Plasaritje

Je pasqyra e brendshme
ku veten time e shoh aty pranë
dhe reflektohesh njëjtë gjithmonë
në gjithçka e njëjtë
në kujtesë
në ëndërr
në heshtje
je vetëm Një,
si ndenj në parandjenjë
kur ekzaltimi lartësohet në zuhd
si dëshirë e lirë, pa anësi të paskajshme
në dorë e dorëzuar
pa mbajtje e lëshuar
si petale e rrëzuar
në gji e mbështjellë
me amanet të përkujtuar
me dhëmballë e kafshuar
në pritjen e persekutuar
me hapin e paecur
në lëngë të gllënjkës
me pipëtimë e thënë
si hardhi e mbrojtur
në kalaveshin e rrushit
i shtrydhur për dehje
vile më ishe bërë,
në pritjen e natës së ndritur
kur karroca thyhet në mes të rrugës
pamjet shkoqiten në memorie të humbur
për pritjen e pashuar,
lëngatën ta dhashë unë
e dergjja më mbeti mua
si parafolës me llafe të shkyçura
në pazarin e rrobave të lashta
në qoshk ishe zbukuruar
ndërsa rrobat i veshja unë,
por prapë lakuriq mbeta
pastërtia e virgjër nga rrobat
të mbeti vetëm ty.
në rubinë të ishte vesh mendja yte
e unë në qark hedhja valle me zjarr
e të ftohtin shpalosja në akullnajën e syve të tu
në ujë të paprekur lëvizin valët e përkëdheljes
si rrymë joshëse flatrat e tua më topitën mua,
e thënë në paanë, në fytyrë që s’ka fytyrë
në hapësirë pavend që zen vend çdokënd
në ujërat që shndërrohen në valë zjarri
me buzët e mija çdoherë i përpijë
Mikun në mejhane të ngrohtë e pritja
dhëmbët më ishin ngri dhe në vetmi
hedhja kupën bashkë me sakinë,
trupi yt në shtat të trëndafilit ishte krijuar
pamja e etur ishte tharë dhe turpi e kishte përshkuar
thellësi, thellohu si shigjetë në shpirtin e tretur
me fjalët e mprehta kaloj në pafjalësi shkronjat e tua
shkrihu në ashkun që s’ka anësi dhe dorëzohu njëherë
se unë kërkoja falje që kam ashk vetëm për ty.