Gjithmonë

Ti je gurë i im i fshehur që rrinë mbi unzën time,
je e futur në filxhanin e shpirtit tim aty ku të shoh vetëm unë,
me sytë e mijë të verbër nuk dua që dikush tjetër të të sheh përveç meje
se shikimi im është shkumë imagjinate dhe asgjë tjetër
në sytë e zemrës sime vetëm pranin tënde e njoh dhe asgjë tjetër
aty ku nuk ekziston fare, se prania yte shkëputet gjithmonë
ndaj mos u ndaj nga ky dert i imi që çdoherë më ngrohë
se akulli i ftohtë çdoherë nga ty do të më shoqëron
lundro me pëshpëritje me anijen tënde qiellore
mbi sipërfaqen e detit tim që e kam në zemër
qoftë gjuha yte timon i ashkut që lundron
aty ku rrugën do ta gjesh thellë në zemër, mos u ndal,
por mundohu që ta gjesh atë që kërkon.
unë asgjë nuk gjeta përveç zbrazëtirës tënde, që më len dhe ik
derti im që lidhet me fashë lidhëse në plagën që s’ndalet kurrë
gjaku im është loti që digjem në vuajtje të përgjëruar gjithmonë
ujin tënd të pastër nuk mundet çdo buzë ta shijon
se pastërtia është mrekullia e të Vetmit që vetëm Ai çdoherë ta dhuron
Frika është lepur që ik në strofkën e tij të papritur
ndaj unë jam i paprituri që etjen e ashkut për ta përjetuar e kam gjithmonë
kush është tregim i palexuar, kur sytë e mijë më veç janë verbuar
në dritën e syve të librit që fjalët e pathëna më kanë dërmuar
Ah plaga ime rënko e rënko e mos u ndal asnjëherë
se ashku me belin e sajë, ndër vele, më nuk më vallëzon
qoftë shkopi im për verbërinë time si udhërrëfyes i vetmisë time
që do të ecë në arratisje të vendeve të largëta përtej mua gjithmonë,
se unë taxh i meskinit endacak në rrugën e ashkut çdoherë do të kërkoj.