më jep flakadanin ta djeg trupin tënd dhe të them digju
por shpirtin tënd mos e harro që të ma japësh kur të them dehu
trupi yt i but e meriton zjarrin
shpirti yt në mua kërkon pronarin
flaka shndërron hirin e trupit tënd në asgjësim
dëshira për ta pasur shpirtin tënd shndërrohet në përvetësim
më mirë më thuaj se nuk ekziston në këtë botë fare
që shpirti yt të bredh në mua me dashuri ashiqare
është thëngjill i djegur trupi në formën e sajë
shpirti yt ka harmoni si qiejt që nuk kanë skaj
digju çdoherë o trup që më robërove mua
ma jep shpirtin dhe më çliro që çdoherë të të dua
ky trup asgjë nuk është vetëm se një verbëri
ndërsa shpirtin tënde e dua se më jep gjallëri
vuajtjet e harresës që kur nuk të pash – moti i kam harruar
shpirti yt një sekondë nëse nuk është me mua, më bën të tërbuar
trupit yt ka ra në skëterra të zeza dhe përkujtohet kot
shpirti yt është në piedestalin e nureve ku nuk shuhet dot
ik prej meje o trup i shëmtuar dhe nga syri im mos kërko shërim
e ti, shpirt i dashur, rri me mua, që dehja ime të kalon në përjetësim
digju më një dit dhe eja pran meje
dhe asnjë ndërmjetësues mos të ketë mes meje dhe teje
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment