hiçmosgjë

në mjegulla të varura
rrjepën hijet e skuqura
çelet dera për tu mbyllur
mes përplasjes dhe hijes së humbur,
duke u gërryer zbutshëm
dhe me një melankoli të beftë
u pikturua ura me hijen e hënës,
makthi më kishte ngri
në një gjumë pa gjurmë
për një ëndërr të paparë
të një skenari të veshur
me petka të zeza nusërie,
brohorisnin varkat e lënë anash
tek aura e zallit që zhuriste
mbi tavë dhe dëbonte kujtimin
me një valëzim të heshtur,
u përplasa me tërheqjet e tua
se ti dije fare mirë me gjilpërë
të ma qepësh rrudhën e petëzuar
mbi fytyrë time, më lajmërove
se pritjet do të jen të qëndisura
në tylet e fustanellës tënde
në ditën kur dhëndri së pari herë
të pret ty në natën e gjerdekut,
por, mos trishto për hiçmosgjë
se asgjë s’ka ndodhur!
vetëm një gjëmëzezë përrallore
e ëndrrës time në gjumin e pa gjurmë.