krepoj

dhe veprat
nuk vdesin asnjëherë
shteruan atje ku aguan
të thyera nën heshtjen
e shpirtit të palëtuar,
nga divani me shije vetmie
kujtimet më ikën dhe shkuan,
ndërsa dikur
në krahët e qiellit
flinim z’bashku
sikur gjithnjë thonim
nga ëndrra, mos na zgjoni!
në ndasinë që ka të shtëna cytjesh
me mangësi të përvuajtura terratisësh
pëlcasin zërin kumbueshëm
në thellësinë e psherëtimave
atje ku zëri u harrua të dëgjohej
ndërsa ne ende
sfilitemi,
mpakemi
plakemi
në ndasinë
që malli na humbej si perlat e përgjakura
gjithandej të zbrazura ndër të shkuarat e vonshme