Pjergull

pjergulla lëshoi verën gjak të kuqe
në buzët e mija
dhe buzët e tua si (p)rrush
u shkrinë bashkë me mua

oj pjergull më bënë konak
nën gjethet e tua çdoherë të ri
të vij tek ti dhe si meskin
të ulem në një qosh dhe vetëm të pi

duke pijë mu shfaqë një nur
nga buzët e tua dhe më rrëzoi
më ra të fiktë kur vezullimi i buzëve
me verë më përvëloi

kazanët e rrushit në emër të ashkut
ende janë duke u përzije
e unë përvëlohem nga ashku
si zjarr i skuqur fije për fije

ti më konkurrove në dehje
dhe dashuria jote me shpejtësi më përfitoi
si shkëndijë drite, mbulesa yte
në pjergullën e ashkut pran teje më shpaloi

oj verë qiellore lëngu i rrushit tënd
me mall e vajë më përshkoi
stuhia në shpirt nga tufani i ashkut
në qiell më dha hov e më lartësoi

çdo kokërr rrushi i ngjan syve të tua,
këtë gjë që në ezel e dijë!
së bashku jemi si rrushi
kur shtrydhë verën e kuqe në pafundësi

nën hënën e bukur të muzgut
kur çatitë skuqen nga rrëzëllimi
verën që pinim pjergulla na xhelozoj
dhe u zhduk nga trishtimi!

pastaj si e mallëngjyer rinte pjergulla
në rrugët boshe falje duke kërkuar
terezia e pirjes së verës nuk u prish hiq,
se kërkonte ende për t’u vazhduar

kërkuam mëshirë nga qielli që pjergullës
t’ja falë këtë hata që e bëri
thash: të jemi të kënaqur që nën mëshirën e Tij
kjo gjë në të mirë përfundoi

eja tani të ulemi nën pjergullën ku ashku i dehur
shndërrohet në oqean që s’ka kufij
të zhytemi në këto thellësira me puthje
dhe nga etja e madhe të mbesim gjithmonë aty