Në brendi

dhimbje që nuk të pashë, dhimbje që nuk të lash
ashk që nuk tradhtohet më ishte Nuri,
se përvëlimi im është më i përvëluar se vajguri
loti ishte mbjellë në rrënjët e shpirtit tënd
e unë, isha shkrirë nga etja kur shihja vetveten tek ty
në brendi.
Brendia ishte larg meje, por u kullua aty për aty
e unë isha afër teje dhe u kullova me lot të zjarrta
në brendi.
Kush më mban gjithë kohën në zemër
se desha të avitem afër zemrës tek ty
dhe në praninë tënde deri në vdekje çdoherë të rrijë,
në xhenet afër Keutherit të më prehet shikimi
nga uji i pavdekshëm buzët e tua me buzët e mija të pinë
dhe ashku i pafund pa vele neve gjithherë të na prinë
urtësia e pafundësisë e krijoi ashkun të jetë mrekulli
për mua shpëtimi, heshtjen e shikimit e ka mbretëri
në shpirtin tim gravurë prej alltëni shkronja yte ishte shkruar
dhe në heshtje që nga Ezeli kishte hy.
Sa duhet të qajë për të dëshmuar se ashk të kam
verbëria s’ka guxim të thotë se ashku im është huti
po të isha i hutuar, vetes time do t’ja falja që tani
por dehja më bën që ashku çdoherë të më lind përsëri tek ty