prelude për një rekuiem

si gjithnjë
mbrapsht vërvitja
punime pushtimesh,
blerje tokash e kokash
në kohëra darke
dhembje mishrash
vendkalime shabllonesh
mes shigjetave të farkuara
larg mbështetësve të qëlluar

zi si zilja që hingëllon
mbi kalldrëmin trok
shpotish rrëkesh
si grindavec gojëtharë
ja, qoftë zemra fal
por e thatë si vezë e rreshkur
pranë diellit ndenjur si e përzënë

do kaloja aty ku do udhëtoja
pranë diellit të ha me lugë
lugë të gdhendur nga lisat
të gdhendura gati njëmijë vjet
nëpër udhënaja e shkelur
siç bënë hapi dhimbjen e vet.

janë dy gjëra
që nuk preken as nuk ndahen
janë në një kundërshtim të vërtet
bashkë të ndara që nuk din as vet!
besoj se do ti takoj njërës
ose tjetrës, por
s’ka rëndësi, as e para as e dyta!

përshtati një shtat familjarë
kur hapen dyert, hyn agu i mëngjesit
e kur lotojnë gjethet e drurit të arrës
hija është më hijerëndë, në këtë çast
bënë fytyrën si një fytyrëmemece
se aty flinin etërit e mizave përdhese

i desha sheqerkat e ëmbla lara-lara
prej momentit kur u martova me këtë qytet

që nga momenti kur pashë
se si një hardhucë e shtrirë në mur
bëhej si një çadër jeshile në plazhin e parajsës
e unë dridhesha sikur të isha në Antarktikë

mort, i një murtaje të kobshme
hy në shpirt si agu i një mëngjesi
i qoftë fal dhimbja shpirtbardhë
me muzikën që hap harqe të pafund
e unë me çizmet prej plastike
në dimrin e ftohtë me gishta të ngrirë
më vinte si në hologram përjetimi i zërit

eh këta sy të blerta që ndiznin kalldrëmin
ndërsa gropat e syve të mavijosura pëshpëritnin
rrugën e mëndafshit me afshin e harruar
duke ecur me një butësi të përuruar...

rropamë... mbaje veshin gati
kur ky dimër në shpirt ndezë koftorin,
e kërcëllitjet shponin në pëshpëritje rrugën
drejt një prelude të një rekuiemi

ndoshta vonë

hijet kishin pleksur
fushat e lulediellit,
edhe pse ata nuk turpëroheshin
nga dhëmballa që i kishte dal
buzë buzëve të varura,
me sa pashë
ishte aty, afër diellit,
nuk e njoha edhe pse më rinte afër,
qepaze më dukeshe edhe kjo natë,
si lëngat e m’trashur
sherbeti i bakllavasë
së bajramit piqeshe në furën me dru
edhe atë natë
isha duke pritur rend të gjatë
edhe njerëzit tjerë prisnin sikur unë.
bishti nuk kishe fund,
turmë
e pse thoni që kjo ekzistencë ka
shije të m’trashur...!
edhe pse ende vonë!
këndesi prapë këndonte
mbi pullazin e hekurt të luleve,
ja pse pastaj aromat ndryshken
Po vallë nuk është konstatim i imi!
se këto
dhëmballë rën’dë mund të shkulen...

nëndheshëm
një vezullim i ngrohtë prekte gjoksin
e moshave të brezit të natës
këtu ka kollitje të thatë thosha
këtu ka kollitje të heshtur e të lashtë thosha
këtu ka kollitje, që vetëm koha e kupton

ndoshta vonë e kapja
këngën që dëgjoja në autobus
ëmbëlsisht e kërkoja
ndër poret e trurit
e ndjeja
si pullë postare të varur në shpirt tim
diku larg e fryja dhe e dërgoja
në fundin e fundit e shijoja
vringthi, shpresën me të shpejt e shtoja
në lëmshin që nënëgjyshja tjerrje
kujtimin në fanellën ngjyrë gri
ishte kënga që hijet e gjurmonin
me hapjen e velit
të horizontit në padukshmëri

gjethe të qelqta

ndajnatë
qelqnajë e rastisur
që krijon kore dylli
mbi kokën e kohës së qethur tullace
janë melankolike të qeshurat pa qëllim
ha ha ha ...
ti fusin kthetrat në shpirt, në pambarim,
a në fakt nuk e ndjen dhe nuk e din!

gërmova pas pasthirrmave të lëna anash...
diku të harruara me qerpiç,
të ndërtuara nga lloçi i ndezur i kujtimeve
që mendimet e çara të vijnë më mirë
mbi guvat që si hije rrinin pezull...
kjo jetë sikur të ishte shkruar në Almanak,
ku sivjet botohet e pastaj shumë vite
të mos lexohet...
shtëpia u shurdhua
nga një buri,
që piskamat i bubulonte ndër vete,
pash pemë në ëndërr
sikur ftonjtë të ishin kajsia të kalbura
e lëngu i brishtë po tymoste
aromën e shtëpisë së vjetër,
disi po ngjanë shumë shkretë,
llamarinat janë të etura për shi
nga shiu që dikur pikonte ndër shtëpi
e bajamet e majme nuk ishin më për tregti
dhe gruri i verdhë në tokë të zezë përhumbej,
kush e bluan, përveç laraskat kujdestare
e grabitqare që hanë gradualisht shpirtin
e tokës time
kur nuk ke zgjidhje, shkruaj,
përveç kësaj, zgjidhje nuk ke
dhe mos e vrit mendjen - më thoshte
dikur gjyshi në labirintet e bibliotekës
së shtëpisë, që bubulonte ndër vete
me plot meditim...
shkrshshkrsh... edhe letrat fërfëllonin,
sikur gjethet e ngjitura në xham
të dashuruara në tejdukshmëri
e muret e zverdhuara nga dertet
jepnin një blozë të skuqur plot magji,
erdh’muzgu të m’i përqafoj mendimet
po të mos ishin kujtimet, ndoshta
do mbetja lakuriq përgjithmonë!

kulmimi i ashkut është në ndarje...

jam më vetëm se vetmia
jam më larg se largësia
jam më i vogël se vogëlsia
jam më i turbullt se turbullira
jam më i padukshëm se padukshmëria

jam dhimbja më shumë sesa dhimbja
jam djegia më shumë sesa djegia
jam loti më shumë sesa loti
jam faqja më shumë sesa faqja
jam aroma më shumë sesa aroma

je zemër më shumë sesa zemra ime
je shpirt më shumë sesa shpirti im
je ndarje më shumë sesa ndarja ime
je dhimbje më shumë sesa dhimbja ime
je athtësi më shumë sesa athtësia ime
je syri më shumë sesa syri im


po më pyet dhimbja, hë më si je
shpirti përgjigjet, a ende afër më je!

po më pyet syri, hë më si je
verbëria përgjigjet, a ende afër më je!

po më pyet ndarja, hë më si je
vetmia përgjigjet, a ende afër më je!

po më pyet aroma, hë më si je
trupi përgjigjet, a ende afër më je!

po më pyet ashku, hë më si je
po i përgjigjem, a ende afër më je!

nuk është poenta aty!

janë pezmatimet që bartën me varkë dhimbjet
në ishujt e thatë e që s’kalon fare njeri pa u trembur
kundruall shpërtheu nga qafa limfa e thatë
pa rërë, pa shije, si hije e valëve të detit,
çdokush që vinte aty më lakuriqësonte
sakaq, thellshëm përpija edhe qelqin e gotës
që mbaja kujtim nga nata që ma dhuroi
isha vetëm, padashje, prerazi e imagjinoja
edhe njëherë larg... diku në greminë e buzëqeshur
në fund të darkës së fshehtë e mbështetur në një cep
duke ngrënë mollët e kalbura të kujtimit të vetmuar
nën mjegullën e pjellë nga e virgjëra natë...
edhe pse e quanin prostitute atë kohë!
por e gjora ishte besnike që nga dita kur lindi!
e paprekur, e boshatisur e pashkelur e tëra ishte!
gjurmë kishte vetëm fajin tim, që se kapja dot...
të dua shumë, toka ime e dashur!