si luaneshën në retë e shtrirë të qiellit
të shikoja ty si pikëzim i pikturuar
kur shkriheshe bashkë me vetullat e tua,
lama fshihet nga qerpikët e ndritura
mua shpirti më syrgjynoset
dënueshëm në shkëmbinjtë me thua,
ndërsa prehri yt është i ngrohtë
që zapton zbrazëtin time nën përkundjen
e afërsisë tënde.
ngjyra e lapsit ndër sytë e tua
është si kaligrafia e mureve të Alhambrës
duke i prekur më kaplojnë drithërimat
në ëndrrën time më veç të lashtuar
kumbimi është pjatë e thirrjeve të bubullimës
e zëri yt spikatej si lule e vesuar nën gjëmime
dalëngadalë zbriti dhe u fashit në zemrën time.
flokët e tua kur krehën duken si të harbuar
e unë, në muret e Damaskut i kërkoja për ti shuar
ka kohë që dëshira ime për të qenë afër ty
që moti më kishte lënë dhe harruar
fshehtësia yte është brengë me ufma të pa skajuar
syri yt fanar deti karshi vetmisë sime të shkrumbuar
në pritjen time kohërat janë peng e dëshirave të papërfunduara,
mos ke dilemë se në këto vargje flas vetëm për ty
krejt shpirtrat tjerë janë harresa të shndërruar gjithë në hi
ti je feniks i rripëtirë në amanetin tim që s’ka fund në përjetësi
fundi im është në harresën tënde, se ashtu më erdh kjo porosi
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment