sybojqielli

një sybojqielli takova për karshi dhe në shpirt më theri
shndriti kalldrëmi aty ku thembra e këmbës së sajë shkeli

engjëll me balluket për bukuri plot
buzë dhe vetëm buzë të kapluar nga puthja dot

ç’janë këto syrme që lyen sytë e pëllumbeshës
mos ma vrit me plumb syrin se nuk i jepem shpresës

fluturake që shpërthen në shkëndijë të dehur më je ti
janë afshet e ndërlidhura në tulipan që flaken në ty

engjëll pullali, më shfaqë ëndrrën në derë të mejhanes
çfarë ishin ata sy që edhe dritën ja kishin marr hënës

mos më thyej zemër dhe ma qetëso shpirtin me rehati
në tel të sazes dridhu dhe shndërrohu e gjithë në hi

qepallë e imja zbarkoju në afërsinë e shpirtit tim
eja më afër se më dukesh e largët dhe mos më bën me dyshim

qerpiku si ujëvare të ishte stoli se kur shikoje të kishte hijeshi
buzëqeshja yte e turpshme më ndizte ashk në pafundësi

gjemitë vajtonin me çjerrjen e zërit të tyre me vajtim
nuk dua që ky det të më ndanë dhe të bëhem me pikëllim

të gjitha xhevahiret në thellësinë e detit në fytyrën tënde ishin vizatuar
e unë si pluhur u pllakosa nga dehja e ashkut që më kishte përshkuar

gjylistani më mbeti jetim kur dallëndyshet kishin shtegtuar
për mua çdo shtegtim është buzëtharë të një ëndrre të shkuar

të pres në një ditë kur ashku ynë do të jetë zbuluar
me dallgën e dalldisë sime ky ashk vetëm ty të ka përuruar