shtegtoj

një fije flokësh
bie nga qielli
shputa e këmbës
shkeli brinjët e tokës,
kur vdes uji
mjalta myket ndenjuri
një fije peri qëndis
zogu kap kokën dhe arratis
margaritarë e imja, seç të gjeta
në shpirt i shtangur në vetmi mbeta
dhe thuaj
ku të fluturojmë o shpend krahëlehtë
sa pupla të perlë, të bënin ujëvarë përjetë
fërfëllo e hedhë dritë në sytë tanë
së kjo i ngjanë ringjalljes kur të kam pranë
sa më tepër e shoh fytyrën tënde
aq më tepër e shoh vetveten time
derdhu lehtë e bjeri tufanit e na hidh në qiell
të fluturojmë së bashku e të shndërrohemi në diell
bashkë
u njësuam kur ende koha nuk ishte krijuar
se ne ishim në kohën, më veç të përjetuar
bashkë
kur zërat ende nuk ishin krijuar të tingëllojnë
ne, fjalët i thurnim që nga parafillimi të burojnë
eja
kur gjembat e trëndafilit lëng të pijshëm kullojnë
zemra flladitet nga ngacmimet e gjembave që shpojnë
eja
mall, t’i hidhemi valles qiellore
ti rrotullojmë galaktikat në zemrat prore
eja
zog i imi
eja...