kërkoj hënën buzë lumit

ishte vonë më kur të mbaja tek prehri
kaltërsia përnjëherë u humb nga qielli
po ta prekësha buzën që i ngjante gurit të ftohtë
mjalta do të bëheshe pelin nga e vërteta e plotë

mos i varë sytë e ëmbla si vele të shtruara
se këto ditë për mua janë veç më t’numëruara
po ti bërtas vetmisë, deri tani dot më dëgjonte
më thuaj ti shpirt – ku po endesh sonte

jam në kopshtin ku me pendë ngjyrosi yjet
jam vet fyelli, që i vajtoj fatit që nuk më dihet
në tavernë vera e kuqe shndritë si kandili,
shkova të pi një gotë, se pa te nuk më rrihet

e fshehta është dragoi që trimërinë e trazon
kuçedra e përbindshme lirin ma robëron
po ti besoj të vërtetës sesi më duket këto ditë
gënjeshtra është aq e bukur që nga e vërteta shndrit

dhe këto kujtime më bëhen amulli e hije
përveç gotës time asgjë nuk ka shije
zgjohem nga vetmia i pikëluar në sy
oh sa kam qejf të bëj dashuri me ty

do ti mbledhë të gjitha yjet nga qielli
të bëjë një qafore për ty që në shtrat ta sjelli
pas ëndrrës kur të zgjohesh nuk dua të më kërkosh
kur të më shohësh pran vetes tënde dua të më harrosh

Eskishehir, maj 2011