Shemsi im

nëse donë të jesh litari i varjes time
urdhëro që pritjen time ta kem përherë
në Hejva do vij të të gjej
dhe bashkë në tyrben tënde do prehemi çdoherë
në çdo vdekje timen ti je ringjallje për mua
të lutem mos mu largo asnjëherë...
edhe nëse largohesh çdoherë je në mua
por më tepër kisha dashtë të jem i vdekur
se sa gjallë pa sytë e tua të vezulluara,
maturia ime është dalldi që aspak nuk pinë ujë
dhe etja ime është në harmoni që nuk ndalet kurë
unë jam endacak dhe çdoherë do të kërkoj
në mosgjetjen time çdoherë do të ndjej njësoj....
në zemrën tënde gropoja xhevahire për të gjetur
në pendimin tim kjo gjendje është për t’u dergjur
shkathtësinë e gotës për të më dhënë verë e vërejta
dhe në sytë e tua u deha dhe në ty, si shigjetë u shkrepa
je ashk që edhe pasqyra thyhet nga ky nur që ke
mos më thuaj, që unë më, nuk të shoh se ku je.
do të digjem si bërxollë mishi në hellin e përgatitur sa më mirë
se ashku kërkon dyert e dergjjeve për ditët që po presin të më vijnë.
gjithçka është në brendi të shpirtit dhe nuk kërkohet asnjëherë
ti s’je askund, por tek unë gjallë dhe pas ringjalljes do të jesh çdoherë
përtej jap selam nën flladin që më djegë nëpër sytë e tua
e shpirti mendon se është i vagullt, nën hijen tënde të mbuluar
në brendi më shfaqej si bukuri, e pasqyra i krihte flokët në vetmi
shih mirë moj bukuri, se tek pasqyra krehrin e kisha vetëm unë
ndërsa fijet e flokëve të tua i gërshetoja në kopshtin tim si përherë
puhi e purpurt kaloj ndër vetullzezën, ndërsa unë u ngrina përmbi
me pëlhurë mbuloi bukurinë që unë mos të jem nikoqirë përsëri
por të thash të pimë verën nën strehën ku dhoma jonë shiheshe përkarshi
unë jam dru i pimë në shpirt dhe nuk shohë fare asgjë nga turbullimi
nga ashku i çliruar gëlltis helmin në zemër që të shoh Çiltërimin
mbeta i hutuar nga kupat e zbrazura që derdheshin nga sytë e tua
prehesha nën këmbët e shkruara që nuk i shihja nga sytë e verbuara,
loti im në duart mbante një pëllumb të shkruar bardh e zi
nga sytë e tua u frikësua dhe pëllëmba ime mbeti përjetë pa ty
dhimbja si breshër më gjëmon, e unë si i ndritur me të fikur të gatuaja
të gjithë tufanet janë rrjepje që i pres me mall, nga puthjet e tua
je në divanin e shtrirë dhe ballin e djersitur duke e mbajtur në mua përkujtohesh
e unë jam djersa yte që tretem në përkëdheljen tënde që të bënë të harrohesh
në çdo pështymë tënde unë shndërrohem si tulipan i ujitur me plot gjallëri
bredhi si poleni pranverorë dhe hy në tufën e luleve duke u avit deri tek ti
si hënë e thyer mes dritës dhe natës futesh nën shikim të përhumbur
unë jam agimi yt që në muzgë perëndoj dhe ngjallem prapë si feniks i rilindur
O Zot ma sjellë pranin e sajë në kopshtet e mija të vetmuara
që të rri në qetësi pran ashkut tim nën buzët e saja të ledhatuara
jam në vetmi çdoherë dhe për drenushën time me lutjet e mia falje kërkoj
çdo gjë është pikëllim dhe shqetësim që besa aspak nuk e meritoj.
do të marrë karvanin dhe bashkë me sytë e tua në haxhë do të shkoj të pastrohem
do bëjë tavaf dhe lutje që ashkun tim që kam ndaj ty, të më bëjë të krenohem
kur sevapet e tua janë gjynahe për mua, tek unë gjynahet janë sevape për ty
por të gjitha do ti djeg një ditë, që si e si të jem vetëm në pranin e Tij
se ashku ndaj ashkut tim është vetëm për Ashkun tim.