Rrugëto

çfarë fytyre ka kur spërndritet pasqyra nga shikimi
aty kam borxh me fjalët e mija që thuren nga mëtimi

në zemrën e sëmurë lëngë nga tulipani kërkoje ti
me buzë të plagosura ti vetëm rënko dhe pi

ashku i pashuar kërkon kupën nga kopshtet e tua
ferrat i përpija të flakëruara dhe me buzëqeshje i thurja

në brendi ku brenditë janë për Ty të tretura gjithmonë
pishtarët e dijes në zemër zhyten dhe më tej rënkojnë

rrugëtimi i natës madhështinë Tënde do ta shpaloj
por velet tona në sy na bindën se jemi të dobët të gjithë njësoj

aty ku ka verë krijuam tavernat tona me muhabete të pafund
në rrugëtimin e fjalëve tona dëshmuam se s’jemi gjithkund

do të dehemi në zemrat tona me sasi vere aq sa kanë ujë oqeanet,
se me dehjen tonë zemrat në përjetësi do ti marrin flakadanët

dija e dynjasë të arriturën çdoherë në mendje na e përsërit
dija Hyjnore amshimin çdoherë në shpirt na e skalit