Tejmatanë

Nën puhizën e mëngjesit
ishte skuqur pamja mbi dheun e lagur,
sytë e tua ishin porcelan i kaligrafuar
dhe aty shkruhej vetëm emri yt
nën shkrirjen e buzëtretjes së copëzuar,
zemra paqësohej bashkë me muzgun e vetmuar
me valët e valëzuar nën aromën e flladit të anijes
që lundronte në oqeanin që s’kishte brigje askund,
në mbamendjen time lemza klithte si më parë
aty ku fanitej etja si jehonë e tingujve të largët
mu atëherë kur mollëzat e skuqura ishin pran meje,
malli i pashuar është çdoherë mysafirë në zemrën time
se me kazma më hapnin shpirtin e gërryer nën themele
atje ku gjallëron ashku im i pashuar.
Zhaurima më thërret me zë të brendshëm
ku shkulma ime çrrënjosë gjithë tokën e shkretë
flakërimi që dilte në kërkimin e diellit të humbur
dylli i lëvozhgës së drurit të ahut mbronte të gjallë
kujtesën nën kraharorin e qepur që bërtiste
duke kërkuar dertin në oqeanin pa brigje.
Çdo ikje është një përgjigje për mua
e çdo afrim është një pyetje për mua
kjo e beftë shkrihet si tëlyeni taze
me qëndisjen e sixhadesë në formë vargmalesh
bashkë me vjegëzën e varur mbi djersën time
te kroi i zanave i mbështetur në shelqen e harruar
ku buron gjithmonë e panjohura prej tejmatanë.

Rekuiem i bardhë

(“seven pounds” & “Ibn Arabi”)

Njësoj
ishte
kur nën vela të zi
zbardhohet hëna
si topthi i ndërsyer
me buzë të nivelizuar,
bashkë
me afërsinë e largët
në dhembshurinë e ëmbël
si dëshira kur pajtohet
për puplat
e hedhura nën jastëkun
e ëndrrës.
Telat që rrethonin
varrezat kishin marrë
hijeshinë tënde
dhe kjo bukuri
kishte hy në tabutin tim
që të prehej me mua
aty bashkë të njësohemi
se jeta na kishte prij
si amalgame të shkrirë
në laborator të fshehtë.
Me fytyrë të hapur
reflektohej prania
e shkrirjes
dhe në këtë laborator
ndahet xhevahiri prej unzës.
Gjithçka ndahet dhe ngjitet,
dita në terr
nata në dritë,
kur flenë lidhshmëria
në nyje të ngurta
ndërpritet lëngu
si e balsamuar në kohë.
E shfaqur në sipërfaqe
e fshehur në fshehtësi
mes të diturit dhe dijes
mes të jetuarit dhe jetës
mes vdekjes dhe pavdekësisë
aty ku kalitet dallimi.
Të fshehurën e njohim
me fshehtësinë tonë
të dukshmen e njohim
me dukshmërinë tonë.
mbi shtat mëkatet
për një meduzë
në syrin e oqeanit
transplantoja zemrën
që buzëqeshja yte të jetë gjallë
dhe me lot të përkujtohesh
kur i ndaja mushkrit me ty
në natën që më nuk isha
desha të kem fëmijë me ty
por akulli më ngriu
në surprizën që ta dhuroja
si një varkë e shpërndarë
dhe në trupa tjerë kisha hy
kur mi shihje sytë e mi
në sytë e tjetër kujt
loti yt më përqafoj
dhe arriti tek unë në brendi
kur i shihja unë sytë e tua
më nuk shihja sy tjerë
ata sy që janë krijuar
nga Krijuesi,
në shpirt,
në zemër,
dhe në mendjen time
i vulosa vetëm për ty

Në brendi

dhimbje që nuk të pashë, dhimbje që nuk të lash
ashk që nuk tradhtohet më ishte Nuri,
se përvëlimi im është më i përvëluar se vajguri
loti ishte mbjellë në rrënjët e shpirtit tënd
e unë, isha shkrirë nga etja kur shihja vetveten tek ty
në brendi.
Brendia ishte larg meje, por u kullua aty për aty
e unë isha afër teje dhe u kullova me lot të zjarrta
në brendi.
Kush më mban gjithë kohën në zemër
se desha të avitem afër zemrës tek ty
dhe në praninë tënde deri në vdekje çdoherë të rrijë,
në xhenet afër Keutherit të më prehet shikimi
nga uji i pavdekshëm buzët e tua me buzët e mija të pinë
dhe ashku i pafund pa vele neve gjithherë të na prinë
urtësia e pafundësisë e krijoi ashkun të jetë mrekulli
për mua shpëtimi, heshtjen e shikimit e ka mbretëri
në shpirtin tim gravurë prej alltëni shkronja yte ishte shkruar
dhe në heshtje që nga Ezeli kishte hy.
Sa duhet të qajë për të dëshmuar se ashk të kam
verbëria s’ka guxim të thotë se ashku im është huti
po të isha i hutuar, vetes time do t’ja falja që tani
por dehja më bën që ashku çdoherë të më lind përsëri tek ty

Gjeostrategji me harta për të humbur

me një zë mahnitës zhegoj fërfëllima
mes ndarjes ka zhabaritje të lotëve
ninulla kur këndohet afër arkës së vjetër
përkundet lloçi i mbledhur nga shiu i vjetshëm
me mësallën e lëshuar në prehër zbardhë kujtimin
nga hëna e prerë si copë djathi për ta gëlltitur
në valixhe të madhe për ta mbërthyer shikimin
që me autobusin e parë të bënë për ikur
shenjat në rrugë i ke të mbyllura me patentë
dhe bukuria e ikjes të është ngjitur si kanoçe
atje ku mirësia është e shtrirë në gjysmëdritën
e hijeve, në ishullin ku s’ka emër deshe të arrish
ku syzat ta shpalojnë turpin e trupit në shitje
bashkë me mantelin tënde lakuriq të hedhin jashtë
në qoshkun e lagjes me dritën gjysmë të thyer,
negociatat strategjike ti udhëheqësh
në cirkun ku trajnohen palaçot fillestarë
që të qeshurit të jetë më groteskë para
fytyrave të njoma të shikuesve me përvojë,
atje ku presin serenadat të këndohen në dritare
që prostitutat të imponohet si gra me kurorë,
masive janë edhe hijet që të këndellin
me bishtin e syrit ti shikosh edhe në ëndërr
e i qullosur të ngrihesh nga zhgjëndrra e përcjelljes
pare kërkuan për të blerë mjerimin në shtëpinë publike
në kallaballëkun e kërkimit shitja yte nuk bënë para
se pamja e fytyrës tënde ka zbritje si çmim me toptan
të kërkuan në një bazë ushtarake, atje ku pemishtet
ishin kallur me benzinë se ishin si viruse vdekjeprurëse
për të qëndruar si rojtarë i varrezave të harruara
në gjithë atë tym impozant ti ishe hero i teatrit
që në çdo përvjetorë organizoheshe ku eveniment
për ditën e çlirimit nga armiku i imagjinuar
dhe unë ecja me hartat për të humbur në ikje
aty ku vendin dot nuk e gjeta më
edhe pse të gjithë më bindin se aty ishte!

Mirazh

Dritë e bardhë e tretur në ngjyrë alltëni të zbehur, e në shkumën e kuqe hedhen gurët jeshile, sikur në një qelq të lëmuar në kohën e copëzuar, si farë e mbjellë hidhet ëndrra nga dritarja e vetme e dhomës sime duke u përzier me zhgjëndrrën e argjendtë, ndërsa fjalët brofën dhe u përpëliten në verandën e shtëpisë time posa të zgjuar nga gjumi, frika u thye si amfora e lashtë nga dridhja që lëkundej nën rrënjët e shpirtit Tokë. Shtrihesha në kanapenë dhe përkujtoja aromën e dheut të lagur, kjo memorie nuhatëse më përkujton kur aq qejf kisha të ha nga dheu i murit prej balte por kjo ndenj u humb nën sëpatën e kohës më, por kur e përkujtoj çdoherë këtë moment mua më qahet.
Dola jashtë dhe i mora tekstet e mija dhe i mbështjella me pëlhura të gjata sepse në damarët e mi krijoheshin toptha të ngjizura gjaku, dhe pengonin qarkullimin e lehtë të aromës së zbarkuar në lumenjtë që rridhnin në shpirtin tim. Në rrugë pash një gazetë të hedhur dhe një fotografi në brendi të gazetës që shkelej nga kalimtarët, ishte fotografi e një djali të vogël dhe pash se si nga jargët e kërmijve që zvarriteshin mbi atë fotografi, ishin përjargur flokët e fëmijës dhe si çadra të ngrira, ishin ngritur si përmendore në atë rrugë të qulltë që kaloja unë.
Tërë ditën e shikova atë kërmill dhe aq shumë isha dhënë pas tij, saqë isha fiksuar dhe doja ta kapja për kërthize e ta mbuloj me fletat e shkelura të gazetës.
Por pas këtij rasti hedha një shikim dhe në sy më mbuluan do basma tyli që reflektonin dritë të kredhur mbi shikimet e qytetit të fundosur nën grilat e trasha prej çeliku të cilët ishin inskenuar nga prodhuesit e magnatëve të mëdhenj të hekurit e të prodhuesve tjerë të llojllojshëm, e që duan ta ngjeshin dhe ta asfaltojnë qiellin.
Por kënaqësia prapë kthehej në reflektimin e dritave të përhimët në dhomën time në fshatin tim (ashtu disi mu kujtua me mall) u zgjuan do hije në mure dhe ishin vizatuar do rrathë që krijonin një kolorit si lluna-park, e unë si fëmijë gëzohesha nga lëvizjet e tyre, në këtë imazh krijova butësi sikur të puthja ylberin e ndritur nën kupën e kashtës së mbërthyer mirë në hajatin e shtëpisë së vjetër në fshat, atje ku kafshimi i diellit është ledhatim, atje ku heshtja të mbush me ajër në gjoks, sikur të një shkëmbi që me mijëra vite jeton mbi prehrin e tokës, ndërsa lloçi përreth zbukuron buzët me mjaltë dhe të bëhet ilaç shërues për të hesht gjithmonë bashkë me heshtjen që ta ofron kjo pafundësi. I mbështjellë në shpirt nga aroma e luleve u dalldisa në ngjyrat që nga çdo përrua përreth ishin kurdisur dhe hedhshin vallen e palodhur që ua ka dhënë Bukuria Hyjnore. Shihja do pamje sikur nga një bardak i xhamtë që derdhnin lot dhe sikur të donin të pajtoheshin për të qarë nga gëzimi i skuqur, mbi horizontin e hedhur krejt në blu e kjo përthyerje nuk përshkruhet, por vetëm përjetohet. Dendësia shtreson ajrin e zbarkuar mbi mjegullat që dalëngadalë fillojnë për ti dhënë nuanca nusërie fshatit që zbukurohej për në dasmën ku gjithmonë ka hare e këndime Hyjnore, ndërsa si nuse më e zbukuruar dukej hëna ime me velin e sajë që i mbush me lot qerpikët e saja, nga dëshira e përhershme kur e sheh këtë pamje të përmalluar, saqë dashuria e sajë shprehet vetëm kur e sheh këtë bukuri, ndërsa përjetimi im më i këndshëm është ndenja ime për të qen dhëndër i saj çdoherë...
Më pastaj kjo ndenj të shfaqë dëshirën për të qen gjithmonë në këtë harmoni me bukurin që të nënshtrohet me lloj-lloj ngjyrash si mozaikë dhe të bënë të dashurohesh gjithmonë, dije se je i besatuar që asnjëherë nuk mundesh të tradhtosh, po edhe nëse donë nuk ka gjasa, monogamia është kader i vetëm në këtë dashuri dhe për çdo ditë të duket e freskët vesa e sabahut kur e dëgjon ezanin duke thirr, e ku mundesh të tradhtosh tregomëni mua?!!...
Aty duken çezmat sikur të jenë qiellore, sidomos çezma tek varret e fshatit, ajo është më e bukura e gdhendur me një gurë të lashtë dhe gjithmonë i pret njerëzit për dhembshuri dhe për mall përkujtimi, ata të cilët do të jenë të vendosur aty përgjithmonë dhe do prehen nën gurgullimën e sajë, por njëkohësisht edhe për ata që i përkujtojnë të shtrirët në lëndinën që kanë karshi pyet me pamjen më të bukur. Ehhh bukuri është edhe vdekja në këto male, bukuri është prehja nën hijen drunjëve që do të shoqërojnë deri në Ditën e Llogarisë.
Do të jetoj pranë këtij fshati që hedh trupin çdoherë për mikpritje dhe për tu vendosur për çdoherë nën prehrin e hajatit, shkëmbit, luleve në përrua, mjegullës, diellit, hënës, lëndinës dhe varrezave të mija. Amanet e kam këtë unë, por edhe ju që e lexoni këtë tekst!
Kjo revoltë ka një madhështi, e ajo është vetëm se dëshirë për izolim dhe ikje nga magnatët e qytetit që thithin dhe japin me qira ajrin që ne ta konsumojmë me faturë të dyfishtë plus për çdo ditë kamata e sajë ritet me përqindje të shumëfishuar.

Oh, sa dehje Ashku kam

më zgjo dhe shkulma shpirtin në dalldi
dhe futem në gotë që të jem çdoherë nën robërinë i Tij

me tingujt e lotëve ndreqa kurorë që të jem si lumi në liri
në shtratin e shtat kat qiejve të shtrihem në ashkun Tënd përsëri

të më fërfëllinë nuhatja në aromat e pafundme të Bukurisë Tënde
dhe të jem i ndezur me zjarr në harresat e mendjes si fitil i fikur

dua ta shoh Bukurinë Tënde në velat që s’kanë kufi
në universet që të përkulen, se e dijë që një dit ato do të bëhen hi

ma shpjermëni gotën që xixëllon Ndritje në perëndim të muzgut
e unë, në momentin e vesimit verën e pijë që në sexhde më mbushet

në Nurin e Vuxhudit, në Palëvizjen e Lëvizjes të shoh Ty
mertebet janë mekame për të të Lartësuar vetëm Ty

përpjekja është mjegull që soditjen deshi në verbim të ma hedh mua
ti je i Çiltër dhe çdo vepër që buron nga e Fshehta Yte ka Pastërti

Huu-në Ty ta dedikoj në çdo frymëmarrje që ma shkrep mundësinë
ndaj Fshehtësinë Tënde qorrat e shohin dynjanë e tyre vetëm nën dry

me sytë e zemrës hapet rruga e siratit si shtrirje pa skaj
dhe vepra yte do të ledhatohet pasiqë atë Ditë do të dorëzohet

ku je, më pyetën, unë ju thash: se isha strukur në velët e Tij
dhe me Dritën e Zemrës shpërlahem duke i puth rrezet me sy

çdo insan duhet të ketë ihsan për të dhuruar nga thellësia e tij
që të dëshmohet rehatia dhe asnjëherë ashku të mos ndërpritet

në çdo vështirësi ka lehtësi kur ajo vjen prej Mëshiruesit
se nënshtrimi ka flatra në lartësi, për krijesën e quajtur njeri

gjithçka më frikëson në këtë dynja që e kanë trajtën e turbullirës
nuk mundem ta përpijë një sevap që e ka maskën prej hedhurinës

kur shpirti kërkon leje nga trupi për të dalë me iznin e Tij
shikimi shkrihet dhe në tufë të tulipanit dorëzohet dhe bëhet hi.

e vërteta është kupë e mbushur me zjarrin e kllapisë në dehje
në diellin e përvëluar nga vala e ujit të nxehtë vrullohet boshti nën perde

Ti je Boshti i Gjithëdijshëm, që mendja jonë përvëlohet nga mosnjohja
në zemrat shqetësuara kur të thyhen idhujt atëherë bëhet shtrati me roza

Ashku i shkrirë në shtresa ka trajtën e mbikëqyrjes së zemrës
ashku nuk është thurje që shkrihet ngjyra e sajë vetëm në letër

gjeje shpëtimin në shkrirjen e vëtësisë tënde dhe bëhu sihariqtar
nëse donë që shpërblimi në veprën tënde çdoherë të jetë udhëtarë

në ujë të turbulluar as fluturat për kënaqësi nuk kanë vend
bëhu i pastër që fluturimet e çdo gjallese tek ti të bëjnë kuvend

vendi i veprës tënde të reflektohet në mihrab si rrjedhje ujëvarash
në sexhde, bën që duart dhe gjunjët të jenë çdoherë të mpimë

të gjithë më bojkotuan e më harruan përveç të Madhit Zot
në boshllëkun e hapësirës prapë me vetmin time ndihem plot

në ndrydhjet në shpirt dermani është kërkuar edhe në vendet e lashta
unë si udhëtarë e pash vetveten time nga zemra yte vetëm përjashta

të lutëm në shtresat e zemrës tënde më streho në një qoshk të vetmuar
që dielli ta ngrohë dhe vetmia ime asnjëherë mos të jetë e persekutuar

ashku yt, është dielli që me rrezet e saj më verboi përgjithmonë
në verbërinë time prej ashkut asgjë jashtë meje më nuk shoh

mos u frikëso nga ashku që dalldinë e shfaqi për sytë e tua
nëse të grabis dije se kjo grabitje është haram për mua

sytë e tua janë penxhere e shpirtit që si lumë në oqeane derdhen
unë jam i mbytur në notimin tim dhe për ty çdoherë do të dehem

kjo na ishte hiqaja e gotës time të përvëluar me dehje e lot
lumturia është dhimbje e buzëqeshur kur vjen nga kaderi i të Madhit Zot

O Shamsi im mos e lenë të ngratë taxhin si meskin i vetmuar
në dehjen e tij ashku bëhet i qetë vetëm në shikimin e syve të tua

Plasaritje

Je pasqyra e brendshme
ku veten time e shoh aty pranë
dhe reflektohesh njëjtë gjithmonë
në gjithçka e njëjtë
në kujtesë
në ëndërr
në heshtje
je vetëm Një,
si ndenj në parandjenjë
kur ekzaltimi lartësohet në zuhd
si dëshirë e lirë, pa anësi të paskajshme
në dorë e dorëzuar
pa mbajtje e lëshuar
si petale e rrëzuar
në gji e mbështjellë
me amanet të përkujtuar
me dhëmballë e kafshuar
në pritjen e persekutuar
me hapin e paecur
në lëngë të gllënjkës
me pipëtimë e thënë
si hardhi e mbrojtur
në kalaveshin e rrushit
i shtrydhur për dehje
vile më ishe bërë,
në pritjen e natës së ndritur
kur karroca thyhet në mes të rrugës
pamjet shkoqiten në memorie të humbur
për pritjen e pashuar,
lëngatën ta dhashë unë
e dergjja më mbeti mua
si parafolës me llafe të shkyçura
në pazarin e rrobave të lashta
në qoshk ishe zbukuruar
ndërsa rrobat i veshja unë,
por prapë lakuriq mbeta
pastërtia e virgjër nga rrobat
të mbeti vetëm ty.
në rubinë të ishte vesh mendja yte
e unë në qark hedhja valle me zjarr
e të ftohtin shpalosja në akullnajën e syve të tu
në ujë të paprekur lëvizin valët e përkëdheljes
si rrymë joshëse flatrat e tua më topitën mua,
e thënë në paanë, në fytyrë që s’ka fytyrë
në hapësirë pavend që zen vend çdokënd
në ujërat që shndërrohen në valë zjarri
me buzët e mija çdoherë i përpijë
Mikun në mejhane të ngrohtë e pritja
dhëmbët më ishin ngri dhe në vetmi
hedhja kupën bashkë me sakinë,
trupi yt në shtat të trëndafilit ishte krijuar
pamja e etur ishte tharë dhe turpi e kishte përshkuar
thellësi, thellohu si shigjetë në shpirtin e tretur
me fjalët e mprehta kaloj në pafjalësi shkronjat e tua
shkrihu në ashkun që s’ka anësi dhe dorëzohu njëherë
se unë kërkoja falje që kam ashk vetëm për ty.

Iris Effect

Iris Effect
(kushtuar filmit "The Iris Effect")

Në ujë të qelqtë mbolla lule
e në pikturë të kuqërremtë të vizatova,
me syrin e qepur në çdo gjeth
shihja muzën e ngatërruar në ngjyrë
në orën që nuk punonte pa akrepa
pash natën me terrin e sajë të arnuar,
me nënën e lotuar ndër sy
shihja halucinacionet nën ujin e avulluar
grepi ishte kujtesa bashkë me dhimbjen
ndër gjahun e gënjyer me pezëm në dashuri
nënën e futur nën heshtjen e pikturave
mesazhe zemre nga direket e ftohta prisje
e unë, në kështjellë isha mbyllur me dry
dhe skizofren isha bërë për ty
lulen e kisha vetëm unë në brendi,
se të tjerët ma vodhën që në fillim
shpirtin e sajuar në brendi nuk e humbja
o nënë e dashur të kam vetëm ty.
Të desha se më kërkoje në harresën time
unë isha mjegulla, e loti dilte për mua
si shiu që buronte nga ti,
në dritën e ëndrrës tënde të mbushur me ujë
muzën time të paharruar, përkujtimin ta dhuroi,
sinjalin e nemitur nga vdekjet e lindura kërkoje
në qytetin e qelqtë të veshur me ëndërr.