silueta

buzëmuzgu i mbrëmshëm ishte hedhur lartë
faqet si dëllinjë të pezullta dheu i njomë i fëshfërinte
në fillimet e matanshme kur toka i ngjante qiellit të ngopur
me mërmëritje sokakësh që i ngjitën përpjetë hijet në varg
hajati bashkë me çardakun që natën ishte shtruar me cergat e gjyshes
fillikat në shurdhërinë të territ, ngjasonte hëna si maje drapri
sa ka zahire në hambar, aq kishte tufa flokësh nata që përshkëllinte,
vring në hise të hesapit si shtëllungë dëbore kur zëri i dremisje
më ka ëndja në këtë hise ku ka jermi në këtë zgjim të ankthit
si tutkall i ngjizur bëhesh saqë azdiseshe kur të kërkoja aq fortë
qoftë froni i erës mbretëri mbi flokët e tua, se zanat ashtu kishin thënë
e akulli si rasë guri mbi kokën tënde të mpirë kishte ngri
e në tërvelë, shtëllunga shtëllunga tu e tjerrë mallkimin në qilim të zi
në mes kërthizës së malit tu e shpjerë zërin e lugetërve lëkura ishte shtri
se malli për një fashitje me afsh, që moti ishte shastisur aty ku kishte mbijë
hijezëri i pafund në fshatin që çdoherë është natë e që një ves e trazonte
i përthyer me ngushëllim qante djepi për ninullën veç më të harruar
kur lind në ditën e vdekjes, sytë shpërfillen në fytyrë të trazuar
a janë këto ata silueta që në vetmin tonë ndonjëherë i kemi harruar!