Mirazh

Dritë e bardhë e tretur në ngjyrë alltëni të zbehur, e në shkumën e kuqe hedhen gurët jeshile, sikur në një qelq të lëmuar në kohën e copëzuar, si farë e mbjellë hidhet ëndrra nga dritarja e vetme e dhomës sime duke u përzier me zhgjëndrrën e argjendtë, ndërsa fjalët brofën dhe u përpëliten në verandën e shtëpisë time posa të zgjuar nga gjumi, frika u thye si amfora e lashtë nga dridhja që lëkundej nën rrënjët e shpirtit Tokë. Shtrihesha në kanapenë dhe përkujtoja aromën e dheut të lagur, kjo memorie nuhatëse më përkujton kur aq qejf kisha të ha nga dheu i murit prej balte por kjo ndenj u humb nën sëpatën e kohës më, por kur e përkujtoj çdoherë këtë moment mua më qahet.
Dola jashtë dhe i mora tekstet e mija dhe i mbështjella me pëlhura të gjata sepse në damarët e mi krijoheshin toptha të ngjizura gjaku, dhe pengonin qarkullimin e lehtë të aromës së zbarkuar në lumenjtë që rridhnin në shpirtin tim. Në rrugë pash një gazetë të hedhur dhe një fotografi në brendi të gazetës që shkelej nga kalimtarët, ishte fotografi e një djali të vogël dhe pash se si nga jargët e kërmijve që zvarriteshin mbi atë fotografi, ishin përjargur flokët e fëmijës dhe si çadra të ngrira, ishin ngritur si përmendore në atë rrugë të qulltë që kaloja unë.
Tërë ditën e shikova atë kërmill dhe aq shumë isha dhënë pas tij, saqë isha fiksuar dhe doja ta kapja për kërthize e ta mbuloj me fletat e shkelura të gazetës.
Por pas këtij rasti hedha një shikim dhe në sy më mbuluan do basma tyli që reflektonin dritë të kredhur mbi shikimet e qytetit të fundosur nën grilat e trasha prej çeliku të cilët ishin inskenuar nga prodhuesit e magnatëve të mëdhenj të hekurit e të prodhuesve tjerë të llojllojshëm, e që duan ta ngjeshin dhe ta asfaltojnë qiellin.
Por kënaqësia prapë kthehej në reflektimin e dritave të përhimët në dhomën time në fshatin tim (ashtu disi mu kujtua me mall) u zgjuan do hije në mure dhe ishin vizatuar do rrathë që krijonin një kolorit si lluna-park, e unë si fëmijë gëzohesha nga lëvizjet e tyre, në këtë imazh krijova butësi sikur të puthja ylberin e ndritur nën kupën e kashtës së mbërthyer mirë në hajatin e shtëpisë së vjetër në fshat, atje ku kafshimi i diellit është ledhatim, atje ku heshtja të mbush me ajër në gjoks, sikur të një shkëmbi që me mijëra vite jeton mbi prehrin e tokës, ndërsa lloçi përreth zbukuron buzët me mjaltë dhe të bëhet ilaç shërues për të hesht gjithmonë bashkë me heshtjen që ta ofron kjo pafundësi. I mbështjellë në shpirt nga aroma e luleve u dalldisa në ngjyrat që nga çdo përrua përreth ishin kurdisur dhe hedhshin vallen e palodhur që ua ka dhënë Bukuria Hyjnore. Shihja do pamje sikur nga një bardak i xhamtë që derdhnin lot dhe sikur të donin të pajtoheshin për të qarë nga gëzimi i skuqur, mbi horizontin e hedhur krejt në blu e kjo përthyerje nuk përshkruhet, por vetëm përjetohet. Dendësia shtreson ajrin e zbarkuar mbi mjegullat që dalëngadalë fillojnë për ti dhënë nuanca nusërie fshatit që zbukurohej për në dasmën ku gjithmonë ka hare e këndime Hyjnore, ndërsa si nuse më e zbukuruar dukej hëna ime me velin e sajë që i mbush me lot qerpikët e saja, nga dëshira e përhershme kur e sheh këtë pamje të përmalluar, saqë dashuria e sajë shprehet vetëm kur e sheh këtë bukuri, ndërsa përjetimi im më i këndshëm është ndenja ime për të qen dhëndër i saj çdoherë...
Më pastaj kjo ndenj të shfaqë dëshirën për të qen gjithmonë në këtë harmoni me bukurin që të nënshtrohet me lloj-lloj ngjyrash si mozaikë dhe të bënë të dashurohesh gjithmonë, dije se je i besatuar që asnjëherë nuk mundesh të tradhtosh, po edhe nëse donë nuk ka gjasa, monogamia është kader i vetëm në këtë dashuri dhe për çdo ditë të duket e freskët vesa e sabahut kur e dëgjon ezanin duke thirr, e ku mundesh të tradhtosh tregomëni mua?!!...
Aty duken çezmat sikur të jenë qiellore, sidomos çezma tek varret e fshatit, ajo është më e bukura e gdhendur me një gurë të lashtë dhe gjithmonë i pret njerëzit për dhembshuri dhe për mall përkujtimi, ata të cilët do të jenë të vendosur aty përgjithmonë dhe do prehen nën gurgullimën e sajë, por njëkohësisht edhe për ata që i përkujtojnë të shtrirët në lëndinën që kanë karshi pyet me pamjen më të bukur. Ehhh bukuri është edhe vdekja në këto male, bukuri është prehja nën hijen drunjëve që do të shoqërojnë deri në Ditën e Llogarisë.
Do të jetoj pranë këtij fshati që hedh trupin çdoherë për mikpritje dhe për tu vendosur për çdoherë nën prehrin e hajatit, shkëmbit, luleve në përrua, mjegullës, diellit, hënës, lëndinës dhe varrezave të mija. Amanet e kam këtë unë, por edhe ju që e lexoni këtë tekst!
Kjo revoltë ka një madhështi, e ajo është vetëm se dëshirë për izolim dhe ikje nga magnatët e qytetit që thithin dhe japin me qira ajrin që ne ta konsumojmë me faturë të dyfishtë plus për çdo ditë kamata e sajë ritet me përqindje të shumëfishuar.