Metamorphosis

I
një korb
në dy degë gështenjash
opiumi për damarët
që trillet fillikat i shartojnë
në qenësi qenie idesh,
jashtë dimensionit
fytyrat glasë
jashtë opinionit,
pikë nga uji i varfër
që mëkon dheshëm
përkundjen e djepit
nga ku planet i dehur
me barrën që mban mbi supe,
në të shkretë sheh syri
me gjëndër të plasur
ku vullkanet piskasin
me lavë të lodhur
mbi poret e lashtësisë,
zikrit tespihet i thyhen
mbi fushat e njëmendësisë,
ku shkuma preku qiejt
e universales së shpërlarë,
në pafundësinë bojëblu
e gjithë kjo pamje
nuk tha gjë më,
vetëm se ateroi diku!

II
në këtë histori amebash
një qelizor më duket vetja
koha e përbiruar në vesh të gjilpërës
lëkundej prajshëm
në mbretëritë e stepur
në këtë periudhë incesti,
shantazhe sistemesh
që shfaqnin në teatër Edipin
e lodhur e të verbër
nga ky mëkat i buzëqeshur,
aaaa, si ju duket?
nga elita me gjilpëra të mëdha,
në ekzil i shpien turmat
dhe me plan i qepën në tru
e këta të ngratit e të gjorët
i dërguan në gijotinë me lule të zbukuruara
dhe më në fund
ua prenë kokën që mos të shartojnë më.