një bukuri e humbur që frymon nga thellësia
e shtrirë si e përgjumur, por syçelë brofi nga hijeshia
mos më thuaj shko, se dhimbja më ndjek si hija
andaj vuaj për çdo gjë, se ofshamat në mejhane si verë i pija
gllënjkat më ngulfatën kur ashkut mi than se je në vetmi
vetmisë në rrugën e fshehur vetëm ashiku mundet ti pri
janë shtigjet plot gjemba, deri tek rruga e siratit
lëngo trupi im se vuajtja për Te është rruga e sevapit
kjo vuajtje ka një mijë krahë për të fluturuar
përshpejto rrugën e vuajtjes në deshe të jesh i flakëruar
i pagabueshëm i thua vetes dhe gjithçka për ty është e ndaluar
eja të dehemi në mejhane njëherë, me kupat e verës së distiluar
amaneti përmbi trupin tim të vdekur është si një ferman i shkruar
qefinin me verë e stërpika, andaj shoqëruesit e varrimit tim janë të hutuar
në këtë dergah e gjithë dynjaja është një varr përmbi tokë
dera e sajë e argjendtë nuk është e kuptueshme për këtë botë
në këtë hallkë gjithë të dehur vallëzojnë me plot mbresa
se minderet rreth e rrotull janë si gardhet nëpër varreza
një fakir sikur unë, asgjë në këtë botë nuk gjeta
përveç se një grusht dhé në sytë e mi mora, meqë vet mbeta
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment