pamundësi

një ngjyrë aromë vajguri
një buzëqeshje e blertë
një shikim shije tëmthi
që bën dritë të mavijosur
ku qukapikët e errët
gërmojnë e vështrojnë pa emër
dritën e dëlirtë e të ngujuar
që qep lëkurën e verdhë
në një simfoni me dalldi
e kuqe me plot habi
ku rrënjët i kanë në shi.

një pako e sumbulluar
me një fshehtësi në vështirësi
xhemperët e natës
shtrihen nga lodhja
në një cep me plot vetmi

një fjalë e kuqërremtë
një heshtje me pigment
e mbërthyer me plagë
nga syri që është plakë
rënkim të zgurdulluar
me shije të amshuar
fillojnë e bëjnë melodi të shquar

sa ka shije shija
aq ka ngjyrë ngjyra
sa ka fjalë fjala
aq ka heshtje heshtja

prej nga t’ja fillojmë?...

Përjetësisht jam i etur Aida

Thellësisht buzët e lumit lagin faqet e qiellit
Më tej një qefin i verdhe si vjeshta, përhumbej në zi
Atje ku kurrizi bashkë me qafën në anije ishte shtri
Gjithë flinim nën heshtjen e dallgëve me sy
E lumi buzëqeshte me kërcëllitje si me kërcënim
Në këtë situatë as unë nuk isha përjashtim
Qielli ngjyrë balte ajrosi gjendjen me ngjyrë gri
Sa më shumë të flisja, Aida më thoshe: më mirë ri
Të gjitha mëngjeset në grusht i mblodha për ti hedhur
Pa ty ishte e kot edhe ngritja në këmbë për të bredhur
Sytë sa më shumë të më shihnin aq më tepër verbëria shtohej
Krejt velët nga brendia e shpirtit tim për ashkun valohej
Këto rrunëza nëpër dhëmbët e brigjeve shkëndisnin
Sa kishte pafundësi aq më tepër ashkun e përsërisnim
Sa kishte pafundësi shkretëtira, dhimbjen se braktisëm
Oh, sa është mishi i trupit pastërma e terur në diell
Aq është dëshira për ta shijuar qoftë për së fundi herë
Kam eshk për ashk
Kam eshk për ashk
Gjithë kjo flakë ndezë një hije me plagë të gjakosur
Këtu janë fjalët aq të rënda saqë në shpirt bien si të pllakosur
Nuk rij më, do të iki atje ku hija e pret fundin e sajë
Do të iki atje ku malli shpërlanë zemrën më pastaj
Do iki atje ku koha përfundimisht ndërpritet
Do të iki atje ku përfundimisht sytë do të më mbyllen
Por edhe njëherë do të them
Kam eshk për ashk
Kam eshk për ashk...

Në tokën e Zulejhës

Edhe një vjetërsi
Edhe një letër prej balte
Sikur ta njihja këtë tokë
Do ti ngjisja krejt gurët në qiell
Që të më shfaqej grisja e këmishës
Njëherë e lagur dhe e thekur nga gjaku
Atje thellë në greminën e heshtjes
Të mos shoh fare dritë të pluhurosur
Se karvanin e prisja me shpresë se do të më merr
E unë vetëm prapë jam në rrugën e heshtjes
Në hapat që këmbët nuk më ecnin
I mbërthyer deri në palcën e pëlcitur
Në fatet që ende si kisha ditur,
Atje ku çlapalitjet e puthjeve buçitnin
Në korridoret e fshehta që dhimbshëm i mbyllja sytë
E një blozë blu e errët mi shtriu këmbët përreth
Në barkun e kohës që kishte ngrënë perla plehrash
Mu bë zemra korije dushku atëherë kur më shpërlau shiu
Nuk kisha gufje të trishtë por zemëratë të heshtur
Siç dija ti shfaqja me sy të zgurdulluar e të molitur
Thellinat që më thërrasin thershëm në shpirt i përjetoja
Jashtë skamjes së fikur në rrugicat ku zëri vet shkon
Se aq mundeshte kjo zemër e imja, të duron
Nëpërdhimbje kaloja me etapat e ftohta si akull
Atje ku buzëqeshjet kishin hy në muzetë e merimangosura
Dhe me vetullat si statuja gardianësh më vrojtonin thekshëm
Atje ku shfaqej në shkretëtirë mugëtira si e vetmuar
Pezull si hëna kur mundohej të bënte dritë të harkuar
Në drunjtë e hurmës që valëvitin fjalët e shkapërderdhura
Shkarravisja shikimin e puthitur direkt nga sytë e mi të vetmuar
Poshtë
Larg
Direkt
Pyesja kufirin e labirintit të mendjes
Dhe vdisja duke pritur përgjigje
Në lapat e gjetheve të mëdha mbështillesha
Si i pjekur në furë piqesha dhe taze dilja
Gjatë ecjes në trotuaret e nxehta ende pyetsha
Kaftanin me gajtanin e alltënit në pazaret e vjetra
Me harqet e tavanit nën gravurë më tepër i ndiqja
Prapë mbushesha me përmallim që nuk dija përgjigje
Strukesha qosheve të pluhurosura dhe në soditje jepesha
Lartë
Afër
Tërthorazi
Prekja lëkurën e qytetit që fërfëllonte era e lashtësisë
Ku në bri thyheshte si kockat taze të qengjit
E me një furçë më pispilloste si vashë e virgjër
Në dritaret me grila që sa e sa më tepër mbylleshin në dry
Fikë – ndezë, fikë – ndezë, ky ankth vetëm sa nuk ka hy
Dëshmoj tek Ai, se kjo zemër është e mbushur vetëm me ty

kur çel jargavani

kur çel jargavani, manaferrat ja kanë zili
pjergulla rrinë e heshtur me verën e kulluar’ zi

kur çel jargavani me erën e parë plot freski
ja kam ëndjen dehjes kur e shijoj përsëri

erë misku ka qelbësira që erëmon nga rrushi plot
këtë fuçi me verë e shkel vetëm këmba e saj sot

mos e shpallni tradhtarë atë që ngrenë dolli me vërtetësi
mëshirojeni të dehurin në cakërrime se atje ashku e ka shpij

në zemrën e ashikut vyshket ashku nëse syrin e sajë se shikon
por vyshkja e petaleve lyhet me verë që dhimbjen ta shëron

bojën qielli në të kaltër e mori kur e fërfëlliu floku i sajë
me lëngun e verës së vjetër u deh toka prej në fillim e deri n’ skaj

këto gjinj të forta më joshën si tespihe prej diamanti
dhikrin që e bëja, më përshkonin drithërimat kur ja prekja shtatin

merë abdes dhe fshije ujin me peshqirin që ajo ta dhuroi
bëje nijetin, përgatitu për namaz e kupës më afër afroju

kërko sixhade në tavernë dhe me sakinë fillo namazin
përkulu dhe puth buzët e sajë e pije verën me naze

pas namazit bënë dua dhe ngriti duart lartë në qiellin e vetmisë
nëse donë që nga gishtat e tua të rrjedh vera e pastërtisë

jam taxh meskini që ashkun nuk kisha ditë si ta kërkoj
vetëm njëherë të vdes i dehur, nga ashku që më helmoj

Xhevap jep

Le të shkrihet ky çast i ledhatimit
është ky det i fshehur që mban mbi vete amshimin

Gurrëzat janë si petalet që hidhen mbi supin tënd
mbaje trëndafilin si dhuratë të natës së mbrëmë

dritare të tejdukshme u ndërtuan në shpirt si sirtarë
janë sytë e mi të mbyllur që shikojnë dritën si nismëtar

i varfër e meskin për ta tejkaluar këtë det kisha mbet
a thua gjithë këto premtime janë copëza vuajte me të drejt

qenie të qenësishme me vele të ndritur mbështjellësi të rin
qelibar ashku ishin ngjyrat që depërtuan nga qenësia e Tij

dridhu e rrëqethu nga tingujt Hyjnorë në harmoninë e gjithësisë
pëshpërit në vete për ta përkujtuar Krijuesin e jo rastësisë

jepe si lëmosh përndritjen dhe nëse donë hidhu në zjarr
bukuria e trajtës së zjarrit të behet lulishte me aromën që ta fal

të stoliset bukuria si alltën i shkrirë në trupin që po e zbukuron
në këtë trajtë edhe zifti që lyen fytyrën tënde është kandil që ndriçon

nëse këto male, kjo erë e fuqishme i shkul dhe i bën hi
mburoja yte është trajtë e fortë që askush nuk mund të ndërhyn

çdo lëkundje nuk është lëvizje e pakuptueshme që mendon ti
kjo trajtë është e palëvizshme në këtë shkundje kur përkujton ti

gjitha hesapet në këtë treg s’kanë kandarë dhe asgjë nuk të del mbarë
trajtoje vetën të pasur edhe nëse të vjedhin, ti mos u bën kahar

sikur zogjtë nga kafazet e pallatit që kërkojnë liri
kjo trajtesë kafazet i ndezë në zjarr dhe robërinë e bënë hi

mos përshpejto që gjitha burimet e ujit për ti pijë
më mirë në etje jeto, dhe për këtë botë assesi mos nxito

sybojqielli

një sybojqielli takova për karshi dhe në shpirt më theri
shndriti kalldrëmi aty ku thembra e këmbës së sajë shkeli

engjëll me balluket për bukuri plot
buzë dhe vetëm buzë të kapluar nga puthja dot

ç’janë këto syrme që lyen sytë e pëllumbeshës
mos ma vrit me plumb syrin se nuk i jepem shpresës

fluturake që shpërthen në shkëndijë të dehur më je ti
janë afshet e ndërlidhura në tulipan që flaken në ty

engjëll pullali, më shfaqë ëndrrën në derë të mejhanes
çfarë ishin ata sy që edhe dritën ja kishin marr hënës

mos më thyej zemër dhe ma qetëso shpirtin me rehati
në tel të sazes dridhu dhe shndërrohu e gjithë në hi

qepallë e imja zbarkoju në afërsinë e shpirtit tim
eja më afër se më dukesh e largët dhe mos më bën me dyshim

qerpiku si ujëvare të ishte stoli se kur shikoje të kishte hijeshi
buzëqeshja yte e turpshme më ndizte ashk në pafundësi

gjemitë vajtonin me çjerrjen e zërit të tyre me vajtim
nuk dua që ky det të më ndanë dhe të bëhem me pikëllim

të gjitha xhevahiret në thellësinë e detit në fytyrën tënde ishin vizatuar
e unë si pluhur u pllakosa nga dehja e ashkut që më kishte përshkuar

gjylistani më mbeti jetim kur dallëndyshet kishin shtegtuar
për mua çdo shtegtim është buzëtharë të një ëndrre të shkuar

të pres në një ditë kur ashku ynë do të jetë zbuluar
me dallgën e dalldisë sime ky ashk vetëm ty të ka përuruar

vetmiplotë

i thirrur për të përkundur heshtjen
larg në qiellin ku dritëzat shkëlqenin
lumin që dilte prej syve të natës,
shpjerma varësinë
midis të kaltrës së kuqe
ku shkumojnë fjalët paqeruajtëse
në greminat që sollën fatin si tufëlulesh
në pluskimin fërfëllues të disfatës time
jashtë ajrit
ku frymëmarrjet marrin fund
bashkë me këndesat e mëngjesit
planëprishës që jepnin lajmin e turbullt,
a ka humbur bardhësia
që shkoqitej ndër shoqet e saja si motra
apo hija i bënë ballë të vërtetës
në ata trupa ku gishtat vërshonin së prekuri
janë si shufra të zjarrta që kundërmojnë si mish i djegur
edhe pse bukuria e shtrirë në kanape sodit përrallshëm
kafshon jastëkun e mbushur me pupla, njësoj sikur dje

II
në buzagaz i fjetur
i shtrirë për të vdekur
ja kam ëndjen rrufesë kur shndritë
në malin e ndezur ku gjethi pëshpërit
janë tre zemra të lidhura
në ajër, në ujë e në zjarr
janë si shpalues të kufomave
ku përmendoret ndryshken duke prit
e idetë si toptha gjaku
lidhen pas damarit të qafës
ndoshta edhe flinin nga lodhja
por bebëzat e syve vezullonin
për zgjimin e lavdishmes së shenjt
në trotuarin kur ndezën dritat
vjen vdekja,
kufoma
deri tek përmendorja
e gjithë ne, vikatnim heshtazi me sybebëza

Harkor

më tej një hark
që ngjit pejsazhe në murrë
me bymeje të një sfondi sfilitësh
gjakos ajrin e shtruar në qiellin e kalldrëmtë
trage
e vetëm trage me fuqi baruti
që erëmojnë lëngshëm në pafuqinë e lënë në diell
Janë pezhorative këto hije të artë e të hirtë
me thashethemet kur u mpiksa në një natë të errët
ndërduarshëm e mbështolla ofshamën me foli azbesti
dhe këtë gjendje
ja fala vetmisë në netët e trishta
që si kuajt e dihatur hingëllinin në shpirt
ku janë mollëzat e përziera me mijëra gjuhësh?
atje në Eden ishin kafshuar përnjëherë
bashkë me lakuriqësinë e gjetheve digju dhe bëhu kërcell
Poshtë xhamat e thyera prisnin sakrificën
për tu parë e ngjyer bashkë me buzët e lëpira
një bukuri e shëmtuar që shpallej si hero
mos e ndal kallamin e sheqerit, leje të fryj
zërin që e la te porta, mos e mbyll në dry
jam ashtu siç s’jam dhe i takoj vetëm natës
i hirtë nëpër brigjet e fushës me kallame
dhe i veshur në të zi
e ti, si drapër në shpirt më preje vetëm me hijeshi
por unë nuk shihja
as me sy të blerta as me sy të zi
skuqem
dhe në hark me farkore mbështillem
për të lind përsëri

II
më tej një fshat
i ndërduart e i lidhur si rrunëza qafe
me skifter e laraska i mbushur krejt zi
me hënën e hedhur si gjoks joshës
bagremë e shkurre të lidhura në gji
e që turpërohesha kur i lëshoja sy
më tutje një pemishte e mollëve të kuqe
i kafshoja me afsh se më shfaqnin zili
bujë dhe duaj të lënë pas një ferrishte
mbi pamjet e varura në muret e kullave
janë gurët që ndërtojnë ëndrrën e lashtë
me safirë si tespihe qielli që lundronin me varkë
buzë liqenit të kulluar në një zëmër me plot thellinë

III
në formë të hajthëm u pre rruga
mu në natën kur lindi vdekja
aty për aty pasuan dremitjet dimërore
më pas një prestigj që nuk mban kurore
u lëshua lëvozhga të qërohet e të del matanë
prej një larve që mbijeton pa i thanë
në përrua u takuan dëshmitarët që nuk u panë,
jeta dhe vdekja si dy motra ja lidhën duart fatit
e shpien në gjykatë për eksploatimin e tokës mëmë
në atë fshat që s’kishte të bëmë prej në vakt
ishte molla e kafshuar nën hënën që më turpëroi
me vezullimin e reve ,kur mjegullnajave përshtati nuk ju shkoi
a ka perde të fildishta që më tepër shkëlqenin nën dritë?
apo gurët shkëndisnin kur rrokulliseshin hiq pa i dit
pa gjymtyrë si kurma të llastiktë me zëra që jepnin britmë
feksu edhe njëherë të shoh dritë
feksu dhe rrotullohu njëherë të shoh dritë
feksu, rrotullohu dhe në fund fiku që të shoh dritë