çast

një fillim pas mbarimit
në fillimin e një faqe të librit
larg ç’bërjes metafizike
mahnitëse dukeshe kjo vapë e shkrepur
mbi molëzat që hanë trurin e vluar,
nga cirku i paqruajtësve nuk u shuan
storjet e ndara e të shpërndara
mbi kulmin e streseve të gërvishtura
që nuk bënë gjë tjetër jashtë ligjit mediokër,
në skenën që ne fotografuam kallaballëkun
ndamë gjithçka që ishte në sheshin e luleve
po edhe hënën e përlyer me miell
që kur të bësh pogaçe, ta kafshosh për herë të fundit,
uria më trazoi që të ndezë e të përthith cigaren
që nga nata kur desha të të lë, jo ty, por cigaren
i furishëm ishte sarkazmi kur të kërkova
në gjitha qoshet e trotuareve plot labirinte
fill ti bëjë masazh natës që flinte bashkë me mua
e desha ti vë një kapelë që mos ta lagë shiu,
që e gjeti vetëm, nëpër strehët e paprekura,
por as nga shiu e as nga njeriu se humbi virgjërinë
por më sa duket të kujtohet një dëshirë,
të mbash larg peshën që ke, ashtu më tha
pas një puthje të zakonshme që ndoshta nuk e desha
ja prapë jemi bashkë, të ulur mbi mjegullat e këtij qyteti
ku kërcëllojnë drunjtë të shpërlarë nga gjithkush
të harruara pranë veprave të pabëra, si çdokush
një gjë nuk e harruam, po na përkujtove
të shtrydhësh çarçafët nga kjo vjeshtë e trazuar
mbi ufma që ende na ndjekin përsëafërmi...
ja kjo shija optike të bënë të vësh vëthin në veshin e kohës
e të presësh i mbështetur në murin e lagur nga vetmia
e t’ja vësh zjarrin me benzinë buzëqeshjes sarkastike
këta neone që bëjnë dritë, mund të shohësh vetëmohimin
të prekur nga malaria vdekjeprurëse...
prapë trazuam fletën në fillimin e librit
diku më prekëse ishte çasti metafizikë
në dritëhijet që nuk më përkisnin mua, as në ëndërr
as në trotuaret e vetmuara, thjesht, diku larg
në muzgun e virgjër që hanin molëzat trurin tim të vluar,
si duket po shteren vargjet, sikur pusi në mes të fshatit
ku barinjtë me mall përkujtonin ditët e hershme
bashke me kopetë e tyre kur shuanin etjen...
më duhet të shkoj në atë fshat, që thinjat e mija të pushojnë
të vari fotografin time të dashur, që ka dritë bardhësie
e të pres puthjet e fundit deri në perëndim të diellit (jetës)
kur fiken llambat në këtë teatër, ku jeta është shikuese e rregullt
që mbulon me fustanellë të bardhë gjitha pasqyrat e murit
në premisat transcendente ku në këtë kategori të pamohuar s’jam vetëm unë.