janë pezmatimet që bartën me varkë dhimbjet
në ishujt e thatë e që s’kalon fare njeri pa u trembur
kundruall shpërtheu nga qafa limfa e thatë
pa rërë, pa shije, si hije e valëve të detit,
çdokush që vinte aty më lakuriqësonte
sakaq, thellshëm përpija edhe qelqin e gotës
që mbaja kujtim nga nata që ma dhuroi
isha vetëm, padashje, prerazi e imagjinoja
edhe njëherë larg... diku në greminë e buzëqeshur
në fund të darkës së fshehtë e mbështetur në një cep
duke ngrënë mollët e kalbura të kujtimit të vetmuar
nën mjegullën e pjellë nga e virgjëra natë...
edhe pse e quanin prostitute atë kohë!
por e gjora ishte besnike që nga dita kur lindi!
e paprekur, e boshatisur e pashkelur e tëra ishte!
gjurmë kishte vetëm fajin tim, që se kapja dot...
të dua shumë, toka ime e dashur!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment