Dysi

pluhuri në sy është verbërim për diçka tjetër
kthjelltësia në shpirt është kthjelltësi për diçka tjetër
poqëse i pyes të dyja ato do të më përgjigjen:
ne, verbëria dhe kthjelltësia jemi gjëra për dikën Tjetër

zejtini dhe mjalta në këtë dynja nuk janë njësoj
njëra është për petëzim e tjetra për shërim
vaji dhe buzëqeshja në atë botë nuk janë njësoj
njëra është për shtrëngim e tjetra është për shpëtim

asnjëherë nga malli nuk u bë që tët gjej njësoj
për zhdukjen tënde dëshirës time ende i përballoj
por mendja më është shkri në çdo kohë o saki
ndaj ri larg prej meje se ashku im ende nuk është ngri

valëzimi i ashkut ndaj dikujt tjetër mua më pikëlloi
pse mos të isha rehat nga zëri yt kur më kumboi
krejt me këto premtime mi shkatërruan mendimet
kur e dijë që nuk të kam ty, në mua ndizen flakërimet

afshi është si një kuçedër që ashkun tim e përpinë
ti je zë që në maje të hënës buçet kur je e shtrirë
litarët më janë këputur që të ngjitem deri tek ti
o shpirt im, eja me mua dhe vetëm me shpirt më ri

këto rënkime janë trajta që asnjëherë nuk do të duken
zemra dhe shpirti do të dehen për ty që unë më tepër të vuaj
për këtë paralele dynjaja na bëri magji që ne atë ta duam
iki kësaj ligësie se në Keuther etjen do ta shuajmë

në katër anët e botës të kërkoja në rrugëtim
çdo qoshk që shikoja verbohesha për kallëzim
etja kërkoj dëshirën e pashuar që nuk kishte mërimë
se unë isha Mevlanaja e ti ishe Shamsi Tabrizi im