Nuk mundesha të të shoh në fytyrë, sikur e zgjatem më tepër muhabetin sesa duheshe të jetë... por me gjithate, nuk besoj se këta dyer do të hapen nëse ne do ta shtonim kohën më tepër e të flisnim që nga momenti kur njëherë u mbyll dera. Nuk më duket higjienike kjo formë gjenike e të shprehurit, si duket sot mu ndotë ajri. Po prapë e thash apo nuk e thash, ndoshta e pëshpëritja në vetvete atë që pash, me siguri koha më dukeshe shume e tymosur, po po, si duket nga tymi i cigares ku në këtë bullut mezi e dalloja fytyrën tënde. E pse më quan naiv!... si duket të paskam helmuar me muhabetin që bëmë... prandaj vendose ti quash fundërrinë gjithë to llafe që sipas teje janë boshe, pa asnjë garancë vërtetësie. A nuk e sheh se më kapën dridhjet që nga momenti kur ti prishje fytyrën tënde, dhe e gjithë fytyra jote merr përmasa sikur ky ambient i ndotur. Shpresoj që mos të jem i keqkuptuar aman.. aman të lutem... më dilte zëri sikur të rrjedhë prej tëmthit e jo nga shpirti im i trazuar... Në këtë moment, ku nuk dija më çfarë thosha ndoshta. Gjatë gjithë kohës një mizë pengonte me zërin dhe fluturimin e sajë, dhe si për inat gjithë kohën ateronte në hundën time, sikur i dukeshe se po ateron në aeroportin e sajë të preferuar. Më tha: nuk të mbroj më – i doli zëri sikur të kishte qenë e shtangur me mijëra vite. Po shkoj! I thash ku: atje ku mendoj që nuk do të më shohësh më. Po pse, po pikërisht ti më duket se deshe ashtu të ndodhë! Hmm... njëherit më kapi qejfi, por u shtanga prapë nga dhimbja që më filloj në damar të zemrës, e ndjeja se si më pulson më tepër gjak dhe deshja që ndonjë gaforre me prerëzat e saja të ma liron gjakun që shpirti të më lirohet më. Por prapë e duroja situatën, jo se situata ishte aq e rëndë, por prapë kisha problem me zhurmën e mizës të përzier me ndotjen e ajrit nga tymosja e cigares. Ndeza llambën edhe pse isha i vetëdijshëm se ishte dritë, por shihja terrin e po kësaj dite time të rraskapitur.... sikur në vrap fillova të qeshi... më piheshe ujë.. isha i etur... e dij që atë ditë agjëroja... por nga tymi, ahhhh po pasojat ishin që nga syfyri më sa më dukeshe meqë kisha pirë shumë cigare... shumë si duket shumë, e paskam tepruar. Në moment fillova nëpër sirtarë të kërkoj fotografi të vjetra, e pash një foto ku babai im kishte dal kur kishte qenë i ri... në kohë të komunizmit me plis të bardhë! Çdoherë habitesha kur e shikoja. se si ka qenë e mundur... fillova të thellohem në fotografit.. ja ti je aq i keq, saqë as mundesh të më vëresh se ekzistoj, a unë për ty këtu kam ardhur – këto fjalë më ranë si bombë mbi kokë dhe sikur fotografit që i shihja filluan të digjen. Më sa vëreja vetëm plisi mbeti pa djegur, se sytë mu skuqën përnjëherë dhe gjithë fotografitë u bënë shkrumb e hi, po po nga fjalët e jo nga zjarri. Sikur këta fjalë të ishin shkruar në letra të vjetra e të mbështjellura nga një kordele e gjyshesh - rahmet i pastë shpirti dhe përnjëherë shpërthyen rrufeshëm mbi mua. Prapë më duket më kapi nostalgjia! ... Jo jo, nuk mendoj se zbulova ndonjë gjë, thjesht pash që diku ika me mendjen time, por asesi të kthjellem, u ktheva në zhurmën e mizës me mixin e tymit, por edhe dërdëllitjet që me pandërpreje i dëgjoja. Koka filloj të më dhemb, filloj telefoni të bënë zile me atë zilen bezdise klasike që nga koha kur është krijuar telefoni.. uffff rëndë e përballesha gjithë këtë zhurmë që eksplodonte pa dëshirë, pa vullnet, në rrethana të panjohura, në diçka që ndoshta as unë se kuptoja se pse! Shkova të flejë, më kapsalliten kapakët e syve, ndoshta kjo gjë më mungonte, me një buzëqeshje mezi të nxjerrë nga buza е konstatova këtë zbulim të rastit.
*****
Kush mendon më të shkruan i thash vetvetes, meqë ndoshta edhe nuk jam i aftë edhe të shkruaj, ndoshta për shkaravira jam i pari, por për të shkruar hmmm, më duket se problem... si duket nuk janë gjërat ashtu siç shihen, më përsëriste prapë ajo që fytyrën nuk ja shihja... më shkonte në nerva uhhh... por jo, më duket se shtiresha me vetveten në fakt e doja shumë.. por prapë nuk jepesha, mbaja një qëndrim të çoroditur por edhe të huaj për ndenjët që i përjetoja në atë moment. Apo ndoshta nuk përjetoja gjë!
U zgjova.... isha djersitur, ujëvare më shkonin djersët... zabullimë, hapa dritaret që ishin përballë njëra tjetrës, që më mirë të frekuentonte ajri, se kisha nevojë shumë, ajo u bë që nuk më pa, prapë filloj të fletë, shume ke fjetur, sikur të ishte një shekull mu duk mua- më përsëriste me pandërprerje dhe sikur donte të më fajësojë pse kisha fjetur, por ç’të gjet i thash... mirë mirë, sikur donte ta ndërpriste muhabetin për të më akuzuar ende – i thash: mos gjej fajtorë kujdestarë për atë që nuk mundesh ti përmbushësh kërkesat dhe nevojat e tua... mu duk se ju zbut zemra, deshi të më përqafoj por nuk e pranova, doja që t’ja them njëherë të gjitha. A nuk mban mend që kur të pash që në fillim, mu shfaq dëshira që gjithmonë të të shoh, e mban mend kur nuk mundesha te koncentrohem në askund përveç se në sytë e tua, në shfaqjen e teatrit nacional kur ishe e ulur përkarshi dhe si e si doja ta vjedhë shikimin tënd, e mban mend përshëndetjen tonë të parë, nuk e pe që u skuqa!... Tek shkallët e shkollës kur të prisnim ti ishe e veshur më një xhup ngjyrë jeshile me plot elegancë, erdhe me butësi na përshëndete, e unë nuk dija ka tja mbathi me shikimin tim e din kur ishim në kafe, qëllimisht desha të ulem karshi teje! E pse nuk e din që unë ndoshta nuk duhet edhe të jem këtu që jam! E pse nuk e din që unë e kam të ndaluar ndoshta të jem me ty! E pse, e pse.. fillova aq shumë saqë të folurit tim kaloj në shushuritje të trashur, sikur gjuha filloj të më trashet nuk mundesha të artikuloj asgjë më. Filloj të më mjegullohet shikimi, por tani jo prej tymit te cigares e as bezdisjes së mizës që zhuzhuriste në mua, por tani me të vërtet fillova të mjegullohem në tru, në mendje, lëvizjet e trupit mu shtangën të gjitha. Desha të ndërpres se nuk kisha fuqi.... edhe pse insistoja me mendimet e mija nebuloze që ti dëshmoj sesa e doja, sikur mu bë se ngjitesha në ndonjë shkëmb mali ku kishte disa shkallë të pafundme, zvarritesha me fuqitë e fundit, por nuk doja të ndërprisja të flas, dhe pas çdo fjali e përsërisja fjalën të desha a më kupton.... të desha a më kupton... por si duket as unë se kuptoja vetveten time më, sikur edhe nuk më dëgjonte më. Në një moment brofa uhhhh, pash vetën time në zyre, nuk mundesha menjëherë të vetëdijesohem edhe pse kapakët e syve më rëndonin me tonelata, kisha fjetur në karrige shtrembër më ishte mpij qafa e tëra, me të parën po shoh se kompjuteri ishte hapur dhe po dëgjoj që shkon kënga e Adeles – Love Song, hmm... thash me siguri jam në gjumin ku kisha fjetur edhe në ëndërr, me siguri jam në ëndrrën që pas ëndërr në ëndërr... nuk kishte askush me mua, as ajo, as unë as vetë nuk dija, ndoshta mësova diçka që nuk dija se çka, por thjesht e shijoja këngën e Adeles - Love song, ndoshta gënjehem, por nuk ishte e rastësishme, ashtu e ndjeja... ndoshta edhe realisht përjetoja atë që nuk e kam përjetuar... Gjithë ky mix i imi u zmbraps pas disa ditëve... në ditët që ndoshta asnjëherë nuk i kam përjetuar... ishin katër ditët e mija... ishin ditët që asnjëherë nuk do ti harroj... ishin thjesht katër ditë.. ku asnjëherë ndoshta nuk dua të më përsëriten në jetë... thjesht vetëm katër ditë.....
Ankara, muaji gusht, 2011
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment