Poetshëm

në damarët e akullit
shfaqet gjaku i fytyrës
njësoj si mishërimi
që përlot copëtimin
këto gjethe
me gjak
në damar
përpëlitnin
brymësin
që ngathte
ujshëm
një poet të kredhur.
Tempull i ndërtuar
në qepallë
si sorkadhë bredhte
në lëndinën
e shpirtit,
mijëra vele
kërkuan mbulimin
e stinës së gjetheve,
varguat
në mua
më heshtën
prajshëm
e harresa
më pikturoi dhe
shkoi në kryeshëndoshë
me rastin
e vdekjes së shkronjave,
ehhh
mall
mos më mishëro
por më copëto...
se ashtu vetëm
mundem të jem
gjallë.