Kur fjalët më brejnë si mushkonja
(revoltë)
Buzët e mushkonjës ishin të përmbysura e të përgjakura në murin e odës time në tavanin ku qëndroja vetëm duke shfletuar një libër me mbështjellës ngjyrë lashtësie, ndërsa drita që futej nëpër dërrasat e çara nga tavani, i lotonte fletët me butësi dhe i përkujtonte kohërat e kaluara, unë mbeta i nemitur nga vallja që luhej mes dritës dhe fletave po të atij libri.
Përkëdhelja më mohoi çdo gjë që më ofroi, këto janë ata momente të trishta pa pamje, por që kanë zymtësinë si imazh dhe zbehjen e strukur mbi gërmadhën e quajtur rastësi, në këto fletëza çdo gjë flet pa flirte, shkuma është e barabartë me kthjelltësinë, por desha ta humbi heshtjen dhe të zhytem si i esëllt në këtë sprapsje aty ku drita donte të fliste me fletat e mija, aty ku thellohen gjenitë e krisur, por që janë pa përgjigje në këto thellësira të padukshme, aty ku tejkalohet gjithësia në pafjalësi. Thellësive më dukeshin sytë ku në zërin e trishtuar pëshpëritjet eksplodojnë në thermi të vogla atomesh. Ku foletë e mushkonjave janë recpecionistët më të mirë të lëkurave të njoma për thithje të gjakut të fjalëve të pakallajisura. Në këto tejkalime ka gëlltitje që flirtit tim me fletën e thurur në lashtësi i shtresohen depresionet e buzëqeshura të shkundjes në pafjalësi, e unë si i pafjalë dal i regjur në arenën e kotësisë me spektatorë të pispillosur dhe nëpërkëmben me përlloçje jashtë gjitha masave dhe tejmasave, kjo këngë më këndon moti si duket! se tingujt e saja janë të pahetuara, por që njëkohësisht më eksplodojnë në mosthënien e shkruar në librin tim të vetmuar që ka mbet vetëm me dritën e çarë që vinte nga tavani im i rrjepur nga koha. Vendi më i akullt është ngrohtësia ku bën folenë vetmia ime, në këtë dhomë e thëna nuk zen vend në këtë kozmos timin të krijuar enkas në këtë mbiqiellë të shurdhuar, por si duket vetëm unë mundesha ti dëgjoj. Përplasja mori teposhtën që të rrëshqitet në vakumin e shpuar në vrimën e vetme të vrimës së ozonit në trurin tim, ky debakël prishë performancat ekologjike të servilizmit mbi fjalët që skam fuqi ti them, dhe çdo gjë ndotet në ajrin e dhomës së tavanit. Çdo freski thelbin e ka në ripërtëritje, uji i qulltë është kënetë dhe arenë e varrezave që pret me shpatë viktimat që fjalën dot nuk e thonë. Akomodimi është një retorikë sikur shtrirja e bollicave nëpër lloç që enkas janë të krijuar për reklamat e billbordave të përbotshëm dhe si gijotina na e presin kokën kur flasim (fatkeqësisht).
Ju lutem më leni të qetë në mosthënien time, ju lutem dua të jem i ngrohur në pragun e gjuhëzës sime që nuk dua ti them gjërat. Çdo zhdukje e fjalës është rilindje për fjalët e mija, se ata nuk thuhen, përshkak se mekanizmi përçues i ashensorit është ndryshkur dhe nuk i përçon dot deri tek gjuha fjalët e mija. Ma lini zemrën rehat bashkë me fletat e librit tim të lashtë, aty ku më mirë ambientohet shpirti im i kurdisur për heshtjen e gjithmonshme. Andaj, pot të them: oj fjala ime e dashur, mos dil asnjëherë!
(revoltë)
Buzët e mushkonjës ishin të përmbysura e të përgjakura në murin e odës time në tavanin ku qëndroja vetëm duke shfletuar një libër me mbështjellës ngjyrë lashtësie, ndërsa drita që futej nëpër dërrasat e çara nga tavani, i lotonte fletët me butësi dhe i përkujtonte kohërat e kaluara, unë mbeta i nemitur nga vallja që luhej mes dritës dhe fletave po të atij libri.
Përkëdhelja më mohoi çdo gjë që më ofroi, këto janë ata momente të trishta pa pamje, por që kanë zymtësinë si imazh dhe zbehjen e strukur mbi gërmadhën e quajtur rastësi, në këto fletëza çdo gjë flet pa flirte, shkuma është e barabartë me kthjelltësinë, por desha ta humbi heshtjen dhe të zhytem si i esëllt në këtë sprapsje aty ku drita donte të fliste me fletat e mija, aty ku thellohen gjenitë e krisur, por që janë pa përgjigje në këto thellësira të padukshme, aty ku tejkalohet gjithësia në pafjalësi. Thellësive më dukeshin sytë ku në zërin e trishtuar pëshpëritjet eksplodojnë në thermi të vogla atomesh. Ku foletë e mushkonjave janë recpecionistët më të mirë të lëkurave të njoma për thithje të gjakut të fjalëve të pakallajisura. Në këto tejkalime ka gëlltitje që flirtit tim me fletën e thurur në lashtësi i shtresohen depresionet e buzëqeshura të shkundjes në pafjalësi, e unë si i pafjalë dal i regjur në arenën e kotësisë me spektatorë të pispillosur dhe nëpërkëmben me përlloçje jashtë gjitha masave dhe tejmasave, kjo këngë më këndon moti si duket! se tingujt e saja janë të pahetuara, por që njëkohësisht më eksplodojnë në mosthënien e shkruar në librin tim të vetmuar që ka mbet vetëm me dritën e çarë që vinte nga tavani im i rrjepur nga koha. Vendi më i akullt është ngrohtësia ku bën folenë vetmia ime, në këtë dhomë e thëna nuk zen vend në këtë kozmos timin të krijuar enkas në këtë mbiqiellë të shurdhuar, por si duket vetëm unë mundesha ti dëgjoj. Përplasja mori teposhtën që të rrëshqitet në vakumin e shpuar në vrimën e vetme të vrimës së ozonit në trurin tim, ky debakël prishë performancat ekologjike të servilizmit mbi fjalët që skam fuqi ti them, dhe çdo gjë ndotet në ajrin e dhomës së tavanit. Çdo freski thelbin e ka në ripërtëritje, uji i qulltë është kënetë dhe arenë e varrezave që pret me shpatë viktimat që fjalën dot nuk e thonë. Akomodimi është një retorikë sikur shtrirja e bollicave nëpër lloç që enkas janë të krijuar për reklamat e billbordave të përbotshëm dhe si gijotina na e presin kokën kur flasim (fatkeqësisht).
Ju lutem më leni të qetë në mosthënien time, ju lutem dua të jem i ngrohur në pragun e gjuhëzës sime që nuk dua ti them gjërat. Çdo zhdukje e fjalës është rilindje për fjalët e mija, se ata nuk thuhen, përshkak se mekanizmi përçues i ashensorit është ndryshkur dhe nuk i përçon dot deri tek gjuha fjalët e mija. Ma lini zemrën rehat bashkë me fletat e librit tim të lashtë, aty ku më mirë ambientohet shpirti im i kurdisur për heshtjen e gjithmonshme. Andaj, pot të them: oj fjala ime e dashur, mos dil asnjëherë!
Te thuhet e pa thena me mire mose thuhet, pore te duhet ne mbrendin se me te verte ather thuhet,HESHT se heshtja ka kapluar cdo gje,RENDE E REND GJENDJA E SHPIRTIT NE MBRENDI KURE GJUHA SKA TINGUJ ,PORE KA SHPIRTI...........
ReplyDelete