Vargjet e shkruara mbi varrin tim

më i pështjellur më duket vetvetja ime
më i dhimbshëm më duket vetvetja ime
se më i lumtur jam mu po atëherë
kur nuk mundem pakapjen time ta kapi asnjëherë

emri i sajë është i thurur në muret e Qabës
por askush nga verbëria nuk e sheh përveç meje
se ashku im është i thurur për ashkun e sajë
unë jam i dehur dhe nuk dijë më ajo a më ndjenë

sherbet rridhte nga buzët e tua si gjithmonë
puthja yte del nga kupa e oqeaneve të ashkut
unë pritja verën e shtrydhur të më bëhet mik
se në vreshtat e mija, veç rrushi më ishte tharë.

kur në të njëjtën natë ne të dytë bashkë në ëndërr u pamë
puthjen e fundit nga ndarja e kësaj bote së bashku e lamë
dua të jenë dridhërimat e fundit në shpirt që po më hutojnë
se xheneti është vendi ku arsyet mundemi ti tregojmë

nga malli në sytë e ballit, dy gozhda mu gozhduan në të dy sytë
në zemër gllënjkat e gjakut dilnin si të ishin gufimet e fundit
mere përsipër zemrën time që mëvetësinë time ta përjetoj
se amanetin e ashkut si kufomë deri tek varret vet do ta dërgoj.

pse vuaj për sebepin e vuajtjes time kaq të shpërndarë
gjithë kjo është punë e ndjeshme për yllin e ndritur e të larë
unë mbështillem në velin e përpunuar nga angërr i ashkut hënorë
në zemrën time dielli rrezaton ngrica të freskëta dhëmborë.

mua më pyetën dhe më than që vetëm emrin t’ja shqiptoj
thash më mirë me vete në varr do ta mbaj këtë fshehtësi
Oj Lejla mos më pyet për Lejlën time ku e kam
syrin e sajë, në bebëzën e syrit tim edhe në varr do mbajë

mexhnuni kishte ëndërruar për një Lejla të gabuar
ajo as që kishte ekzistuar fare, e as që meriton për ta kërkuar
ëndrrat e kësaj dynjaje janë krejt me një anë të pakontrolluar
shihe ti meskin rrugën tënde se ahiretin nuk e ke të vonuar

si bylbyl i plagosur pive ilaçet që cicërimën ta shpëtosh
nga e kënduara në drurin e thyer, shpirtin donë ta shërosh
e shoh ashkun në buzët e bletës duke thithë lulet e malit
shpirti zbret si rrjet i thurur mbi hojet e paprekura të mjaltit.

kërkoni mbret nga një palaço i humbur e i krisur krejt
fukaraja në zemër nuk bëhet zengjin, kjo është më se e vërtet
përgatita plugjet për të lëvruar tokën me farën që s’mbillet kur
ashku në tokë të gabuar, kotësinë e pafundme e shtron me gurë

në shpirt më shushurit zëri për gjoja të shenjtën bukuri,
dhe prapë më thotë zëri, është e kot të ndjesh më dashuri
dashuria me ashkun ka dallim si nata me ditën
gjithçka humbet në të përbotshmen e rrejshme të quajtur mbretëri

këto fjalë nuk ja falin kurë vetës time për një heshtje si gurë
çdo gjë është e shkruar në të shkretën time, nën këtë lëkurë
në pëshpëritje e mia as Kiramen Katibinët nuk dua të shënojnë
se në lutjet e mia të heshtjes, vetëm Hyjnia e Tij më dëgjon

askush nuk jeton aq sa donë vet të jetoj
mërzia është lule që bashkë me ty vyshket
në kraharorin tim zemra nga ashku gjithmonë do të digjet
vdekja e ftohtë nën dhé, çdoherë heshtjes tënde do ti përgjigjet.

rrugët e ndritura të Nurit janë të shkruara në të lartin mejdan
asnjëherë e kaluara e brishtë nuk ka shteg për të dal matanë
nga gjuha ime e prerë me thikë nuk del zë më asnjëherë
në varrin tim ashku përgjithmonë do të mbyllet për çdoherë