Amshohu

përtej heshtjes në heshtje heshta unë, atje ku ritmi i frymëmarrjes nuk e vëren gjallërinë e gufimit, por vetëm e ndjenë një gjendje të tillë, ky vend gjendet në qetësin absolute përshkak se aty shfaqet dhe përmendet vetëm Ai pa fjalë, kur ka heshtje përtej heshtjes gjithçka në mua më flet pandërprerë, se jam rob i heshtjes që gjithherë gjëmoj dhe mëtoj për anën tjetër dhe tentojnë ti flas heshtjes, kur heshtja hesht - pastaj asaj më tepër i flitet, fola dhe vetëm fola që të heshti gjithmonë në aurat e brendshme të shpirtit, në hapësirat ku treten fjalët në hijesirë dhe copëzat e saj shkapërderdhen në heshtje, rrugëtova në brendësi që të gjej vetveten, mos u vono i thash vetvetes sime për përqafimin e afërsisë sepse largësia më rrinë si hije menjëherë pas meje, zëri i heshtjes pastaj më tha: ribëje të më vonshmen dhe tento që mos të vonohesh për të nesërmen që mbetet nga dje, pastaj më than më të urtit: se perla të fildishta ka në mbretërinë e heshtjes por gjuha e fjalës duhet të jetë e prerë, se ashtu më mirë shkëlqejnë këto perla të fildishta, kur ka heshtje emri Yt si gravurë gdhendet në zemër dhe në përjetësi hesht e gufon si gllënjkë e pashuar, por gjithçka pa fjalë!, se pastaj ka rreziqe të rrëzohen qiejt, hesht njëherë që ta fitosh flakadanin e përjetshëm të heshtjes, kjo përjetësi me pandërprere më flet shumë, por e dija se me heshtje e fitoj çdoherë betejën e përjetësisë, për të heshtur duhet të gërryet me daltë shpirti që ashklat të bëhen si buqetë lulesh në mua dhe nëpër dhëmbët e sajë të mbijetojën të gjitha traget e gdhendjes, që në saje të fjalës të përpunohet mundësia më e spikatur e heshtjes me fjalë, pra kjo është zgjidhja! jo për të heshtur por për të folur në heshtje pa pik fjale, jo ku ka pika, por ku ka ndarje të heshtur tek sa i këmbeje fjalët e tua me heshtjen, ato shqiptohen nga tingujt e heshtjes me buzët e fjalëve dhe bëhen të ngatërruara sikur kërthiza kur ik nga vendi i sajë, jo si në maje por si përreth avitet kjo mundësi e shfaqjes së humbur për ta zgjat fjalën e për ta shtrirë në majën e gjuhës, jo nuk bënë – dakord atëherë thash, por esenca është që të mbijetoj heshtja e shpirtosur në sarkofagët e bisedave që të ngurtësohet përgjithmonë, se lashtësia mundëson që gjuha të zen myshqe për të dëshmuar fjalën e mykur nga heshtja, pra më mirë hesht, se atëherë ke dëshmuar me fjalë heshtjen tënde, jo me vepër, nuk thash ashtu, por me fjalë të heshtura që kërcëllojnë gjithësinë e pafjalë të kozmosëve të qëndisura në zemër dhe në shpirt dhe gjithë këtë për hir të fjalës së pathënë, se kështu është më mirë, amshohu dhe mos e dezoriento vazhdimësinë, se në ringjallje do të kesh mundësi ta shohësh të padukshmen e veprës tënde që kishte një grumbull të heshtjeve me fjalë, a thua vepra me fjalë është më e mirë se sa vepra që bëhet në formë të heshtur?!, nuk dua më tej të vazhdoj se e prishi rehatin e urtësuar edhe të heshtjes, por edhe të fjalës, aty nuk kam drejt të them diçka më tepër, ndonëse përkujtimi më i mirë është në heshtjen e përtejshme të heshtjes pa fjalë, se kur fjalët heshtin dhe heshtjet flasin atëherë gjithçka është e qëndisur në zemër dhe shpirt, se brendësia heshtë dhe jashtësia flet, përshkak se mu atëherë ka folur brendësia me heshtjen e jashtësisë, ky lloj harmonizimi është amshim, aty ku nuk ka pika që të ndërpresësh fjalinë, por vazhdon më tutje dhe më tutje të heshtësh me fjalët e tua, që çdoherë të jesh i thellë në të shqiptuarit dhe në të shkruarit tënd, hesht me fjalë, e fol me heshtje gjithmonë!