plotí

duart e tua
në qiell rrojnë
asgjë nuk më thua
për më tepër, është vonë!

pothuaj vrisja mendjen
në kasaphane si përherë
po të ishim para djallit
engjëjt do flisnin përnjëherë

dhomë e mbuluar
sikur në mendje e shoh
i përplasur mu në ëndërr
po më deshe, më kujto

pirg i ëndrrës bëhu
një lugë tëlyen fërgo
ti bësh seancë trurit
njëtrajtshëm m’shko

e fjetura në heshtje
klithte përsëri
njomësinë e një vjeshte
e shpaloi në të zi

i heshturi i fjalës
kërkoi strehim
si mbështetës i barrës
në natën që mjaullinë

ndër të hirtat e rralluar
menekshe kuq e zi
me fytyrë të përuruar
si valë shpirti me blertësi

ëmbëloshe e përzier
ti në vajë mos më ri
nga loti yt i përlyer
syrmen tënde mos e fshi

tringëllije pasqyrën
me zërin tënd që e zbeh
portën zhvishe nga rrobat
se lakuriqësi në të sheh

frekuentim i rrugës
plot rrudha e plot lakesë
del si ujë prej gurrës
lakmia me përtesë

n’i dhashë mundësia
fjalës të vezullon
bukurinë e kësaj nate
dashuria e pushkaton

një mendim i robëruar
të huajin e krekos
dashurinë duke e dhuruar
në muajin e mjaltit e fundos

kjo botë virtuale
thëniet i katandisë
të gjithë zënkat me havale
të metat e fjalës nuk i braktis