Entropi nga maja që varroset dalëngadalë

fotografin e varur në pasqyrë që e pash
m’u bë sikur më ranë gjithë perdet e zeza mbi mua
m’u duk sikur të gjitha oqeanet të më mbulonin
nuk mundesha të marr frymë, mbeta pa ajër.. fillova
të ngulfatem,
e çfarë ti them harresës kur më ngulfat!
takova një njeri, ishte një njeri që i frynte erës, sadopak i llahtarshëm
dhe bënte flluska mbi kokëdhimbjet që ja kishte therur kjo natë - këtë njeri e njoftova,
nejse thash, s’ka dert, edhe valët e ujit që vibrojnë bëjnë të përkujtosh
momentin e vrarë mbi pendët e gjakosura të ujërave të ftohta afër brigjeve
dhe thash: aq sa kam dhimbje aq jam i lumtur – i thosha njeriut
që e njoftova - ai me një shikim të virgjër me buzagaz e me cigare të ndezur
e me jargë përreth buzëve, vetëm më shikonte, por dinte se çfarë doja ti them!
jo se më kuptonte po thjesht ishte një mendim që lehtë lexohej, po ndoshta edhe
më kuptonte - donë të ma vjedhësh ndjenjën! po, më tha, jam koleksionist i momenteve,
basene me akull të mbushur me lëngë qershie, të veshura me plagë të
marra nga dielli, janë plagët e etërve tanë që hiperbolizojnë rastësinë, gjendjebrendi të
sofistikuar ku rrallë shihet aftësia për të lundruar gjetkë në rrafshnalta e pyje abstrakte
me grithe e vaje tejkanosëse.... vazhdoi të më thotë:
më tej pash një grumbull kanjonesh në fytyrë, me reliev të pyllëzuar që trazohen
enkas nga mendimet e mprehta sikur të ishin shkëmbinj të lëshuar nga hëna....
desha të ik, më rastisi mundësia, ti dal përball kësaj paranoje, por në një moment
më duket se pallton që e vesha ishte shumë e ftohët... në krahët e stofit
në vend që të kishte astarë kishte çafka që krakaritnin mundimshëm....
mbetën momentet e djeshme për të ardhur nga e nesërmja, perdet
mbulonin plafonin e turpshëm, atlasi shkëlqente e bymehej si gaforre lumenjsh
mbi pallton time eskimeze të cilën e vesha para se të futem në basenet me akull,
aty më pritnin ngjalat e ujërave të ëmbla, edhe dera hapej nga uji i mbyllur
të ngjitur me një teneqe të mbërthyer që unë e zvarritja kur isha tre vjeçar,
e nënëgjyshja dalëngadalë më përkundej në djepin e gjumit që ende më vazhdon...
nënëgjyshja vuante nga krahu, çdoherë e kishe të mpirë, nuk mundeshe asnjë
punë të bënë, por me krahun tjetër vazhdon ende të më përkund në djep...
si duket gjumi i ngjanë vdekjes, më mungon shume, po, po, ky moment më mungon shumë,
nënëgjyshja ime me krahun e palëvizshëm, ende më merr në gjumin e serishëm e të pakthyer!