Bardhës

nën yjet e buta
kërcëllonin
shikimet e shkrira,
nga qielli i pres
me çarçaf të bardhë
që ti mbjell në mua,
shuaju e shuaju
se asgjë nuk shuhet
përveç se
kujtesa dashurore...

Në avllinë
me gur të renditura
heshtjet topiten
e myku i harresës
vërdallë i shkund
pluhurat në sy
për një verbëri
që cicëronte.

Eshtrat si gjethe
hedhin klorofilin
matanë tretjes
që zemrës gjithëfarësinë
në hambar t’ja mbjellin troç.

Gjithë këto mijëra penxhere
fllad i dhanë ruhit tim
në një qiell të zbutshëm
nën një avlli një han në mes
gjithfarësinë ja dhashë trupit
që me mimikë ta këndell,
petalet valë-valë të hedhura
ngrin shpirtin dhe ispat e bënin
dëshminë e thërrmimit.