Rishtazi

Në dalldi qava për harrimin e trajtës, takova gjunjëzimin e brishtë, dhe pa meritë tjetërsoja vakumin zvarritës të kohës përkujtuese, çfarë trajtese kërkoja në këtë çekuilibër të llojeve të përgjumura në djepat qiellorë, se s’ka shenjë jetese më. Shqetësuese shiheshe edhe drita që vinte nga këndi i mugët, pasqyrat ishin të thyera nga tingujt e vibruar që shkuleshin si të tërbuara pranë çdo pamje të portreteve të ngrira. Pse qajmë kur çdoherë na qahet, a ka nevojë për lot kur shpirti kullohet duke qarë në brendi, çdo lot është ironi në vetvete, nuk duhet të qajmë sepse ne qajmë gjithmonë!, momentet lotsjellëse janë pranë më shume se sa çdoherë, edhe pse më dhemb kur lotët rrjedhin si vërshim i ujëvarave në brendi, por nga jashtë fytyra si kloun maskohet, përgënjeshtrohet si pipth i brishtë nëpër koloseume të vjetra duke dashtë të ekzistojnë gjithmonë. Parafytyrimet përngjanin si plastelinë ku u vendosën grimasat si piktura dhe i renditën si makina pluhurthithëse në ekspozetë e majme të financuar po nga ata që qanin rishtazi. Plastelinë, ahhh ti je kockë grimase, mburrje je ti, për ty kanë kënduar ditirambe edhe më herët dhe gjithmonë do të këndojnë! se rishtazi ndodhin gjërat çdoherë... kotësirat me plot rrathë ngufatnin çdo gjë me përmasa të tendosura ekologjike, sepse konstatimi ishte se lotët ishin prapë shkaktarë, poashtu njësoj edhe pikëllimet u lëshuan në këtë rol si lëvizje të heshtura politike nëpër çardakët e vetullave dhe bashkë me qerpikët bënin trysni mbi zgavrat e hapura në shpirtrat e vetmuara. Kjo na ishte e tëra fatkeqësisht, me përplot shenja të shëmtuara e të thyera në pasqyrat që për çdo ditë ne i shohim.