Tejmatanë

Nën puhizën e mëngjesit
ishte skuqur pamja mbi dheun e lagur,
sytë e tua ishin porcelan i kaligrafuar
dhe aty shkruhej vetëm emri yt
nën shkrirjen e buzëtretjes së copëzuar,
zemra paqësohej bashkë me muzgun e vetmuar
me valët e valëzuar nën aromën e flladit të anijes
që lundronte në oqeanin që s’kishte brigje askund,
në mbamendjen time lemza klithte si më parë
aty ku fanitej etja si jehonë e tingujve të largët
mu atëherë kur mollëzat e skuqura ishin pran meje,
malli i pashuar është çdoherë mysafirë në zemrën time
se me kazma më hapnin shpirtin e gërryer nën themele
atje ku gjallëron ashku im i pashuar.
Zhaurima më thërret me zë të brendshëm
ku shkulma ime çrrënjosë gjithë tokën e shkretë
flakërimi që dilte në kërkimin e diellit të humbur
dylli i lëvozhgës së drurit të ahut mbronte të gjallë
kujtesën nën kraharorin e qepur që bërtiste
duke kërkuar dertin në oqeanin pa brigje.
Çdo ikje është një përgjigje për mua
e çdo afrim është një pyetje për mua
kjo e beftë shkrihet si tëlyeni taze
me qëndisjen e sixhadesë në formë vargmalesh
bashkë me vjegëzën e varur mbi djersën time
te kroi i zanave i mbështetur në shelqen e harruar
ku buron gjithmonë e panjohura prej tejmatanë.