Se ti më thave

kur ma hodhe zjarrin në fytyrën time të ndjerë
e ti, me plagët ma natësove shikimin në lëngime si përherë

ky sfond i yjeve çan shkëlqesinë tënde pa trishtim
e ti, më dhuroje dhimbje si sonatë e kënduar me pelerinë

ecja përmbi pluhurin e baltosur i ankthuar me kërshëri
e ti, bëje hapa që të vish në zemrën time dhe prapë të rish karshi

me plumb të fryrë më këndonte nata në harqet e shpirtit tim
e ti, më bëje premtime për ditën që ende nuk kishte pas mbarim

trokitja si oborrtarë në mbretërinë tënde me kulla të fildishta
e ti, më bëre lypsarë që lëmoshën e ashkut sikur që nuk e prisja

vajtimi është premtim nga guri i zi që del nga sytë e tua
e ti me jepje shpresë gardhi, dhe më kishe hedhur në prua

nën hijen e thellë futet çdo grimasë e çapkënes së harruar
e ti, në dehjen time shihje një mexhnun kot të tërbuar

kur i puthja qeshjet e dikujt tjetër në ëndrrat e tua
e ti, më thoshe se jam një i zmbrapsur për etjen ndaj buzëve të tua

gjersa fjete në prehrin e dikujt tjetër si kurorë e shijuar
e ti, më shtrembëroje pagjumësinë time, që për ty e kisha flijuar

shkova në mallin e tjetër kujt, gushtar për të krijuar
e ti, më akuzove si hajdut i brishtë se gjoja të kisha zëvendësuar

çdo rojtarë kishte nga një mollë të fshehur nga kopshtet e tua
e ti, fshihej në kafshatën time, që dikush tjetër të kishte kafshuar

konakun në shpirt e hapa që ahengjet të jenë sa më të lira
e ti, një dritare nuk e hape që ashku të dehet me të mira

në gjithë alemin kërkova puplën e margaritarit njëherë për ta parë
e ti, asgjë mes asgjësë më dhurove dhe në shpirt mbeta i çarë

në bashkimin tonë hovë mora për të thurë më shumë perla
e ti, dashurin për ne, e shndërrove në gardhe me thera

jam lavdi i sjellë nga Horasani si tulipani i vetmuar
e ti, llambën e ndryshkur ma zhyte në zemër pa ta kërkuar

në njëshin e futur në dysh si saze e heshtur mbi ty rashë
e ti, më tingëlloje në butësinë tënde me një zë të vrazhdë

pëlhurën në këmishë e qepja si hije që dilte nga shpirti yt
e ti, me thembrën tënde pluhur më bëje me shpresë të fishktë

nga sejjidët për fisnikëri me shumë privilegj më radhitën
e ti, më quajte jetim duke më akuzuar me plot poshtërim

më erdh aroma yte nga mali i shenjt me erën e zefirit
e ti, më bërë që humbjen ta përjetoj me gëlltitjen e zeherit

në fillim ndërlidhej Drita e Tij, dhe më bëri për të qenë i gdhirë
e ti, më dhuroje errësirë me robëri, që tek unë për ta shtrirë

ngazëllimin e përfitova si fryt i vjelë nga flokët e tua
e ti, shportën e zbrazur me dashuri, ma dhurove mua

në vathin tënd në vesh, gjuha ime të shushuriti
e ti, buzën time hallall ma bëre, por zëri im i brendshëm më bërtiti

syri im në kurrizin e shpirtit çdoherë do të më loton
e ti, gërthitjen dhe kohën tënde për mua nuk e harxhon

unë si taxh i meskinit desha që ta përjetoj lirinë me dorën e Tij
e ti, Oj Dynja më dhurove zinxhir që asnjëherë mos të jem i lirë