Dasmë

Kur kam mërdhitje në mes gishtave, më mpihet zemra
Kandari i syve si sondë në shpirt më thellohet
Aty ku bashkë e vrasim fundin e rrezeve të diellit
Me shkrepje lëvizim gishtin tregues nga shikimi
Nëpër male ndezim zjarrin për ti ringjall gjethet
Bashkë me fyellin duke ndjellë barishten e lagur
Në vetmin e veshur para mëngjeseve të zgjuara
Me pikëllimin e zbukuruar në mua si nuse e pamartuar,
Se të thash: për ashkun tënd do të mbes i vejë gjithmonë.

Erërat përuronin flladin me një puthitje të lehtë
Duke mbet pështyma nëpër drunjtë e zhveshura
Ndër çallgitë që këndonin këngën time të dashur
Shihja dhimbjen time të mbuluar nën duvakun tënd
Dhe më brente si zile në shpirt ankthi i cunguar
Se aftësitë ma athtësonin çdoherë shijen time.

Ti shkove të këndosh diku tjetër këngën tënde
Dhe të keqpërdorësh lotin në teatrin e improvizuar
Dole nga ana tjetër e pasqyrës për të më kërkuar
E unë i thyer në copëza pritja hijen tënde të pa shijuar.

Në xhamin e lagur nuk mundesha të të shoh në ikjen tënde
Si frerët e kuajve shtrihesha mbi flokët e tua i tëri në pezëm
E me livandë limoni zbutja fytyrën time nga brisku i buzëve të tua.

Me mortjen time erdha në dasmën tënde i tëri i zbuluar
Se në teneshirë duvaku yt ishte qefin i imi për të më mbuluar
Krushqit më mbanin deri tek varri im, të gjithë të pikëlluar
E unë buzëqeshja kah qielli im i lagur për barrën e shuar
Dhe këndoja lutjen time për sytë e tua që më kishin harruar.