Pergamenë

ta shembsh hënëzën mbi dyert e urës
me harqe të mbi kalosh qiellin nga themeli
si puhizë që frynë nën rrënjën e zemrës dhe flenë lehtë
desha të hyj nën prangat e etjes pa dalë kurë më

tingujt kur kthjellen, veli parfumohet nën heshtje
përtej çadrës së qiellit hija yte shkelë mbi mua
me pezmin e ngjyrës ngjyrosen shkronjat fshehurazi
aty ku pija ëndrrën në përpëlitjen e gjumit tim të vjetruar

mbështjellës i atllastë si këllëf shpirtin ma mbuloi
nën sedrën e fildishtë, rënkimi me psherëtimë më thumboi
në uljen e shikimit gurë të gdhendur me lartësi të afshët pashë
ngjyrë xhevahiri nënë pergamena të vetmuara, ku çdo gjë lashë.

drita e ujitur në mes të syve matanë shpirtit më gjallëroi
e vetja në vetmi bashkë me ty çdoherë më shoqëroi
si pluhur i zjarrtë mbi filigranin e fluturës me kullesë më kulluan
andaj si eklips i ëndrrës nën verbëri, si vulë më shënuan.