hiçmosgjë

në mjegulla të varura
rrjepën hijet e skuqura
çelet dera për tu mbyllur
mes përplasjes dhe hijes së humbur,
duke u gërryer zbutshëm
dhe me një melankoli të beftë
u pikturua ura me hijen e hënës,
makthi më kishte ngri
në një gjumë pa gjurmë
për një ëndërr të paparë
të një skenari të veshur
me petka të zeza nusërie,
brohorisnin varkat e lënë anash
tek aura e zallit që zhuriste
mbi tavë dhe dëbonte kujtimin
me një valëzim të heshtur,
u përplasa me tërheqjet e tua
se ti dije fare mirë me gjilpërë
të ma qepësh rrudhën e petëzuar
mbi fytyrë time, më lajmërove
se pritjet do të jen të qëndisura
në tylet e fustanellës tënde
në ditën kur dhëndri së pari herë
të pret ty në natën e gjerdekut,
por, mos trishto për hiçmosgjë
se asgjë s’ka ndodhur!
vetëm një gjëmëzezë përrallore
e ëndrrës time në gjumin e pa gjurmë.

Dysi

pluhuri në sy është verbërim për diçka tjetër
kthjelltësia në shpirt është kthjelltësi për diçka tjetër
poqëse i pyes të dyja ato do të më përgjigjen:
ne, verbëria dhe kthjelltësia jemi gjëra për dikën Tjetër

zejtini dhe mjalta në këtë dynja nuk janë njësoj
njëra është për petëzim e tjetra për shërim
vaji dhe buzëqeshja në atë botë nuk janë njësoj
njëra është për shtrëngim e tjetra është për shpëtim

asnjëherë nga malli nuk u bë që tët gjej njësoj
për zhdukjen tënde dëshirës time ende i përballoj
por mendja më është shkri në çdo kohë o saki
ndaj ri larg prej meje se ashku im ende nuk është ngri

valëzimi i ashkut ndaj dikujt tjetër mua më pikëlloi
pse mos të isha rehat nga zëri yt kur më kumboi
krejt me këto premtime mi shkatërruan mendimet
kur e dijë që nuk të kam ty, në mua ndizen flakërimet

afshi është si një kuçedër që ashkun tim e përpinë
ti je zë që në maje të hënës buçet kur je e shtrirë
litarët më janë këputur që të ngjitem deri tek ti
o shpirt im, eja me mua dhe vetëm me shpirt më ri

këto rënkime janë trajta që asnjëherë nuk do të duken
zemra dhe shpirti do të dehen për ty që unë më tepër të vuaj
për këtë paralele dynjaja na bëri magji që ne atë ta duam
iki kësaj ligësie se në Keuther etjen do ta shuajmë

në katër anët e botës të kërkoja në rrugëtim
çdo qoshk që shikoja verbohesha për kallëzim
etja kërkoj dëshirën e pashuar që nuk kishte mërimë
se unë isha Mevlanaja e ti ishe Shamsi Tabrizi im

Rrugëto

çfarë fytyre ka kur spërndritet pasqyra nga shikimi
aty kam borxh me fjalët e mija që thuren nga mëtimi

në zemrën e sëmurë lëngë nga tulipani kërkoje ti
me buzë të plagosura ti vetëm rënko dhe pi

ashku i pashuar kërkon kupën nga kopshtet e tua
ferrat i përpija të flakëruara dhe me buzëqeshje i thurja

në brendi ku brenditë janë për Ty të tretura gjithmonë
pishtarët e dijes në zemër zhyten dhe më tej rënkojnë

rrugëtimi i natës madhështinë Tënde do ta shpaloj
por velet tona në sy na bindën se jemi të dobët të gjithë njësoj

aty ku ka verë krijuam tavernat tona me muhabete të pafund
në rrugëtimin e fjalëve tona dëshmuam se s’jemi gjithkund

do të dehemi në zemrat tona me sasi vere aq sa kanë ujë oqeanet,
se me dehjen tonë zemrat në përjetësi do ti marrin flakadanët

dija e dynjasë të arriturën çdoherë në mendje na e përsërit
dija Hyjnore amshimin çdoherë në shpirt na e skalit

Amshohu

përtej heshtjes në heshtje heshta unë, atje ku ritmi i frymëmarrjes nuk e vëren gjallërinë e gufimit, por vetëm e ndjenë një gjendje të tillë, ky vend gjendet në qetësin absolute përshkak se aty shfaqet dhe përmendet vetëm Ai pa fjalë, kur ka heshtje përtej heshtjes gjithçka në mua më flet pandërprerë, se jam rob i heshtjes që gjithherë gjëmoj dhe mëtoj për anën tjetër dhe tentojnë ti flas heshtjes, kur heshtja hesht - pastaj asaj më tepër i flitet, fola dhe vetëm fola që të heshti gjithmonë në aurat e brendshme të shpirtit, në hapësirat ku treten fjalët në hijesirë dhe copëzat e saj shkapërderdhen në heshtje, rrugëtova në brendësi që të gjej vetveten, mos u vono i thash vetvetes sime për përqafimin e afërsisë sepse largësia më rrinë si hije menjëherë pas meje, zëri i heshtjes pastaj më tha: ribëje të më vonshmen dhe tento që mos të vonohesh për të nesërmen që mbetet nga dje, pastaj më than më të urtit: se perla të fildishta ka në mbretërinë e heshtjes por gjuha e fjalës duhet të jetë e prerë, se ashtu më mirë shkëlqejnë këto perla të fildishta, kur ka heshtje emri Yt si gravurë gdhendet në zemër dhe në përjetësi hesht e gufon si gllënjkë e pashuar, por gjithçka pa fjalë!, se pastaj ka rreziqe të rrëzohen qiejt, hesht njëherë që ta fitosh flakadanin e përjetshëm të heshtjes, kjo përjetësi me pandërprere më flet shumë, por e dija se me heshtje e fitoj çdoherë betejën e përjetësisë, për të heshtur duhet të gërryet me daltë shpirti që ashklat të bëhen si buqetë lulesh në mua dhe nëpër dhëmbët e sajë të mbijetojën të gjitha traget e gdhendjes, që në saje të fjalës të përpunohet mundësia më e spikatur e heshtjes me fjalë, pra kjo është zgjidhja! jo për të heshtur por për të folur në heshtje pa pik fjale, jo ku ka pika, por ku ka ndarje të heshtur tek sa i këmbeje fjalët e tua me heshtjen, ato shqiptohen nga tingujt e heshtjes me buzët e fjalëve dhe bëhen të ngatërruara sikur kërthiza kur ik nga vendi i sajë, jo si në maje por si përreth avitet kjo mundësi e shfaqjes së humbur për ta zgjat fjalën e për ta shtrirë në majën e gjuhës, jo nuk bënë – dakord atëherë thash, por esenca është që të mbijetoj heshtja e shpirtosur në sarkofagët e bisedave që të ngurtësohet përgjithmonë, se lashtësia mundëson që gjuha të zen myshqe për të dëshmuar fjalën e mykur nga heshtja, pra më mirë hesht, se atëherë ke dëshmuar me fjalë heshtjen tënde, jo me vepër, nuk thash ashtu, por me fjalë të heshtura që kërcëllojnë gjithësinë e pafjalë të kozmosëve të qëndisura në zemër dhe në shpirt dhe gjithë këtë për hir të fjalës së pathënë, se kështu është më mirë, amshohu dhe mos e dezoriento vazhdimësinë, se në ringjallje do të kesh mundësi ta shohësh të padukshmen e veprës tënde që kishte një grumbull të heshtjeve me fjalë, a thua vepra me fjalë është më e mirë se sa vepra që bëhet në formë të heshtur?!, nuk dua më tej të vazhdoj se e prishi rehatin e urtësuar edhe të heshtjes, por edhe të fjalës, aty nuk kam drejt të them diçka më tepër, ndonëse përkujtimi më i mirë është në heshtjen e përtejshme të heshtjes pa fjalë, se kur fjalët heshtin dhe heshtjet flasin atëherë gjithçka është e qëndisur në zemër dhe shpirt, se brendësia heshtë dhe jashtësia flet, përshkak se mu atëherë ka folur brendësia me heshtjen e jashtësisë, ky lloj harmonizimi është amshim, aty ku nuk ka pika që të ndërpresësh fjalinë, por vazhdon më tutje dhe më tutje të heshtësh me fjalët e tua, që çdoherë të jesh i thellë në të shqiptuarit dhe në të shkruarit tënd, hesht me fjalë, e fol me heshtje gjithmonë!

Çehre-i-stan

nga pamja mu mbyllën sytë dhe u kapërdinë
në kllapinë e shastisur në qark gjithçka do të gdhinë

në mua u shfaq pamja e Tij e pafund në fshehtësi
robërinë e bëra hallall që të jem vetëm zerre në Madhështinë e Tij

hezitimin nuk e pash dhe në ujdi të dynjasë ty të pranova
nga pendimi im çehren e ndryshova dhe ballin tim në tokë e lëshova

gëlltitja e dheut është melhem i krijuar nga maja e mjaltit
nënshtrimi është Hyjnorë atëherë kur mëvetësia e shndritë rastin

dhembshuria është jorgan që mbulon plagën e ditëve të sodit
zverdhimi im është dhënia e parzmores që mbron më të zotit

me Emr të Tij u besatova dhe e mësova emrin e tjetërkujt
hakun e pështjellë e shpalova dhe e nxjerra karshi diellit të Tij

rrugët e vrazhda japin drejtimin në njëqind mijë dyer të hapura
pronësia është si lëkura që qërohet vetëm kur të mendosh se ke...

duart korrin drithërat dhe në ambar të Tij çdo gjë mblidhet
të jesh ti kokrra e grurit është rahmet që askund nuk blihet

në daç të jesh ziliqarë je i humbur dhe mallkoje vetën
se në botën e rahmetit padukshmëria është qëllimi i nijetit

çdo lartësim mbështjellët nga flatrat e melaqeve për ty o insan
shikoje botën si pluhur të fshirë dhe mbjell në shpirt më tepër ihsan

në degë të zymbylave këndon bylbyli për të gjetën nam
në kopshtet e meskinit dija thithet fshehurazi për të dal matanë

mos i mblidh kafazet që të ndërtosh robërinë për ngrënie e pijë
ahireti ta dhuron urinë dhe etjen vetëm që ndaj sajë mos të jesh karshi

kokrra kokrrës i ngjanë në mbjelljen e arës atëherë kur s’ka mëri
fryti është i njëjtë nëse ujitet njësoj për të jetuar çdoherë në bashkësi

lidhja kërkon lidhshmëri për litarin e vetëm që kërkon bashkim
pendimi është tryezë ku çdo gjallesë ofrohet aty që të han ushqim

Hak Xhemali krijojë në të dy botët pranin e shijimit të bukurisë
bukuria nuk zymtohet nëse haku mes neve çdoherë shtohet

të bëhesh kurban në ditë të sodit gjithçka të behet tamam
lumturia ka gardhe plotë me thera, në ndash të fitosh iman

Çehren do ta ringjallë që Fytyrën e Tij çdoherë do ta shikoj
meskini skuqet nga barra e marrë, se deri në vdekje do të afshojë

në çdo afshim këpus nga një tulipan nga kopshti i Rahmetit të Tij
për çdo tretje humbëm në kllapi dhe mëtoj të arrij mekame në dashuri

në çdo mekam më fshihesh ti, e nga ndrojtja më skuqesh përsëri
thekem në mes të zemrës kur afërsia yte më plekset si një gërshet i zi

bebëzat shkëlqejnë si xhevahiri i nxjerr nga xeherorja e syve të tua
çehrja ime në sipërfaqe pret dhe nga shkëlqimi yt zemra më drithërohet

ky drithërim nuk ka vend tjetër të shfaqet përveç se në zemër të më mbin
gjithë fryti është dhuratë Hyjnore që nga dashuria buzët mi mban të mpin

do ti lagi buzët me ujin e abdesit që ndrojtja të më hiqet
në sexhëde do ta puth tokën që dashuria për Dashurin çdoherë të më piqet

fija e flokëve të luaneshës

si luaneshën në retë e shtrirë të qiellit
të shikoja ty si pikëzim i pikturuar
kur shkriheshe bashkë me vetullat e tua,
lama fshihet nga qerpikët e ndritura
mua shpirti më syrgjynoset
dënueshëm në shkëmbinjtë me thua,
ndërsa prehri yt është i ngrohtë
që zapton zbrazëtin time nën përkundjen
e afërsisë tënde.
ngjyra e lapsit ndër sytë e tua
është si kaligrafia e mureve të Alhambrës
duke i prekur më kaplojnë drithërimat
në ëndrrën time më veç të lashtuar
kumbimi është pjatë e thirrjeve të bubullimës
e zëri yt spikatej si lule e vesuar nën gjëmime
dalëngadalë zbriti dhe u fashit në zemrën time.
flokët e tua kur krehën duken si të harbuar
e unë, në muret e Damaskut i kërkoja për ti shuar
ka kohë që dëshira ime për të qenë afër ty
që moti më kishte lënë dhe harruar
fshehtësia yte është brengë me ufma të pa skajuar
syri yt fanar deti karshi vetmisë sime të shkrumbuar
në pritjen time kohërat janë peng e dëshirave të papërfunduara,
mos ke dilemë se në këto vargje flas vetëm për ty
krejt shpirtrat tjerë janë harresa të shndërruar gjithë në hi
ti je feniks i rripëtirë në amanetin tim që s’ka fund në përjetësi
fundi im është në harresën tënde, se ashtu më erdh kjo porosi

JëlldëzHAN

Kupa prej kupës ka dallim në dehje
zemra nga zemra kërkon shërim vetëm prej Teje

në vigjilje të valës u dogja nga një shqetësim me brenga
në puthjen e pragut, prej teje kërkova strehim pa pranga

në klithjen e sazes ëmbëlsinë e hënës me soditje e kërkoja
me ekstraktin e verës sytë e tua gjithmonë me buzët e mija i vërshoja

oj mike, eja me mua në mejhanen time të shkrihemi
të dehemi dhe prej në një dehje në dehjen tjetër të tretemi

me fjalët si hithra taxhin e meskinit dua ta zbukurojmë
nga ëmbëlsia e buzëve të tua shpirtrat tonë le ti ledhatojmë

ashku ndizet në pamjen e syve të mi kur i shikoja flokët e tua
ndër kopshtet me fryte kafshoja mendjen time sikur të isha i hutuar

gjithë këto flutura më japin sëkëlldi kur fluturojnë në kopshtet e tua
ashku është në kllapinë time kur buzët e tua në kopshtin tim puqen me mua

qofsha i mallkuar nëse nga kjo rrugë e ashkut kërkojë shërim
dermani im është vetëm kur pijë verën nga buzët e tua pa trishtim

rruga e sufiut deri tek sytë ë tua është një pafundësi e pathyer për mua
meskini me hejbet e tij është i bindur se do arrijë vetëm te Ty

në shpirt më mban shpresa se ashku i ashkut nuk ma ka zili
se jam një fakir i leckosur që xhevahiret e fshehura i dua vetëm ndër sy

ky lloj xhevahiri është i krijuar nga rrokullisja e lotëve të tua
në qaforen e shpirtit tim do ti mbaj dhe nga shkapërderdhja do ti ruaj

ç’janë këta yje që janë duke fjetur afër buzëve të hënës
në pamjen time verbërinë e shoh si mëshirë e të pathënës

sytë e tua xixëllojnë sikur yjet në qiell kur zbukurohen si qafore
buzëqeshja yte është si hëna pesëmbëdhjetëshe që m’i verbon sytë prore

unë bëhem lakuriq kur sytë e tua me shkëlqesi të zjarrtë më shikojnë
ndër vele mbështillem dhe nga turpi dridhërimat gjithmonë më plogështojnë

gërvishta fytyrën dhe me fustanin e nusërisë tënde e fshija gjakun tim
si dielli mbi kokë mu shfaq malli dhe nga ofshama ime lotët dhe djersët s’kanë mbarim

flijimin e përjetoja vetëm për flokë kaçurrelen siç më ishe ti
nga ashku, plot shtresa dheu u hodhën mbi mua me lopatë, vetëm për ty

kisha dashtë bukurin tënde ta prehja në këtë botë edhe pse më bënë vrer
pafundësia e asaj bote është në mos shijimin e lakmisë së buzëve me verë

po verën e kam qejf kur e pijë nga buzët e tua që shkëlqejnë si drita
në vetmin time ashkun e përjetoja pasiqë të pathënën në maje të kupës e arrita

në heshtje gjithçka thuhet dhe asgjë në këtë botë më nuk është fshehtësi
e unë taxhin e meskinit me sytë e tua do ta zbukuroj dhe në shpirt me heshtje do ta përpijë

tre

unë ecja ti ecje ai ec unë shkoja ti shkoje ai shkonte rrugën e kaloja unë rrugën e kaloje ti rrugën e kalonte ai në ecjen time e pash ecjen tënde në ecjen tënde e pash ecjen e tij ndërsa në ecjen e tij ishte një ecje për mua dhe për ty kur frymoja unë ti fillove të frymosh kur frymoje ti ai mezi priste të frymon disi më erdh për të qeshur e ti qeshje me qeshjen tënde ndërsa ai qeshte me qeshjen tonë më kaploj një pikëllim dhe fillova të qaja me dënesje ti shikoje dhe sikur të përgatitej për të qarë ndërsa ai qeshte me të qarit tonë desha të iki në shtëpinë e zbrazët pa penxhere e atje të pashë ty ti më pe mua ndërsa ai na pa neve desha të dal dhe fillova të eci ti nuk ecje ndërsa ai qëndronte duke ecur mendova ta kaloj rrugën ti fillove të më kalosh mua ndërsa ai qëndronte në mes të xhadesë në humbjen time pash se do të më humbësh ti ndërsa ai më kishte gjetur mua kur bredhoja para gjetjes ti më kërkoje mua ndërsa ai na kërkonte neve dyve kur të kërkoja unë ti bredhoje pas meje ndërsa ai të gjeti ty sa humbës i madh i thash vetvetes e ti doje të më bindësh se nuk jam humbës ndërsa dëshira e atij ishte shumë e thellë që unë të jem një humbës më i madh gjithë këtë zbrazëti në këtë hapësirë e pash unë në këtë zbrazëti të hapësirës më ndjeve ti ndërsa ai ishte në hapësirën e zbrazur dhe ishte kujdestarë i pandashëm ndaj neve në shpirt nën rrathët e mija më erëmonte lëvizja yte ndërsa ti lëvizej edhe pa rrathë e ai rrathët i shndërroj në trekëndësh dola jashtë se nuk mundesha më dhe shkova në rrugën e quajtur “rruga e mëhallës së epërme” në numrin 2 të derës dhe hyra aty ti dole nga ajo derë ndërsa ai e kishte shkruar numrin 2 po në atë derë sikur të kisha mundur që mos të hyja në atë derë sikur të kishe mundur që mos të dilej ti nga ajo derë me siguri ai numrin 2 nuk do ta kishte shënuar në atë derë kohën e kapa me dorë ajo fërfëllonte duke të dhënë sinjale ty ndërsa ai e kapi kohën para fërfëllimës me sinjalet e tua se këtë kështjellë në shpirt e kisha ndrequr unë ti kishe ndrequr një kështjellë tënde enkas për vetën tënde ndërsa ai kishte ndrequr gjithë lagjen nga lodhja një djersë mu rrokullis në ballë ti fshive ballin tim e ai ndezi zjarrin për tu djersitur ende më tepër desha të më kaploj një fllad dhe unë kisha një liqe timin ku prehja ti më ofrove mua një det të kripur për lundrim ndërsa anija e tij i rrotullonte të gjitha oqeanet shkova të kërkoj hije nën do kopshte dhe thash kjo mollë është e imja ti e kafshove dhe ma more nga dora ndërsa ai ishte pronari i kopshtit dëgjova një zë dhe pash se ishte kënga e bilbilit në degët e drurit tim por ata dru sikur qanin thash vet me vete ç’është kjo këngë e trishtuar e ti këndoje këngën e bilbilit në drurin tënd ndërsa ai kishte trumcakun për dëbimin e bylbylave dhe këngës në të gjitha drunjtë e kopshtit ndaj unë nuk isha i habitur ti më vetëm sa fillove të habitesh ndërsa ai e dinte këtë habi tonën pse unë isha i habitur kur e dija një gjë të tillë ti si mundeshe të fillosh të habitesh kur habia ishte e qartë se të kishte kapluar ndërsa ai të gjitha këto plane i kishte të shënuar në papiruset e tij të vjetra të shkruar në një gjuhë arkaike unë të doja ti nuk dije se a më doje ndërsa ai na kishte dashur para se ne ta shfaqim dashurinë tonë gjithë kjo nuk ishte dashuri as ti nuk e kishe ndje ashtu këtë ndenj dashurie ndërsa ai aspak nuk e dinte se për çfarë bëhej fjalë por vetëm ndjente diçka të pakuptueshme në këtë rreth pashë një ashk ti shihej se e ndjen atë ashkë ndërsa ai ishte më tepër ashik se sa unë dhe ti
a thua unë isha ti e ti ishe ai ndërsa ai isha unë!!!

VaktName për Lejlën time

për çdo sëmurje ilaç kërkova
por për ashkun time derman nuk përjetova

vetmia ime zemrës litarë i propozoj
që një ditë të varet dhe nën degën e ashkut të jetoj

jam i shkretë këtë që moti e kam ndje në shpirt
ashku im çdoherë bylbylat në degë i ka mbytë

hija është pjesë e gurit në varin tim që do ta gdhend
atë që e dua shumë e presë ndër tulipanë të gjej vend

kur ka njëshe përse kërkon dysi
se dysia është e shkrirë një njësh për Hir të tij

margaritarët janë pjese të fildishta nga dhëmbët e elefantit
hëna skuqet nga turpi kur e sheh qaforen të përbërë nga sytë e zi

tek unë portrete nuk ka të vënduara në muret e ëndrrave të mija
portret i vetëm je ti në galerinë time të shfaqur për hir të Fytyrës së Tij

haram në ashkë nuk ka për respektin që kemi ndaj Ashkut të Tij
përqafimet janë retë ku lotojnë çdoherë tek ne në brendi

nëse gjithçka është perënduar tek unë prapë do të ringjallët ashku për ty
malli i dashurisë është ashk që tretej sikur një margaritarë i zi

Gëzimi im është ashku që kupën e verës e ka në afërsi
zemra ime nuk përvëlohet se në shpirt të mban gjithmonë ty

çfarë të bëjë që ashku nuk më len rahat ndaj teje
si verbëria ime që kishte perde në sy
dhe me këmishën e Jusufit aroma yte erdhi afër meje

çdo përvëlim e ka çmimin e sajë në këtë botë
koha ime smatet se ashku ndaj teje kohën e ka shkri

njomësin tënde unë e mbaj ndër kraharorë
dhe druri le të jetë semazen në lidhjen tonë qiellorë

ashku kërkon fluturime dhe rrotullime mbi qiejt që të ketë pranë
rrënjët bëjnë lutje që drita e Diellit si frutë të të ritë tamam

çdo gjemb është pjesë e gjakut tim që rënkon
në vdekjen time sofra e ashkut më jep etje dhe më rigjallëron

vuajta ime nuk është asgjë fare për një copëz dashuri
dhimbja ndaj ashkut është përvëlim në vargje për mua si faqezi

gajbi është bota ku ëndrra struket pa përgjigje
ëndrrën time në mes të ditës, ahireti vetëm e shpjegon

Zoti i Madh ashkun nuk e lenë ta pabashkuar
se ashku është përgjigjja e vetme e botës së pakuptuar

Jeta është përplot ashk të pathënë
e panjohura i ka buzët e vetmuara në ndalesat e thënë

pasqyrat nga shkëlqimi thyhen prej Nurit të Tij
qoftë ashku reflektim i Bukurisë Tënde në Pakufi

ashku zjarrin e mban si flakadanë për të Gjallin Gjithmonë
një prush në shpirt mbaj për ty zemër, që syri yt të më bëhet pronë

Nuri shndritë gjithmonë në terrin e shpirtit tim
Nuri i Tij shndritë ashkun edhe nëse shndërrohet në hi

Do të pres tek Lumi i Keutherit që aty së bashku të rijmë
e unë nga buzët e tua e ti nga buzët e mija ujin do pa pimë

nga sëmundja ime gjak nga shpirti jam ka pështyj
si një mexhnun që ëndërron ta ketë Lejlën çdoherë pran tij.

Zinxhirë

lutjet e tua me sheqerka i përzija
me buzë i lëpija dhe me gjuhëz i përpija

zemra zemrën e ka në vete hiç pa e kërkuar
se bylbylat japin shpirt hiç pa kënduar

qëllimet e mija janë për margaritarin tim
shpirti më ndryshket se nuk të kam ende në përqafim

malli e vapa si diell më rijnë mbi kokën time
shpirti yt le të vjen dhe hije të më bëje përgjithmonë

dehja ime asnjëherë nuk do të ketë kufi
për syzezën që në shpirt më rin si një mbretëri

shiu i përditshëm më këndon në penxheren time
loti në shpirt me saze më fërfëllon nën përkujtime

era e flladi ma përkëdheli nga larg princeshën duke e marrë me vete
e unë të kërkova si Sulejmani Belkizën që në shpirt timin të më tretej

në ëndrrën time flatrat e tua trupin tënd e lëshuan
zbukurimi me dhimbje kërkoi lotin tim të pa sajuar

i thash: dua të mbes ashtu siç jam, sikur lutja yte që më kërkoi
në vetmin time të paskajshme ëndrra ime dhimbje më shkaktoi

Mexhnuni pa Lejlën nuk ka drejtë të frymojë
çdo hap i tij është ashk për atë çka ai përjetoji

kush thith fllade Hyjnore nga pranvera e shpirtit në brendi
tek unë nxehtësia flakëron si uji i vluar kur është në vetmi

se flladi yt është dhimbje për mua në kandarin e kësaj bote
dhimbja ime është flladi yt në kandarin e asaj bote.

Krejt ky gjëmim i imi është dëshirë që duhet revokuar
nga persekutimi i të panjohurës gjithçka ishte ndaluar

Ndalesat janë diamante të gërryera nga shpirti yt që gropohen
të lejuarat tek unë janë fusha mejdanesh për pushkatime
sikur njerëzit aty kur grumbullohen.