Në tokën e Zulejhës

Edhe një vjetërsi
Edhe një letër prej balte
Sikur ta njihja këtë tokë
Do ti ngjisja krejt gurët në qiell
Që të më shfaqej grisja e këmishës
Njëherë e lagur dhe e thekur nga gjaku
Atje thellë në greminën e heshtjes
Të mos shoh fare dritë të pluhurosur
Se karvanin e prisja me shpresë se do të më merr
E unë vetëm prapë jam në rrugën e heshtjes
Në hapat që këmbët nuk më ecnin
I mbërthyer deri në palcën e pëlcitur
Në fatet që ende si kisha ditur,
Atje ku çlapalitjet e puthjeve buçitnin
Në korridoret e fshehta që dhimbshëm i mbyllja sytë
E një blozë blu e errët mi shtriu këmbët përreth
Në barkun e kohës që kishte ngrënë perla plehrash
Mu bë zemra korije dushku atëherë kur më shpërlau shiu
Nuk kisha gufje të trishtë por zemëratë të heshtur
Siç dija ti shfaqja me sy të zgurdulluar e të molitur
Thellinat që më thërrasin thershëm në shpirt i përjetoja
Jashtë skamjes së fikur në rrugicat ku zëri vet shkon
Se aq mundeshte kjo zemër e imja, të duron
Nëpërdhimbje kaloja me etapat e ftohta si akull
Atje ku buzëqeshjet kishin hy në muzetë e merimangosura
Dhe me vetullat si statuja gardianësh më vrojtonin thekshëm
Atje ku shfaqej në shkretëtirë mugëtira si e vetmuar
Pezull si hëna kur mundohej të bënte dritë të harkuar
Në drunjtë e hurmës që valëvitin fjalët e shkapërderdhura
Shkarravisja shikimin e puthitur direkt nga sytë e mi të vetmuar
Poshtë
Larg
Direkt
Pyesja kufirin e labirintit të mendjes
Dhe vdisja duke pritur përgjigje
Në lapat e gjetheve të mëdha mbështillesha
Si i pjekur në furë piqesha dhe taze dilja
Gjatë ecjes në trotuaret e nxehta ende pyetsha
Kaftanin me gajtanin e alltënit në pazaret e vjetra
Me harqet e tavanit nën gravurë më tepër i ndiqja
Prapë mbushesha me përmallim që nuk dija përgjigje
Strukesha qosheve të pluhurosura dhe në soditje jepesha
Lartë
Afër
Tërthorazi
Prekja lëkurën e qytetit që fërfëllonte era e lashtësisë
Ku në bri thyheshte si kockat taze të qengjit
E me një furçë më pispilloste si vashë e virgjër
Në dritaret me grila që sa e sa më tepër mbylleshin në dry
Fikë – ndezë, fikë – ndezë, ky ankth vetëm sa nuk ka hy
Dëshmoj tek Ai, se kjo zemër është e mbushur vetëm me ty