Eja, e frymën ma merr

edhe frymëmarrja nuk ishte frymëmarrje më
edhe shikimi nuk ishte shikim më
edhe qoshku nuk ishte qoshk më
eja, e frymën ma merr

dy turbane të gjylistanit janë bërë dritë
dy udhëheqës të shpirtit, a thua vallë janë përsërit?
të shkojë e ta lajë më tepër copën e qefinit
eja, e frymën ma merr


të jam erë në lirin e tingujve të flladit
daiman i ripërtërirë ne thellësinë e ashkit
e ti këndojë pa ndërprerë pafundësisë
eja, e frymën ma merr

në mejhane kupën e alltënit ta kurdis
sa kanë ujë oqeanet, aq me verë zemrën do ta zhys
lirin e qenies në mua gjithmonë do ta shkrijë
eja, e frymën ma merr

o margaritarë shndritu e mos u mbulo
eja në qafën time stoli bëhu e mos shko
kandil i flakëruar ty të kanë jaratis
eja, e frymën ma merr

ej hak dost
eja, e frymën ma merr
ej derin ashk
eja, e frymën ma merr

aty ku puqen dy kupat e qiejve
janë ashikët e përbetuar të ndejave
dyzet ditë ky mexhlis me një frymë kalon
eja, e frymën ma merr

ej Ruhi Shemsi çift i shpirtit tim
nën hërkën tënde njohja s’ka mbarim
edhe njëherë pështymën tënde ta shijoj, e pastaj
eja, e frymën ma merr


Konja, dhjetor 2010

balancë

për një fund që fillon nga fillimi
në mes të qendrës si qoshk më rije
aty ku qëndresa është kënd pa hije
në mes dy fjalëve ka një zë kuptimplotë
të një elegance në distancë që rrinë vetvetiu
reliktet në gramishtë i thithja me lashtësinë
në epërsinë që ëmbëlsisht e rrekja kotësinë
në mes të meseve rija me mesin në mes,
aty ku hapësira ndan kohën pa shtesë
si një pikë-qendre kohore në prapavijë
rrinë ashku, si balancë heshtazi

tre qiri dhe tre flutura

Zgjasë
nëpër këmbë
këtë litarë të shkronjave
me që nuk dua ti lexoj
vargjet dhe poezitë
disi ngashërehem e pleksem
në këtë kohëzgjatje të lëngshme
që nuk llapëtijnë
por krahët më bëhen grimca para qiriut të parë...

si dyllë qiriu i mblodha buzët
e nata e rrëzuar nën kllapi të fildishtë
derdhej me trup mbi lëndinën e oqeanit
kjo i ngjante
një shëmbëlltyre të eksploduar
që shëmbëllen si akacie buzëpalëtuar
e shndritshme me të lyer,
lustra ku shikimin e verbon
jam afër qiriut të dytë,
krahët më ndizen, se matanë të padukshmes shkojnë

si rrjetë në bardhësinë e lëvizshme
një muzikë hyjnore ndjehet me zjarr
në fikjen e dritës në natën e fundit
në shkrirjet që humben nën drithërimën
e kafazit të quajtur botë,
jam afër qiriut të tretë
aty ku kulminacionet s’janë perfeksione asnjëherë
po lëvizje krahësh të puthitura nën plotin e ndarjes

shtegtoj

një fije flokësh
bie nga qielli
shputa e këmbës
shkeli brinjët e tokës,
kur vdes uji
mjalta myket ndenjuri
një fije peri qëndis
zogu kap kokën dhe arratis
margaritarë e imja, seç të gjeta
në shpirt i shtangur në vetmi mbeta
dhe thuaj
ku të fluturojmë o shpend krahëlehtë
sa pupla të perlë, të bënin ujëvarë përjetë
fërfëllo e hedhë dritë në sytë tanë
së kjo i ngjanë ringjalljes kur të kam pranë
sa më tepër e shoh fytyrën tënde
aq më tepër e shoh vetveten time
derdhu lehtë e bjeri tufanit e na hidh në qiell
të fluturojmë së bashku e të shndërrohemi në diell
bashkë
u njësuam kur ende koha nuk ishte krijuar
se ne ishim në kohën, më veç të përjetuar
bashkë
kur zërat ende nuk ishin krijuar të tingëllojnë
ne, fjalët i thurnim që nga parafillimi të burojnë
eja
kur gjembat e trëndafilit lëng të pijshëm kullojnë
zemra flladitet nga ngacmimet e gjembave që shpojnë
eja
mall, t’i hidhemi valles qiellore
ti rrotullojmë galaktikat në zemrat prore
eja
zog i imi
eja...

një soj

kur qielli bëhet fyell
kaplon melodi e butë përtejskajore
vrimat aq tepër frymojnë
duke shprehur lirin e tingujve Hyjnore
A Olimpi a Sinaj më je
A Panteoni a Kaba më je
A Aploni a Davudi më je
A Athena a Mejremi më je
A Xhulijeta a Lejla më je
A Romeo a Mexhnuni më je...
A kush më je?
një grusht dhé është para ty
një derë e hapur që s’kërkon emra
shenjtëria e ujit të përlagë si era
a është zemzem apo ujë i bekuar si radhët tjera
se nuk jam i mendimit për bashkimin të flas për një soj
të njëjtë sikur të gjithë të ishin, deri më tani nuk e besoj
por çfarë flakërimi i ngjitet besimit
si të dëshmoj, ç’i ngjanë njerëzimit
ngashërimit i jepet radha të flas
nga heshtja përkitazi nuk mundem të bërtas
ejani në derën që s’ka emër, e prehu
hyni me virtyt të heshtjes dhe dehu
aty ku rrinë gjithë të barabartë pa emërtime
fjalët e pathëna janë ofiqe pa lavdërime
çlirohu që të jesh i lirë dhe ballëlartë pa pretendime

silueta

buzëmuzgu i mbrëmshëm ishte hedhur lartë
faqet si dëllinjë të pezullta dheu i njomë i fëshfërinte
në fillimet e matanshme kur toka i ngjante qiellit të ngopur
me mërmëritje sokakësh që i ngjitën përpjetë hijet në varg
hajati bashkë me çardakun që natën ishte shtruar me cergat e gjyshes
fillikat në shurdhërinë të territ, ngjasonte hëna si maje drapri
sa ka zahire në hambar, aq kishte tufa flokësh nata që përshkëllinte,
vring në hise të hesapit si shtëllungë dëbore kur zëri i dremisje
më ka ëndja në këtë hise ku ka jermi në këtë zgjim të ankthit
si tutkall i ngjizur bëhesh saqë azdiseshe kur të kërkoja aq fortë
qoftë froni i erës mbretëri mbi flokët e tua, se zanat ashtu kishin thënë
e akulli si rasë guri mbi kokën tënde të mpirë kishte ngri
e në tërvelë, shtëllunga shtëllunga tu e tjerrë mallkimin në qilim të zi
në mes kërthizës së malit tu e shpjerë zërin e lugetërve lëkura ishte shtri
se malli për një fashitje me afsh, që moti ishte shastisur aty ku kishte mbijë
hijezëri i pafund në fshatin që çdoherë është natë e që një ves e trazonte
i përthyer me ngushëllim qante djepi për ninullën veç më të harruar
kur lind në ditën e vdekjes, sytë shpërfillen në fytyrë të trazuar
a janë këto ata silueta që në vetmin tonë ndonjëherë i kemi harruar!

plotí

duart e tua
në qiell rrojnë
asgjë nuk më thua
për më tepër, është vonë!

pothuaj vrisja mendjen
në kasaphane si përherë
po të ishim para djallit
engjëjt do flisnin përnjëherë

dhomë e mbuluar
sikur në mendje e shoh
i përplasur mu në ëndërr
po më deshe, më kujto

pirg i ëndrrës bëhu
një lugë tëlyen fërgo
ti bësh seancë trurit
njëtrajtshëm m’shko

e fjetura në heshtje
klithte përsëri
njomësinë e një vjeshte
e shpaloi në të zi

i heshturi i fjalës
kërkoi strehim
si mbështetës i barrës
në natën që mjaullinë

ndër të hirtat e rralluar
menekshe kuq e zi
me fytyrë të përuruar
si valë shpirti me blertësi

ëmbëloshe e përzier
ti në vajë mos më ri
nga loti yt i përlyer
syrmen tënde mos e fshi

tringëllije pasqyrën
me zërin tënd që e zbeh
portën zhvishe nga rrobat
se lakuriqësi në të sheh

frekuentim i rrugës
plot rrudha e plot lakesë
del si ujë prej gurrës
lakmia me përtesë

n’i dhashë mundësia
fjalës të vezullon
bukurinë e kësaj nate
dashuria e pushkaton

një mendim i robëruar
të huajin e krekos
dashurinë duke e dhuruar
në muajin e mjaltit e fundos

kjo botë virtuale
thëniet i katandisë
të gjithë zënkat me havale
të metat e fjalës nuk i braktis

hy në zemër hy

dua të jem në një botë
ku s’ka gjini
as vesh as gjuhë, as sy
por gjithçka të më ishe ti
dua të jem aty ku jam shkri
aty ku unë s’jam më asgjë
po jam vetëm ti
hy në zemër hy

sa të kam ty
digjem në brendi
më thërriste zëri
vetëm në ty
hy në zemër hy

lejomë të dehem më shumë
le të flet dehja, e jo unë
por nuk dua as të pi as të ri
as dehje as esëlli
vetëm të kërkoja ty
hy në zemër hy

as i qiellit as i tokës
as i zjarrit as i ujit
as i hapur as i mbyllur
kujt i takoj, këtë e dijë
hy në zemër hy

një humbje me shpresë
një gjetje me përtesë
atje ku jam unë, kërko
shko vetëm shko
e mos më dëshpëro
hy në zemër hy

asgjë më nuk flitet
vetëm në lutje më pëshpëritet
tepsi i imi më je
një kokërr sa një det më je
nuk të kaploj dot
vetëm një kërkesë e kam të plot
hy në zemër hy

dallgë e brendësisë
me ujin e dëlirësisë
etja më shtohet
por agjërimi s’harrohet
prishi iftar kur të puth
aty ku kupa ishte mbush
hy në zemër hy

nuk ekzistoj që të dijë
as në hapësirë as në dry
vetëm një e dijë
sa jam në robëri
aq jam në liri
eja xhan
hy në zemër hy

pamundësi

një ngjyrë aromë vajguri
një buzëqeshje e blertë
një shikim shije tëmthi
që bën dritë të mavijosur
ku qukapikët e errët
gërmojnë e vështrojnë pa emër
dritën e dëlirtë e të ngujuar
që qep lëkurën e verdhë
në një simfoni me dalldi
e kuqe me plot habi
ku rrënjët i kanë në shi.

një pako e sumbulluar
me një fshehtësi në vështirësi
xhemperët e natës
shtrihen nga lodhja
në një cep me plot vetmi

një fjalë e kuqërremtë
një heshtje me pigment
e mbërthyer me plagë
nga syri që është plakë
rënkim të zgurdulluar
me shije të amshuar
fillojnë e bëjnë melodi të shquar

sa ka shije shija
aq ka ngjyrë ngjyra
sa ka fjalë fjala
aq ka heshtje heshtja

prej nga t’ja fillojmë?...

Përjetësisht jam i etur Aida

Thellësisht buzët e lumit lagin faqet e qiellit
Më tej një qefin i verdhe si vjeshta, përhumbej në zi
Atje ku kurrizi bashkë me qafën në anije ishte shtri
Gjithë flinim nën heshtjen e dallgëve me sy
E lumi buzëqeshte me kërcëllitje si me kërcënim
Në këtë situatë as unë nuk isha përjashtim
Qielli ngjyrë balte ajrosi gjendjen me ngjyrë gri
Sa më shumë të flisja, Aida më thoshe: më mirë ri
Të gjitha mëngjeset në grusht i mblodha për ti hedhur
Pa ty ishte e kot edhe ngritja në këmbë për të bredhur
Sytë sa më shumë të më shihnin aq më tepër verbëria shtohej
Krejt velët nga brendia e shpirtit tim për ashkun valohej
Këto rrunëza nëpër dhëmbët e brigjeve shkëndisnin
Sa kishte pafundësi aq më tepër ashkun e përsërisnim
Sa kishte pafundësi shkretëtira, dhimbjen se braktisëm
Oh, sa është mishi i trupit pastërma e terur në diell
Aq është dëshira për ta shijuar qoftë për së fundi herë
Kam eshk për ashk
Kam eshk për ashk
Gjithë kjo flakë ndezë një hije me plagë të gjakosur
Këtu janë fjalët aq të rënda saqë në shpirt bien si të pllakosur
Nuk rij më, do të iki atje ku hija e pret fundin e sajë
Do të iki atje ku malli shpërlanë zemrën më pastaj
Do iki atje ku koha përfundimisht ndërpritet
Do të iki atje ku përfundimisht sytë do të më mbyllen
Por edhe njëherë do të them
Kam eshk për ashk
Kam eshk për ashk...

Në tokën e Zulejhës

Edhe një vjetërsi
Edhe një letër prej balte
Sikur ta njihja këtë tokë
Do ti ngjisja krejt gurët në qiell
Që të më shfaqej grisja e këmishës
Njëherë e lagur dhe e thekur nga gjaku
Atje thellë në greminën e heshtjes
Të mos shoh fare dritë të pluhurosur
Se karvanin e prisja me shpresë se do të më merr
E unë vetëm prapë jam në rrugën e heshtjes
Në hapat që këmbët nuk më ecnin
I mbërthyer deri në palcën e pëlcitur
Në fatet që ende si kisha ditur,
Atje ku çlapalitjet e puthjeve buçitnin
Në korridoret e fshehta që dhimbshëm i mbyllja sytë
E një blozë blu e errët mi shtriu këmbët përreth
Në barkun e kohës që kishte ngrënë perla plehrash
Mu bë zemra korije dushku atëherë kur më shpërlau shiu
Nuk kisha gufje të trishtë por zemëratë të heshtur
Siç dija ti shfaqja me sy të zgurdulluar e të molitur
Thellinat që më thërrasin thershëm në shpirt i përjetoja
Jashtë skamjes së fikur në rrugicat ku zëri vet shkon
Se aq mundeshte kjo zemër e imja, të duron
Nëpërdhimbje kaloja me etapat e ftohta si akull
Atje ku buzëqeshjet kishin hy në muzetë e merimangosura
Dhe me vetullat si statuja gardianësh më vrojtonin thekshëm
Atje ku shfaqej në shkretëtirë mugëtira si e vetmuar
Pezull si hëna kur mundohej të bënte dritë të harkuar
Në drunjtë e hurmës që valëvitin fjalët e shkapërderdhura
Shkarravisja shikimin e puthitur direkt nga sytë e mi të vetmuar
Poshtë
Larg
Direkt
Pyesja kufirin e labirintit të mendjes
Dhe vdisja duke pritur përgjigje
Në lapat e gjetheve të mëdha mbështillesha
Si i pjekur në furë piqesha dhe taze dilja
Gjatë ecjes në trotuaret e nxehta ende pyetsha
Kaftanin me gajtanin e alltënit në pazaret e vjetra
Me harqet e tavanit nën gravurë më tepër i ndiqja
Prapë mbushesha me përmallim që nuk dija përgjigje
Strukesha qosheve të pluhurosura dhe në soditje jepesha
Lartë
Afër
Tërthorazi
Prekja lëkurën e qytetit që fërfëllonte era e lashtësisë
Ku në bri thyheshte si kockat taze të qengjit
E me një furçë më pispilloste si vashë e virgjër
Në dritaret me grila që sa e sa më tepër mbylleshin në dry
Fikë – ndezë, fikë – ndezë, ky ankth vetëm sa nuk ka hy
Dëshmoj tek Ai, se kjo zemër është e mbushur vetëm me ty

kur çel jargavani

kur çel jargavani, manaferrat ja kanë zili
pjergulla rrinë e heshtur me verën e kulluar’ zi

kur çel jargavani me erën e parë plot freski
ja kam ëndjen dehjes kur e shijoj përsëri

erë misku ka qelbësira që erëmon nga rrushi plot
këtë fuçi me verë e shkel vetëm këmba e saj sot

mos e shpallni tradhtarë atë që ngrenë dolli me vërtetësi
mëshirojeni të dehurin në cakërrime se atje ashku e ka shpij

në zemrën e ashikut vyshket ashku nëse syrin e sajë se shikon
por vyshkja e petaleve lyhet me verë që dhimbjen ta shëron

bojën qielli në të kaltër e mori kur e fërfëlliu floku i sajë
me lëngun e verës së vjetër u deh toka prej në fillim e deri n’ skaj

këto gjinj të forta më joshën si tespihe prej diamanti
dhikrin që e bëja, më përshkonin drithërimat kur ja prekja shtatin

merë abdes dhe fshije ujin me peshqirin që ajo ta dhuroi
bëje nijetin, përgatitu për namaz e kupës më afër afroju

kërko sixhade në tavernë dhe me sakinë fillo namazin
përkulu dhe puth buzët e sajë e pije verën me naze

pas namazit bënë dua dhe ngriti duart lartë në qiellin e vetmisë
nëse donë që nga gishtat e tua të rrjedh vera e pastërtisë

jam taxh meskini që ashkun nuk kisha ditë si ta kërkoj
vetëm njëherë të vdes i dehur, nga ashku që më helmoj

Xhevap jep

Le të shkrihet ky çast i ledhatimit
është ky det i fshehur që mban mbi vete amshimin

Gurrëzat janë si petalet që hidhen mbi supin tënd
mbaje trëndafilin si dhuratë të natës së mbrëmë

dritare të tejdukshme u ndërtuan në shpirt si sirtarë
janë sytë e mi të mbyllur që shikojnë dritën si nismëtar

i varfër e meskin për ta tejkaluar këtë det kisha mbet
a thua gjithë këto premtime janë copëza vuajte me të drejt

qenie të qenësishme me vele të ndritur mbështjellësi të rin
qelibar ashku ishin ngjyrat që depërtuan nga qenësia e Tij

dridhu e rrëqethu nga tingujt Hyjnorë në harmoninë e gjithësisë
pëshpërit në vete për ta përkujtuar Krijuesin e jo rastësisë

jepe si lëmosh përndritjen dhe nëse donë hidhu në zjarr
bukuria e trajtës së zjarrit të behet lulishte me aromën që ta fal

të stoliset bukuria si alltën i shkrirë në trupin që po e zbukuron
në këtë trajtë edhe zifti që lyen fytyrën tënde është kandil që ndriçon

nëse këto male, kjo erë e fuqishme i shkul dhe i bën hi
mburoja yte është trajtë e fortë që askush nuk mund të ndërhyn

çdo lëkundje nuk është lëvizje e pakuptueshme që mendon ti
kjo trajtë është e palëvizshme në këtë shkundje kur përkujton ti

gjitha hesapet në këtë treg s’kanë kandarë dhe asgjë nuk të del mbarë
trajtoje vetën të pasur edhe nëse të vjedhin, ti mos u bën kahar

sikur zogjtë nga kafazet e pallatit që kërkojnë liri
kjo trajtesë kafazet i ndezë në zjarr dhe robërinë e bënë hi

mos përshpejto që gjitha burimet e ujit për ti pijë
më mirë në etje jeto, dhe për këtë botë assesi mos nxito

sybojqielli

një sybojqielli takova për karshi dhe në shpirt më theri
shndriti kalldrëmi aty ku thembra e këmbës së sajë shkeli

engjëll me balluket për bukuri plot
buzë dhe vetëm buzë të kapluar nga puthja dot

ç’janë këto syrme që lyen sytë e pëllumbeshës
mos ma vrit me plumb syrin se nuk i jepem shpresës

fluturake që shpërthen në shkëndijë të dehur më je ti
janë afshet e ndërlidhura në tulipan që flaken në ty

engjëll pullali, më shfaqë ëndrrën në derë të mejhanes
çfarë ishin ata sy që edhe dritën ja kishin marr hënës

mos më thyej zemër dhe ma qetëso shpirtin me rehati
në tel të sazes dridhu dhe shndërrohu e gjithë në hi

qepallë e imja zbarkoju në afërsinë e shpirtit tim
eja më afër se më dukesh e largët dhe mos më bën me dyshim

qerpiku si ujëvare të ishte stoli se kur shikoje të kishte hijeshi
buzëqeshja yte e turpshme më ndizte ashk në pafundësi

gjemitë vajtonin me çjerrjen e zërit të tyre me vajtim
nuk dua që ky det të më ndanë dhe të bëhem me pikëllim

të gjitha xhevahiret në thellësinë e detit në fytyrën tënde ishin vizatuar
e unë si pluhur u pllakosa nga dehja e ashkut që më kishte përshkuar

gjylistani më mbeti jetim kur dallëndyshet kishin shtegtuar
për mua çdo shtegtim është buzëtharë të një ëndrre të shkuar

të pres në një ditë kur ashku ynë do të jetë zbuluar
me dallgën e dalldisë sime ky ashk vetëm ty të ka përuruar

vetmiplotë

i thirrur për të përkundur heshtjen
larg në qiellin ku dritëzat shkëlqenin
lumin që dilte prej syve të natës,
shpjerma varësinë
midis të kaltrës së kuqe
ku shkumojnë fjalët paqeruajtëse
në greminat që sollën fatin si tufëlulesh
në pluskimin fërfëllues të disfatës time
jashtë ajrit
ku frymëmarrjet marrin fund
bashkë me këndesat e mëngjesit
planëprishës që jepnin lajmin e turbullt,
a ka humbur bardhësia
që shkoqitej ndër shoqet e saja si motra
apo hija i bënë ballë të vërtetës
në ata trupa ku gishtat vërshonin së prekuri
janë si shufra të zjarrta që kundërmojnë si mish i djegur
edhe pse bukuria e shtrirë në kanape sodit përrallshëm
kafshon jastëkun e mbushur me pupla, njësoj sikur dje

II
në buzagaz i fjetur
i shtrirë për të vdekur
ja kam ëndjen rrufesë kur shndritë
në malin e ndezur ku gjethi pëshpërit
janë tre zemra të lidhura
në ajër, në ujë e në zjarr
janë si shpalues të kufomave
ku përmendoret ndryshken duke prit
e idetë si toptha gjaku
lidhen pas damarit të qafës
ndoshta edhe flinin nga lodhja
por bebëzat e syve vezullonin
për zgjimin e lavdishmes së shenjt
në trotuarin kur ndezën dritat
vjen vdekja,
kufoma
deri tek përmendorja
e gjithë ne, vikatnim heshtazi me sybebëza

Harkor

më tej një hark
që ngjit pejsazhe në murrë
me bymeje të një sfondi sfilitësh
gjakos ajrin e shtruar në qiellin e kalldrëmtë
trage
e vetëm trage me fuqi baruti
që erëmojnë lëngshëm në pafuqinë e lënë në diell
Janë pezhorative këto hije të artë e të hirtë
me thashethemet kur u mpiksa në një natë të errët
ndërduarshëm e mbështolla ofshamën me foli azbesti
dhe këtë gjendje
ja fala vetmisë në netët e trishta
që si kuajt e dihatur hingëllinin në shpirt
ku janë mollëzat e përziera me mijëra gjuhësh?
atje në Eden ishin kafshuar përnjëherë
bashkë me lakuriqësinë e gjetheve digju dhe bëhu kërcell
Poshtë xhamat e thyera prisnin sakrificën
për tu parë e ngjyer bashkë me buzët e lëpira
një bukuri e shëmtuar që shpallej si hero
mos e ndal kallamin e sheqerit, leje të fryj
zërin që e la te porta, mos e mbyll në dry
jam ashtu siç s’jam dhe i takoj vetëm natës
i hirtë nëpër brigjet e fushës me kallame
dhe i veshur në të zi
e ti, si drapër në shpirt më preje vetëm me hijeshi
por unë nuk shihja
as me sy të blerta as me sy të zi
skuqem
dhe në hark me farkore mbështillem
për të lind përsëri

II
më tej një fshat
i ndërduart e i lidhur si rrunëza qafe
me skifter e laraska i mbushur krejt zi
me hënën e hedhur si gjoks joshës
bagremë e shkurre të lidhura në gji
e që turpërohesha kur i lëshoja sy
më tutje një pemishte e mollëve të kuqe
i kafshoja me afsh se më shfaqnin zili
bujë dhe duaj të lënë pas një ferrishte
mbi pamjet e varura në muret e kullave
janë gurët që ndërtojnë ëndrrën e lashtë
me safirë si tespihe qielli që lundronin me varkë
buzë liqenit të kulluar në një zëmër me plot thellinë

III
në formë të hajthëm u pre rruga
mu në natën kur lindi vdekja
aty për aty pasuan dremitjet dimërore
më pas një prestigj që nuk mban kurore
u lëshua lëvozhga të qërohet e të del matanë
prej një larve që mbijeton pa i thanë
në përrua u takuan dëshmitarët që nuk u panë,
jeta dhe vdekja si dy motra ja lidhën duart fatit
e shpien në gjykatë për eksploatimin e tokës mëmë
në atë fshat që s’kishte të bëmë prej në vakt
ishte molla e kafshuar nën hënën që më turpëroi
me vezullimin e reve ,kur mjegullnajave përshtati nuk ju shkoi
a ka perde të fildishta që më tepër shkëlqenin nën dritë?
apo gurët shkëndisnin kur rrokulliseshin hiq pa i dit
pa gjymtyrë si kurma të llastiktë me zëra që jepnin britmë
feksu edhe njëherë të shoh dritë
feksu dhe rrotullohu njëherë të shoh dritë
feksu, rrotullohu dhe në fund fiku që të shoh dritë

Pëllëmbë pëllumbash

sa pëllëmbë ka syri
kur një predhë i ra vetullës
dhe e përgjysmoj në ëndërr
e unë
lehtë dhe në mënyrë fshehurazi
hyra në shtëpinë e fluturave
midis ëndrrës bash kur tretej,
me duart e gjata leshtake
lisat fshinin lotin e harruar
e disa lule endacake kërkuan
aromën e vjedhur nga gjinkallat
por nuk ju u prishej qejfi,
se pëllëmbët që ecnin nëpër qiell
i krehshin flokët nga krehri i kohës,

sa herë diellin e ngrirë do ta kullojmë
me këtë kulluese që fashitë ngadalshëm
thumbat e rezeve më të vdekura,
sa herë do të venitemi qetazi
duke i mbyllur sytë e pulitur si gjethe ftonjsh
me çarjen e muzgjeve si molla të kalbura
me fytyrë të përpëlitur ndër pemishten e tharë


hija me pigment të verdhë
i ndërsen ujqit në livadhin e murrmët
e fshesa me lëngun e squfurit
fshinë bardhësinë e pritjes së ngrohtë,
si ta quaj këtë shpend që ruan fshehtësi
kur pëllëmbët e saja ndërtonin kala kthetrash
për një lajmë që nuk e kishte parë fundin
e një pirgu që rin ende me heshtje të mplakur

u takuam

në vendin
ky buzëqeshja ime takohej me ty
në vendin
ku i numëronim gjethet pas shiut
në vendin
ku malet vishen me fustanin e gjetheve
në vendin
ku shelgjishtet lotonin së bashku e mua
në vendin
ku lamë muret në vetmi
në vendin
ku jastëku shërbente për ëndërr
në vendin
ku flaka më digjte në zemër
në vendin
ku më nuk të shoh si në fillim
në vendin
ku mi piu malli ata sy që s’janë të mijat më
në vendin
ku zbrazja e vendit s’ka kuptim pa ty
në vendin
ku afshi nuk humbet asnjëherë
në vendin
ku kujtimet janë të puthura me ty
në vendin
ku takimet janë të largëta natën
në vendin
ku shiu ndal erën e polenit lule më lule
në vendin
ku fluturat kishin ikur më
në vendin
ku kandarët nuk matnin më
në vendin
ku flokët ishin si në legjendë përrallash
në vendin
ku dertet me grushte thyenin dhimbjen
në vendin
ku ikjet nuk i përballonin zvarritjes më
në vendin
ku pyetjet kishin humbur kuptimin
në vendit
ku ndryshken përgjigjet nga pritja
në vendin
ku atje s’ka më të thuash eja edhe njëherë
në vendin
ku nuk mundesha më të rija nga të ftohti
në vendin
ku sa herë thuprat me gjemba më rrihnin
në vendin
ku trëndafilat vallëzonin me këngën e vajtimit
në vendin
ku trumcaku cicëronte bashkë me cicërimën e dushkut
në vendin
ku këto kopshte dhe male i kam lëvruar që më herët
në vendin
ku jetuam para se të ishim ndër të gjallët
në vendin
ku të flisja para se të krijohej fjala
në vendin
ku lëvizja para se të krijoheshin hapat
në vendin
ku të shihja para se të krijoheshin sytë
në vendin
ku të ndjeja para se të krijohej zemra
në vendin
ku të kisha shpirt para se të krijohej shpirti
në vendin
ku gjithmonë do të jetë shpirti i shpirtit tim
në vendin
ku do ta takoj njëherë e përgjithmonë shpirtin e shpirtit tim

ti mos qajë

ti mos qajë, një çift bylbylash për ty do të këndojnë
në këtë mall vjen koha kur gjërat të dhëmbin njësojë

një e fshehtë le të më lut mua si përherë, do ti dal për karshi
mi jep lotët mua të qaj në vend tëndin, që ti jap lotit dhembshuri

shko atje ku lutja ime të preh në thundrën e dikujt tjetër
eja atje ku s’jam unë më, në dhimbjen që ka shumë epërsi

përsëri vështroja largësinë në shpirt se nuk duroja më
sytë ti puthja nga largësia se ndryshe nuk kisha mundësi

ç’janë ujëvarat në krahasim me lotët kur qaje ti
e mua, as oqeanet nuk më dalin kur qaja për ty

kur dole si ves trëndafili, unë pija ujë mbi petalet e tua
faji ishte i imi që verbëria ime nuk më la të të shohë

a krahasohet lumturia e verbërisë sime që më nuk të shoh
përkeqja ime gjithmonë është pran meje, andaj mos shko

të gjithë më lajmëruan se të qarit dëgjohej gjithë andej
trishtimi im i ndasisë ishte pezmatim ku dhimbjet më tepër i kreh

kjo bahçe e shpirtit ka me bollëk lule të mbushur me plot pelin
lumturia ime e zehrosur ka një helm me emrin e quajtur psherëtimë

kush i emëroi largësitë si të huaja, që shpirti ti përjeton si jabanxhi
qoftë lumturia ime, pelinë i pandashëm i përjetimit të shenjt, të quajtur Dashuri

Zbrazje e zbrazët

ajo hënë e trishtë që mjaullin
zbarkon yshtje nën vegullinë
kësaj radhe dora në tokë ju thâ
në gjembishte petalet mbetën pa u pâ

cicëronin zënkat në kurrizin e plogështisë
thuaje menjëherë fjalën që mos ta përsëris
shkuan duarthatë me peshqeshet e teptistë
kjo shtangie ishte fat i ndërduarshëm vetëm i vetmisë

fytyra si pllakë mermeri në arrati më shkoi
s’janë arsyet arsye që unë desha ti arsyetoi
vetëm një humbalaq piu ujë nga kroi
të tjerët shkuan atje ku çdo gjë i thumboi

shpirtin djerrishte dëshiruan të ma lënë
kësaj i thonë hiç pa shybe një e “bëmë”
për premtimet asgjë më nuk kishte shpresë
më thanë çaje natën pa gjumë në pjesë – pjesë

kokërdhokët e syrit mbaji hapur gjerë sa të mavijosen
në erërat e ftohta mos prit që zemra më të parfymoset
me djersët palë-palë lebetinë ankthi çdoherë pranë
nën mungesën tënde hija yte ishte e thellë dhe e ranë

argëtoi ofshamat në rrezet e diellit të katandisur
zbrazjet janë pjesë e lodhjes së boshatisur
ndasia vetë le ti kërkoj gjymtyrët e saja të liga
mos len borxh mbi gjurmët, aty ku vajton vetmia

Ç’mu desh mua të dëshmoj

kjo zemër lidhur me zinxhirë vargonjsh
çdo qen që leh për këtë dynja pulson
lakmitari i përndezur një ngërç ma thumbon
një dëshmi fillikat qarën e të vërtetës e kërkon

janë tabanët që thithën dheun në ikje
mezi prisja si një purtekë të shtrihem
kjo thënie masive më bëri të dridhem
lugetërit e gjallë valë më hodhën syve

këto jabanxhinj të afërmit e tyre i ftuan
një të humburi kandilin në errësirë ja mbuluan
nuk ju dhimbs që fitilin ja djegën para syve të mi
në këtë rrugë të rëndomtë më dolën si një tym i zi...

besa të shkreta, qymyr doli nga diamanti i zi
në thjeshtësinë e tyre thellësinë mos e kërko ti
këto gjëra janë kallamishte të prera në këneta
zërin e mallëngjyer të harmonisë ja porositi vetvetja

mjekrën me vajguri ja lyen dhe ja dogjën
rrudhat në ballë me zinxhirë ja n’troçën
dallgët ja shpaluan mallin, nga deti për karshi
në paç një copë buke jepja, që i uritur mos të ri.

sa janë të ngopur shpirtrat një Zot i Madh e di
janë vetëtimat që vetminë se lënë në rehati
bukuroshet janë epshe në verandat me stil të ri
shikimet përdridhen prej bilmezëve hiq pa u fshi

jam i shkrirë vetë në mos më shumë
të thënat i shpallën tradhtare pa thënë askund
pavdekësia le ti mbron porositë që mbetën jetim
ngujimi nuk është rrugë e patjetësuar, por është mësim

ç’mu desh mua të dëshmoj
janë do gjëra që s’janë njësoj
ky pe në laring të fytit le të më lidhet
dëshmia në dhé të varrit le të më përpëlitet

Agë

më digjet zemra në afërsi
ky i shkreti mall digjet në largësi
janë kurorat që ti vendoja në kokë
kur pëshpëritnin milingonat thellë në tokë

Po të isha Sulejmani që prit Belkisën
një ditë këtë botë shpirti im do ta braktisën
s’janë mbretërit të mëdha siç më ishe ti
se xixëllonjat e natës i zbukuronin ata sy

në buzëmbrëmje ishte zëri që të kërkoi
me të edhe kujtesa si zog me krah fluturoi
rrudhat ranë si perdet e fundit në ujë
fundi është një gjumë, që nuk të del më kurrë!

sa të përbindshme që janë sikletet
janë lotët, që dalin nga guri sikur djersët
vëmë durimin si barrë që rëndon shumë
mos qaj o Agë, se kjo botë ishte shkumë

ky vrer i ngjanë gjalpit që lihet me bukë
gëlltitni gurë nëse duhet, se nuk është turp
gjembat e shtojnë ishtahun për të uriturit
të gjithë shkonim pas rrugës së të përsëriturit

Agë më thuaj: a bëhen ofshamat si tym duhani
tjerrja e mendjes përdridhej si vijë gajtani
janë shiltet që tkurrën në konak nga zbrazëtia
pleqërohen urtësitë në odën e burrave nga thatësia!

Më thuaj

një shportë rezesh ma dhuro
dhe në krahët e mija fluturo
ecën ti, e eci unë, por mos u indinjo
se vetëm sytë e tua si rrunëza i shoh

a ka vend për ty në këtë qiell
nuk të bëjnë ballë as hënë e as diell
je e vetmja hapësirë e pafund, ku prehje unë kam
në çdo mungesë timen, prezencën Tënde kam

zymbyl i freskët si në vesë të sabahut më je
përkëdheljet aty ku janë, Ti gjithherë aty më je
në mos daç ti, aq sa je larg, aq afër më je
në desha unë, askund nuk jam, nëse Ti nuk je

plotëso këtë vend dhe bosh asnjëherë mos e le
si mexhnuni bëhem, e ti, si të duash asgjë mos ndje
mjaft e kam ashkun e natës kur kujtohem nën rënke
nuk e kam ditur dhimbjen që kam për te

shikimin e kam tepruar, ndaj mos u hidhëro
por si bëjë ballë verbërisë, ndaj mos më shëro
do të kërkoj gjithmonë, ndaj mos më moho
do dergjem gjithmonë, vetëm nurin tënd ta shoh

pres që tani të shkoj diku të shërohem – më kupto
heqim të kërkoj se për ty kam dert – mos më shqetëso
në kajmak të shpirtit nuk dua zift – në daç më beso
më jep lajmin e fundit se je me mua – më njofto

nuk më ikin kupat, se unë dehem e më thua – mos e tepro
pashë një dritë afër meje dhe thash: eja e më përshko
e mora në dorë sa kisha fuqi ta mbaja – unë e kërkova
këto xhevahire nuk mundesha ti mbaja dhe i lëshova

për ty sa janë fundet të pafund unë këtë nuk e di
gjithmonë në fillim, fillimet janë të fshehura këtë e di
sa janë shenjat fat që jemi bashkë , ti më thuaj gjurmo
kjo bukuri askund nuk gjendet, ti më thuaj kërko

kush lidhet për njeri, nëse njeriu nuk është i Tij
ti je e imja dhe çdoherë do jesh e imja vetëm për hir të Tij
do bredh si një meskin i epur gjithmonë për ty
mos merë forcë të më ndalësh që të më ikësh përsëri

kush fshihet në mua

kush fshihet në mua
një sërë fshehjesh u palëtuan
që si tufë valësh të më hidhnin
buzëdetit, buzëtharë nga etja të më përpinin
kush fshihet në mua
n’ kishte engjëj në gjoks
le të pëlcitnin thërrmijëshëm veprat
se pas çdo fshehje përbotshëmëri ka
kush fshihet në mua
në krahun e djathtë
flet i djathti që digjet në zjarr
nën flijimin e lazdruar me ujë të kulluar
kush fshihet në mua
kandili nga hiri i djegur që erëmonte
ethet në gjumë, fshehja i përshpejtonte
për djersëtarë të amanetit, askush më nuk ëndërronte
kush fshihet në mua
i dashuri i pinjollshëm lavdi pastë
dalldinë e kishte të derdhur në trastë
se në ahengje ishte i shoqëruar me kastë
kush fshihet në mua
ëndrra si kokërr xhevahiri, me dhé e mbuluar
s’janë këto fusha ende për ti plehëruar
ky ushqim i yni ende nuk është konsumuar
kush fshihet në mua
paraardhësit e fshehur që trokasin
janë njëmend të gjithë kur humbasin
me që flinin në pragun e agimeve tona!
kush fshihet në mua
imagjinata që blegëronte nëpër fusha
përroskat derdhen në lumenjtë ujëshuma
sjellin si shkumë lajmin me katrahura
kush fshihet në mua
qofshin njëmijë martesa të publikuara
një është që fshihet si e vetme në mua
dashuri e tillë asnjëherë nuk u shpalua

pesëdhjetë rubai

1
vera më solli në një kob stuhie
se mi kishe buzët me lëngë lumturie
ika me të shpejt në botën pa hije
si kallami që më bëri muzikë lemerie

2
dehu në paç zemër me qira
nuk janë bind ende këta qerrata
si fiku që bënë lapa të mëdha
jam mbuluar vetëm për ata

3
sa ka kohë merimanga për rrjet
aq unë kam kohë për tatëpjetë
këtë mundësi unë do ta kap
këtij rasti, fat të keq mos ti jap

4
pëllumbeshë qafore-ndritë më je
me dehje do ta puth kupën veç për ne
në mejhane gazmendi ishte shtruar
kur puthja ndriçonte hiç pa kujtuar

5
më je Ti ai që më dëboi
fati im në kupën time më shikoi
në dyert e shpirtit, gdhendje me sy pash
në pritje të fatit gropë u bë zemra dhe rashë

6
një ditë kur mendoj se nuk të kam o sy
xhehenem më bëhet dita pa ty
shikoj filxhanin e porcelanët në këtë dynja
dhimbja si tufan bjer mbi mua pa u nda

7
etja doli që dolli të ngremë më
të habitëm për dehje se kam ndërmend më
iku fanari dhe në mes të ditës terr u bë
jam pa ty, si guri në rrugë që nuk bënë zë

8
dy të dashuruar pëshpëritën për besë
janë si dy zogj që në gushtarë bëjnë vezë
nuk është kjo dynja që ju la lakmi
fati i bëri të lumtur për hir të Tij

9
gjithë më than lamtumirë pa mëshirë
unë mbeta vetëm i përlyer me hir
ndeza zjarrin në fatin që nuk shuhet
se e dogja gjithë fatin aty ku shkruhet

10
Sa janë malet, aq mall kisha në zemër
kisha nevojë ashkun ta njihja me emër
thash prit që të shkoj në atë skëterrë
lulet e virgjëra ti mbledh që po i frynë kjo erë

11
kjo dëborë ma shkriu kurmin për tokë
kisha dëshirë që farës ti falja një tufë flokë
gjithë këto filiza çelin bashkë me bindjet
fluturova në kopshtet ku kishin ikur hijet

12
mos e bënë fytyrën si petale e vyshkur
mi jep gjembat ti gëlltisë hiç pa shyhbe
të pijë pastërtinë tënde si një ujë i kulluar
kjo dehje është mbretëri mbi kupën e erëzuar

13
Çdo sekret që kisha, tokën e shkriu
në çdo rehati bunari më dha ujë vetvetiu
e gjithë kjo humbje s’ka ku të shkon
se të gjitha shqisat aty më veç mbarojnë

14
xhan - taxh i shpirtit tim më je
unë jam hyzmeqar i yti – që ti më ke
do zvarritem që të mbërrij deri tek ti
nëse duhet njëmijë vjet do ti njehi një nga një

15
edhe heshtja ime ty po të flet
por kur arrin tek ti, asgjë nuk mbet
u nemita i shtangur nga nuri yt
si menxhnuni bërtisja në mesditë

16
kush i ka borxh fatit që mbaroi
kjo kohë gjithë pritjet na i shtoi
risia në shpirt më erdhi e pazbuluar
me zor e mbaja shpirtin e trazuar

17
a thua kjo kohë më bëri të jem qesar
të hy në bebëzën tënde gjithë thesar
me verë të pastër merrja abdes të kulluar
që të hy në mejhanen Tënde i përuruar

18
dëshira yte është dëshirë që plotësohet
dhimbja është dhuratë që flakërohet
ke një borxh që ende nuk ma ke dhënë
ato puthjet e pafundme që i shpallëm të gjëmë

19
kalbëm oj tokë që po më zbukurohesh
krejt veprat janë plot dhé kur më afrohesh
ky fat as i shkurt e as i gjatë - po më mbulon
ndaj dije dhe mos më thuaj që po më tradhton

20
më ka zënë dera mundësin për të kaluar
janë do punë që më së tepërmi duhet duruar
kundërmova erë djerse në këtë lagështi
fatin e lëshova për toke për një ardhmëri

21
lëngo lëngo, në daç më thuaj – harro
hiqe velin se erdhi dita që unë të të shoh
iki lëngatës se një ditë ajo do të vijë
fati më tha ik, sa nuk të kam mbërri.

22
dola jashtë kohës ku hapësira mori fund
atëherë ku as parajsa e as ferri nuk ishin askund
isha unë me dolli në dorë duke cakërruar
pija verën dhe të përkujtoja Ty O i Falënderuar

23
më mori malli për një këngë të lehtë
ndash se fytyrën e kisha shumë të zbehtë
gjaku më kishte ikur nga fytyra
duke e thyer hijen time ndër pasqyra

24
unë gjithçka kam fshijë kur ishe në pyetje ti
edhe pse të kam thënë eja dhe me mua ri
nuk deshe që të bëhem kurban për ty
deshe që unë nga shikimi të verbohem në sy

25
për të lind dielli në mes të ditës
syrin duhet pastruar me anë të sitës
çdo kush nuk mund të shoh atë që do
ditën që lindi ashku, më tha: – përjeto

26
si takëme qelqurinash ishe zbukuruar
nuk janë të thyerat ves i vitrinave të gjymtuar
krahëthyer si një zog lëndimin e kisha ndijuar
shtrat ishte bërë vdekja dhe prisja për të shkuar

27
sy dehura shpalos verën në sytë e saj të shkruar
kjo e fshehtë është si zjarr i flakur e i shkrumbuar
pëlcisja deri në kupë të qiellit si një i tërbuar
britmën time e varrosën nën dhé për mos e dëgjuar

28
vesa e mëngjesit vezullojë barin e njomë
ty të e prisja në mbrëmje deri shumë vonë
shkëndite natën oj hënë me tallaze hyjnore
me një cakërrim gote, shpirti u bë fushë pjellore

29
mprehtësia e fatit ka gjuhë mushkonje
kur të dhembë plaga bëhet varrë prore
një ditë që e sheh sa një mijë vjet
të kërkon çdoherë që të mbetesh vet.

30
balta nën afshin e ashkut poç u bë
drithërimat piqen në hell një nga një
luaje rolin e njëjtë si të valltares
dhe në sofër sille gjahun e gjahtares

31
dheu i zi e ka këmbën e rëndë
than që trimëri na ishte kjo e bëmë
pjergulla ishte me plot rrush të zi
vera nuk është verë nëse nuk din me e pi

32
kush shpon gjokse me tharbëtim
këto lëngje janë vdekjeprurëse - ti e din
shenjtorët u mblodhën për një shqyrtim
nuk ditën që nga ky dert nuk ka më shpëtim

33
janë dertet e ashkut që melheme s’kanë
nuk është lehtë të jesh i urtë për sevdanë
barte ashkun dhe bëhu hazër për tjetrën dynja
në daç që lumturia të mos ndalet hiq pa ja nda

34
shikojë syrin ndër sy që vret
pritëm që edhe unë të vijë vet
mos shko nga dera të më humbësh
do ikim bashkë që të dy me hasret

35
liromë moj botë nga hallet e tua
se koha më hante ndër thua
kisha dëshirë që të jem i vetmuar
se pa ty isha i shkretë dhe i mbaruar

36
thuaj një se pa njësh nuk kisha ekzistuar
thuaj dy se pa dysh nuk kisha jetuar
njëshi dhe dyshi nuk janë të lidhur në kohë
përpjesëto njëherë e në daç pastaj shko

37
të jesh në piedestal është çmenduri
mëshira të kaplon pa e kujtuar këtë dhunti
këndej gëzohet fati se nuk e ka bezdi
të shkosh mbi gjurmët e të njohurit Saki

38
prit që jeta të merë kuptimin e urtësisë
të urtë janë ata që asnjë njeri nuk i bezdisë
llomotitjet janë fryte që pa probleme i gëlltisin
sabrin e kanë ushqim që çdoherë e përsërisin

39
gjumi është i rëndë kur nuk ka kuptim
ëndrrat janë vele që nuk lejojnë depërtim
por ëndrrat e mija nuk shuhen dot
se ashkun që e dua do ta ëndërroj edhe sot

40
arratisem që sa më larg të jem prej teje
por ashku më këndelli me aromë afërsie
ika dhé më dhé sa më larg prej teje
e ti më pyet çdoherë, pse ik prej meje

41
po të kisha edhe unë një dëshirë
mbi fatin tim ballin do ta kisha shtrirë
të prek lagështin e dheut anë e mbanë
në sexhde tek i Madhërishmi të jem pranë

42
mos më largo nga mejhanet – më ngushëllo
se të pakta janë gotat dhe mos më shqetëso
drita ndriçoi në këtë mejhane nën vagulli
të pash ty si fitil i djegur, plote me shkëndijë

43
kërkomë mua, se unë mjaftë të kërkova
më gjej mua, se unë nuk të gjeta – por u pajtova
kallamishten do ta thërras që në kor të më këndon
më dehet shpirti pran teje edhe pse ti nuk më shikon
44
kush lindi sot që të ketë fat të mirë
nuk është çdo kush me fat humbëtirë
nën hënën e ndriçuar djepi u gdhend
fytyra yte kur lindi, më bëri gazmend

45
kur ka lindje mos e harro vdekjen
bëhu durimtarë në fat e mos shiko tjetrën
kalorësitë e dëgjuan këtë hingëllimë
se në rrugët e tyre përjetuan pikëllim

46
psherëtinë gjymtyrët e strukur në divan
isha duke menduar për një ditë matanë
gjak shehidësh krahasoja me ngjyrë kalemi
kurbanet një ditë do ti dëshmon i gjithë alemi

47
më sjell zinxhirë të trashë të lidhem
nuk ndërsyem si qen i zi që të vihem
janë ata - lugetërit që mëtojnë të syrgjynosem
kush u a dha të drejtën që unë të shfarosem

48
nuk mundën ta bënin atë që e menduan
nga frika në bir të miut u strehuan
nuk e ndalim afshin për tokën e bekuar
kjo gjë në shpirt mirë është e sajuar

49
nga gjithë ky kaos, lumturi gjeta në Ty
më leni rehat që sa të mundem vetëm të pijë
kjo dehje është gjerdek i natës së dhëndërisë
unë dhe ty ishim të mbuluar me vel të pastërtisë

50
gjithë këto vargje me gjak i shkrova
unë pas ty xhan gjithherë mëtova
jam i vdekuri ndër të gjallët pa ty
nuk dua të rroj që edhe njëherë të pijë

Nuk kisha guxim të them ti

o pishtar që mbi qiej vrapon
je si xhan që në mua këndon
po të kisha kënduar unë do të vdisja
në resht i heshtur njëmijë vite të prisja

harro gjënë që më ke përmend
se nëse flas do të isha çmend
në shpirt ufmën do ta përballoj
se skam fuqi në sy tët shikoj

me sirt mbyllet dera e shikimit
në tejmatanë lind fryti i durimit
në shikimet e pasme s’harrohet ikja
unë mbeta akull i shtangur nga frika

një dehje e lehtë më shkrumbon
është një mejhane që ende më pastron
fërfëritjet janë s’bashku në këtë qiell
sytë e tua bashkë me shikimet formojnë një diell

kur pijë nga sytë e tua, më bjer të fiktë
kjo kupë në mua vërshoj një ashk të blirë
qiell e diell do ti kap me duart e mija
vetëm akulli të shkrihet njëherë në mua.