JëlldëzHAN

Kupa prej kupës ka dallim në dehje
zemra nga zemra kërkon shërim vetëm prej Teje

në vigjilje të valës u dogja nga një shqetësim me brenga
në puthjen e pragut, prej teje kërkova strehim pa pranga

në klithjen e sazes ëmbëlsinë e hënës me soditje e kërkoja
me ekstraktin e verës sytë e tua gjithmonë me buzët e mija i vërshoja

oj mike, eja me mua në mejhanen time të shkrihemi
të dehemi dhe prej në një dehje në dehjen tjetër të tretemi

me fjalët si hithra taxhin e meskinit dua ta zbukurojmë
nga ëmbëlsia e buzëve të tua shpirtrat tonë le ti ledhatojmë

ashku ndizet në pamjen e syve të mi kur i shikoja flokët e tua
ndër kopshtet me fryte kafshoja mendjen time sikur të isha i hutuar

gjithë këto flutura më japin sëkëlldi kur fluturojnë në kopshtet e tua
ashku është në kllapinë time kur buzët e tua në kopshtin tim puqen me mua

qofsha i mallkuar nëse nga kjo rrugë e ashkut kërkojë shërim
dermani im është vetëm kur pijë verën nga buzët e tua pa trishtim

rruga e sufiut deri tek sytë ë tua është një pafundësi e pathyer për mua
meskini me hejbet e tij është i bindur se do arrijë vetëm te Ty

në shpirt më mban shpresa se ashku i ashkut nuk ma ka zili
se jam një fakir i leckosur që xhevahiret e fshehura i dua vetëm ndër sy

ky lloj xhevahiri është i krijuar nga rrokullisja e lotëve të tua
në qaforen e shpirtit tim do ti mbaj dhe nga shkapërderdhja do ti ruaj

ç’janë këta yje që janë duke fjetur afër buzëve të hënës
në pamjen time verbërinë e shoh si mëshirë e të pathënës

sytë e tua xixëllojnë sikur yjet në qiell kur zbukurohen si qafore
buzëqeshja yte është si hëna pesëmbëdhjetëshe që m’i verbon sytë prore

unë bëhem lakuriq kur sytë e tua me shkëlqesi të zjarrtë më shikojnë
ndër vele mbështillem dhe nga turpi dridhërimat gjithmonë më plogështojnë

gërvishta fytyrën dhe me fustanin e nusërisë tënde e fshija gjakun tim
si dielli mbi kokë mu shfaq malli dhe nga ofshama ime lotët dhe djersët s’kanë mbarim

flijimin e përjetoja vetëm për flokë kaçurrelen siç më ishe ti
nga ashku, plot shtresa dheu u hodhën mbi mua me lopatë, vetëm për ty

kisha dashtë bukurin tënde ta prehja në këtë botë edhe pse më bënë vrer
pafundësia e asaj bote është në mos shijimin e lakmisë së buzëve me verë

po verën e kam qejf kur e pijë nga buzët e tua që shkëlqejnë si drita
në vetmin time ashkun e përjetoja pasiqë të pathënën në maje të kupës e arrita

në heshtje gjithçka thuhet dhe asgjë në këtë botë më nuk është fshehtësi
e unë taxhin e meskinit me sytë e tua do ta zbukuroj dhe në shpirt me heshtje do ta përpijë