përkujtuesi

një copë kohë të ndrydhur
ja kisha dhënë vetvetes
dhe me një plagë e kisha shtruar një shekull
por, toka është dystabane nga pesha e natës dhe ditës
dhe gjatë gjithë kohës flet në jermi,
meqë i janë rrudhur supet
pendohet e gjora
dhe digjet e tëra deri në mushkëri,
mora një copë avull
pesha e avullit, zgurdullonte horizontin
mbi sipërfaqen e ballit të përlyer me dhé
kjo tokë me avull ngulfat thjerrëzat e shpirtit
me pikat dehëse të pakuptimësisë shkërmoqe
ku dritat bien si të trembura mbi sipërfaqen e qeshur
nga lodhja e tepërt shpërndahet si trupthë në errëti
në një fund, një tokë me avull
e gëlltisja edhe në ëndrrën e athtë...