Utopi

për artin e fjalës
ti hedh një parabolë
heshtjes
apo ti bëjë biopsi shpirtit,
ti hedh kokës uji hiri
nga ujërat e tejdukshme
që sytë të shndërrohen në liqe
e ngjalat me bishta
ti hidhen vetullave si rrufe,
në rrudhat e mija
shtrihen qytetet e lashta
të banueshme me mijëra vite
e nga ana tjetër dikush
nëpërmes ballinave të librave
që kanë sytë kokërdhake e hijerëndë
i flisnin çupës me flokëvjeshtake
e trishtimi i sajë nga fotografia
i nis shtegdaljet nga shtat portat
mes syrit dhe zemrës....
etjen po e hetoja
kur zërat flisnin përgjumësh
më thërrisnin pa hamendje
në sfondin e pritjes së lodhur
në stepet me kaktuse
që i prijnë etjes në paraprisje,
lëngu i qiellit lëmsh e qull më bëri
verën nga taverna me pajton
nga dielli si dhuratë ma solli
kujt i ngjanë kjo pikturë
darkës së fshehtë që Magdalenën
në prehër ma mbolli
minutat dhe orët shkrihen
në gjirin tënd
edhe akrepat shpërndahen
prerazi mbi shtatin e plogësht
uji i ligshtë s’ka mundësi
për të pastruar një të kaluar të rrudhur
ku eremitët dhe shtegtarët
butësisht nisin një utopi të trembur!