tre

unë ecja ti ecje ai ec unë shkoja ti shkoje ai shkonte rrugën e kaloja unë rrugën e kaloje ti rrugën e kalonte ai në ecjen time e pash ecjen tënde në ecjen tënde e pash ecjen e tij ndërsa në ecjen e tij ishte një ecje për mua dhe për ty kur frymoja unë ti fillove të frymosh kur frymoje ti ai mezi priste të frymon disi më erdh për të qeshur e ti qeshje me qeshjen tënde ndërsa ai qeshte me qeshjen tonë më kaploj një pikëllim dhe fillova të qaja me dënesje ti shikoje dhe sikur të përgatitej për të qarë ndërsa ai qeshte me të qarit tonë desha të iki në shtëpinë e zbrazët pa penxhere e atje të pashë ty ti më pe mua ndërsa ai na pa neve desha të dal dhe fillova të eci ti nuk ecje ndërsa ai qëndronte duke ecur mendova ta kaloj rrugën ti fillove të më kalosh mua ndërsa ai qëndronte në mes të xhadesë në humbjen time pash se do të më humbësh ti ndërsa ai më kishte gjetur mua kur bredhoja para gjetjes ti më kërkoje mua ndërsa ai na kërkonte neve dyve kur të kërkoja unë ti bredhoje pas meje ndërsa ai të gjeti ty sa humbës i madh i thash vetvetes e ti doje të më bindësh se nuk jam humbës ndërsa dëshira e atij ishte shumë e thellë që unë të jem një humbës më i madh gjithë këtë zbrazëti në këtë hapësirë e pash unë në këtë zbrazëti të hapësirës më ndjeve ti ndërsa ai ishte në hapësirën e zbrazur dhe ishte kujdestarë i pandashëm ndaj neve në shpirt nën rrathët e mija më erëmonte lëvizja yte ndërsa ti lëvizej edhe pa rrathë e ai rrathët i shndërroj në trekëndësh dola jashtë se nuk mundesha më dhe shkova në rrugën e quajtur “rruga e mëhallës së epërme” në numrin 2 të derës dhe hyra aty ti dole nga ajo derë ndërsa ai e kishte shkruar numrin 2 po në atë derë sikur të kisha mundur që mos të hyja në atë derë sikur të kishe mundur që mos të dilej ti nga ajo derë me siguri ai numrin 2 nuk do ta kishte shënuar në atë derë kohën e kapa me dorë ajo fërfëllonte duke të dhënë sinjale ty ndërsa ai e kapi kohën para fërfëllimës me sinjalet e tua se këtë kështjellë në shpirt e kisha ndrequr unë ti kishe ndrequr një kështjellë tënde enkas për vetën tënde ndërsa ai kishte ndrequr gjithë lagjen nga lodhja një djersë mu rrokullis në ballë ti fshive ballin tim e ai ndezi zjarrin për tu djersitur ende më tepër desha të më kaploj një fllad dhe unë kisha një liqe timin ku prehja ti më ofrove mua një det të kripur për lundrim ndërsa anija e tij i rrotullonte të gjitha oqeanet shkova të kërkoj hije nën do kopshte dhe thash kjo mollë është e imja ti e kafshove dhe ma more nga dora ndërsa ai ishte pronari i kopshtit dëgjova një zë dhe pash se ishte kënga e bilbilit në degët e drurit tim por ata dru sikur qanin thash vet me vete ç’është kjo këngë e trishtuar e ti këndoje këngën e bilbilit në drurin tënd ndërsa ai kishte trumcakun për dëbimin e bylbylave dhe këngës në të gjitha drunjtë e kopshtit ndaj unë nuk isha i habitur ti më vetëm sa fillove të habitesh ndërsa ai e dinte këtë habi tonën pse unë isha i habitur kur e dija një gjë të tillë ti si mundeshe të fillosh të habitesh kur habia ishte e qartë se të kishte kapluar ndërsa ai të gjitha këto plane i kishte të shënuar në papiruset e tij të vjetra të shkruar në një gjuhë arkaike unë të doja ti nuk dije se a më doje ndërsa ai na kishte dashur para se ne ta shfaqim dashurinë tonë gjithë kjo nuk ishte dashuri as ti nuk e kishe ndje ashtu këtë ndenj dashurie ndërsa ai aspak nuk e dinte se për çfarë bëhej fjalë por vetëm ndjente diçka të pakuptueshme në këtë rreth pashë një ashk ti shihej se e ndjen atë ashkë ndërsa ai ishte më tepër ashik se sa unë dhe ti
a thua unë isha ti e ti ishe ai ndërsa ai isha unë!!!