më në fund prej fillimit

Zoti krijoji
heshtjen
më pastaj
dëgjimin
më pastaj rrotullimin
më pastaj të folurit
më pastaj fronin
gjithë me laps i shkroi
buzët që puthën qiellin
i shumëzoi
në një vendkalimin
mëkatin shtroi
për njerëzit sikur ne
zhveshjen e shpirtit
nga gjethet na lakuriqësoi
po atë botë
që e harruam
kur tinguj dhe vargje thurnim
tymosnim mendjet fshehurazi
duke mos mbajt emrat në mend
por shpirtrat duke i ngjitur në një vend
para së gjithash
ta jepja zemrën time e ti e përplasej në mur
të gjithë furtunat që kapërdihen
nuk mundesha ti përballoja se isha i sëmurë
ilaçin në bardakun e xhanit e kërkoja
helmin si dhuratë të përjetshëm e përjetova
dhe prapë shërohem
në këtë fushë patinazhi
shpirti me gllënjkat e fundit rrëshqet
diku jashtë, larg vendit, diku vetë
me miniaturat e fluturave të vdekura
me një kafe të hidhur e të përplasur
në ofshamën e dertit të përgjumur
lirin që e ëndërrova ma hedhe në fund të thembrës tënde
me gjithë dëshirën që kisha, ti prapë ma shkelje fytyrën time
për mua
u krijuan
heshtja
dëgjimi
rrotullimi
froni
dhe lapsi më në fund, fundin ma shkroi.