Jurij Anatolieviç Zhivago

shkrepjet në
lojërat e pasqyrës
të deshën si mëlmesë poetike
me kavijarë të skuqur e me verë
ndërsa mua, më përpinin nga këmbët pa dënesje
nën rropamën e hapave
duke qenë i djersitur të prisja
gjersa dilte hingëllima e kuajve
në barishten e njomë të përkëdhelur nga vjeshta
më hiqet dhimbja sikur dhëmbin duke e nxjerr
shpresoj se nuk jeni i dashuruar më than
se pasqyrat prapë më sfidojnë
me dhimbjet që zgjasin pakufi
se këto dhimbje i përjetoja që në vegjëli
që kur qielli ishte i mëndafshtë
dhe me trenin tim të dashur qiellin e shkelja përsëri
po ti më ike, në mes të këngës kur të këndoja
mes dëborës së brishtë atje ku piskama nuk dëgjohej
në kraharorin tim të imagjinoja të puthitur
buzët e mija me buzët tua të ngjitura nën llambat e ndezura
kur lakuriqësoheshim në mendimet e kaluara
dhe pranonim që qeleshja është nga lëkura e tigrit të Uralit
dhe ne, duke qen të strehuar në “shtëpinë e plagëve”
me bustet sakrale e të ndryshkura e gjeta timen dashuri
por, ndaj kujt jam kundër, po pyesja!?
lirin që gjeta e hëngra me plumbin
duke shkuar drejt vendbanimit të vdekjes sime
po ti kisha dy jetë paralele ti jetoja
në bibliotekën e qytetit buzëqeshjen tënde do ta kërkoja
dhe më në fund do të gjeja ty
ja ku gjendem tani,
më mirë të vetëvrisja veten në emër të revolucionit
apo nëpër llogore të ma varin shpirtin si mish të thatë
e unë ende më tepër e ndjeja urinë bashkë me dashurin,
kur ujqit e mjerë të qeverisë afrohen afër
me ulërimë kanibali si peshqesh na i falën vetëm disa qirinj
ndërsa ne ndiznim dritën me letrat që ishin të shkruar përplot poezi
katër gjuhët e shpirtit mbanin vargjet pas abazhurit
pas dritave të fikura, pas dritareve, pas pasqyrave, pas çizmeve
dhe meqë vdiqa, kam kujt ti besoj përgjithmonë
ndërsa në këtë rast ju besoj vetëm se vargjeve të mija...