Xhevap jep

Le të shkrihet ky çast i ledhatimit
është ky det i fshehur që mban mbi vete amshimin

Gurrëzat janë si petalet që hidhen mbi supin tënd
mbaje trëndafilin si dhuratë të natës së mbrëmë

dritare të tejdukshme u ndërtuan në shpirt si sirtarë
janë sytë e mi të mbyllur që shikojnë dritën si nismëtar

i varfër e meskin për ta tejkaluar këtë det kisha mbet
a thua gjithë këto premtime janë copëza vuajte me të drejt

qenie të qenësishme me vele të ndritur mbështjellësi të rin
qelibar ashku ishin ngjyrat që depërtuan nga qenësia e Tij

dridhu e rrëqethu nga tingujt Hyjnorë në harmoninë e gjithësisë
pëshpërit në vete për ta përkujtuar Krijuesin e jo rastësisë

jepe si lëmosh përndritjen dhe nëse donë hidhu në zjarr
bukuria e trajtës së zjarrit të behet lulishte me aromën që ta fal

të stoliset bukuria si alltën i shkrirë në trupin që po e zbukuron
në këtë trajtë edhe zifti që lyen fytyrën tënde është kandil që ndriçon

nëse këto male, kjo erë e fuqishme i shkul dhe i bën hi
mburoja yte është trajtë e fortë që askush nuk mund të ndërhyn

çdo lëkundje nuk është lëvizje e pakuptueshme që mendon ti
kjo trajtë është e palëvizshme në këtë shkundje kur përkujton ti

gjitha hesapet në këtë treg s’kanë kandarë dhe asgjë nuk të del mbarë
trajtoje vetën të pasur edhe nëse të vjedhin, ti mos u bën kahar

sikur zogjtë nga kafazet e pallatit që kërkojnë liri
kjo trajtesë kafazet i ndezë në zjarr dhe robërinë e bënë hi

mos përshpejto që gjitha burimet e ujit për ti pijë
më mirë në etje jeto, dhe për këtë botë assesi mos nxito