gërmadhë trungjesh, rrudhje
që riradhiten mes bërryltretjeve
duke dënesë,
skuqem si nga pamja e si nga brendia,
janë pamjet që shtiren si ngjyra e hija
kush joshë! çfarë thua?
ngarkesa apo vetmia...
krahët i fërkoja për ti ngrohë
nën mjaullimën e lodhur të boshatisë
tretjet me plot stërkala të bojatisur
pjellin ëndrrën që më tepër më bezdis
e si mund të vdes vetmia?
ahh po, më duket se sot kisha harruar të qaj
se asgjë më nuk është e bukur
përveç bukurisë së Sajë
jam vet dhimbja përsëritja
flokëgjatë e i pakrehur,
për tre zemra
të lindura apo të vdekura
që ma fundosin brengën në vajë,
më janë zgjatë flokët e bërë flakë
si gogla zjarri më janë hedhur syve
dhe përsëri më doli dhimbja
i thosha të lutem mos më ik
gjerë në pafundësi e kërkoja duke e përsërit.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment