Shkul

kur shoh pikën
përtej vijave
në shkuljen e shpirtit
nën rrënjët e maleve
më varen tespihet
në grilat e zemrës,
thithi tymin e cigares
dhe shoh qaforen e këputur
me xhevahire të përkëdhelura
e unë, si çdoherë i thinjur,
me kokrrat e lotit i mbuluar
i hedhur pas kockave
që më përkujtojnë
majën e hidhur të përmallimit.
Kur një saze digjet në mua
cipat e zemrës flakërojnë
dhe bashkë me ofshamat lidhen në pe
e hedhin vallen e dhimbjes
Një fjalë e alltënit kur thuhet
copëzohet me heshtje shikimi
ndërsa tek unë
laringu i gojës
me gargarën e lotëve përtypet
deri sa
dufi shpërlahet si velë i bardhë
në kroin e njelmët të shpirtit tim
O shpirt bëni ballë humbjes
buzëqeshë në përmallimin tënd
e qaj sa të mundesh
dhe mos u shter asnjëherë të lutem...
puthe nejin dhe zbrit me heshtje
kur të frynë vdekja jepu me gjithë qejf,
me mall të përvëluar qeshu
dhe bëhu gati që dashurinë ta varrosësh