ndoshta vonë

hijet kishin pleksur
fushat e lulediellit,
edhe pse ata nuk turpëroheshin
nga dhëmballa që i kishte dal
buzë buzëve të varura,
me sa pashë
ishte aty, afër diellit,
nuk e njoha edhe pse më rinte afër,
qepaze më dukeshe edhe kjo natë,
si lëngat e m’trashur
sherbeti i bakllavasë
së bajramit piqeshe në furën me dru
edhe atë natë
isha duke pritur rend të gjatë
edhe njerëzit tjerë prisnin sikur unë.
bishti nuk kishe fund,
turmë
e pse thoni që kjo ekzistencë ka
shije të m’trashur...!
edhe pse ende vonë!
këndesi prapë këndonte
mbi pullazin e hekurt të luleve,
ja pse pastaj aromat ndryshken
Po vallë nuk është konstatim i imi!
se këto
dhëmballë rën’dë mund të shkulen...

nëndheshëm
një vezullim i ngrohtë prekte gjoksin
e moshave të brezit të natës
këtu ka kollitje të thatë thosha
këtu ka kollitje të heshtur e të lashtë thosha
këtu ka kollitje, që vetëm koha e kupton

ndoshta vonë e kapja
këngën që dëgjoja në autobus
ëmbëlsisht e kërkoja
ndër poret e trurit
e ndjeja
si pullë postare të varur në shpirt tim
diku larg e fryja dhe e dërgoja
në fundin e fundit e shijoja
vringthi, shpresën me të shpejt e shtoja
në lëmshin që nënëgjyshja tjerrje
kujtimin në fanellën ngjyrë gri
ishte kënga që hijet e gjurmonin
me hapjen e velit
të horizontit në padukshmëri