u takuam

në vendin
ky buzëqeshja ime takohej me ty
në vendin
ku i numëronim gjethet pas shiut
në vendin
ku malet vishen me fustanin e gjetheve
në vendin
ku shelgjishtet lotonin së bashku e mua
në vendin
ku lamë muret në vetmi
në vendin
ku jastëku shërbente për ëndërr
në vendin
ku flaka më digjte në zemër
në vendin
ku më nuk të shoh si në fillim
në vendin
ku mi piu malli ata sy që s’janë të mijat më
në vendin
ku zbrazja e vendit s’ka kuptim pa ty
në vendin
ku afshi nuk humbet asnjëherë
në vendin
ku kujtimet janë të puthura me ty
në vendin
ku takimet janë të largëta natën
në vendin
ku shiu ndal erën e polenit lule më lule
në vendin
ku fluturat kishin ikur më
në vendin
ku kandarët nuk matnin më
në vendin
ku flokët ishin si në legjendë përrallash
në vendin
ku dertet me grushte thyenin dhimbjen
në vendin
ku ikjet nuk i përballonin zvarritjes më
në vendin
ku pyetjet kishin humbur kuptimin
në vendit
ku ndryshken përgjigjet nga pritja
në vendin
ku atje s’ka më të thuash eja edhe njëherë
në vendin
ku nuk mundesha më të rija nga të ftohti
në vendin
ku sa herë thuprat me gjemba më rrihnin
në vendin
ku trëndafilat vallëzonin me këngën e vajtimit
në vendin
ku trumcaku cicëronte bashkë me cicërimën e dushkut
në vendin
ku këto kopshte dhe male i kam lëvruar që më herët
në vendin
ku jetuam para se të ishim ndër të gjallët
në vendin
ku të flisja para se të krijohej fjala
në vendin
ku lëvizja para se të krijoheshin hapat
në vendin
ku të shihja para se të krijoheshin sytë
në vendin
ku të ndjeja para se të krijohej zemra
në vendin
ku të kisha shpirt para se të krijohej shpirti
në vendin
ku gjithmonë do të jetë shpirti i shpirtit tim
në vendin
ku do ta takoj njëherë e përgjithmonë shpirtin e shpirtit tim

ti mos qajë

ti mos qajë, një çift bylbylash për ty do të këndojnë
në këtë mall vjen koha kur gjërat të dhëmbin njësojë

një e fshehtë le të më lut mua si përherë, do ti dal për karshi
mi jep lotët mua të qaj në vend tëndin, që ti jap lotit dhembshuri

shko atje ku lutja ime të preh në thundrën e dikujt tjetër
eja atje ku s’jam unë më, në dhimbjen që ka shumë epërsi

përsëri vështroja largësinë në shpirt se nuk duroja më
sytë ti puthja nga largësia se ndryshe nuk kisha mundësi

ç’janë ujëvarat në krahasim me lotët kur qaje ti
e mua, as oqeanet nuk më dalin kur qaja për ty

kur dole si ves trëndafili, unë pija ujë mbi petalet e tua
faji ishte i imi që verbëria ime nuk më la të të shohë

a krahasohet lumturia e verbërisë sime që më nuk të shoh
përkeqja ime gjithmonë është pran meje, andaj mos shko

të gjithë më lajmëruan se të qarit dëgjohej gjithë andej
trishtimi im i ndasisë ishte pezmatim ku dhimbjet më tepër i kreh

kjo bahçe e shpirtit ka me bollëk lule të mbushur me plot pelin
lumturia ime e zehrosur ka një helm me emrin e quajtur psherëtimë

kush i emëroi largësitë si të huaja, që shpirti ti përjeton si jabanxhi
qoftë lumturia ime, pelinë i pandashëm i përjetimit të shenjt, të quajtur Dashuri

Zbrazje e zbrazët

ajo hënë e trishtë që mjaullin
zbarkon yshtje nën vegullinë
kësaj radhe dora në tokë ju thâ
në gjembishte petalet mbetën pa u pâ

cicëronin zënkat në kurrizin e plogështisë
thuaje menjëherë fjalën që mos ta përsëris
shkuan duarthatë me peshqeshet e teptistë
kjo shtangie ishte fat i ndërduarshëm vetëm i vetmisë

fytyra si pllakë mermeri në arrati më shkoi
s’janë arsyet arsye që unë desha ti arsyetoi
vetëm një humbalaq piu ujë nga kroi
të tjerët shkuan atje ku çdo gjë i thumboi

shpirtin djerrishte dëshiruan të ma lënë
kësaj i thonë hiç pa shybe një e “bëmë”
për premtimet asgjë më nuk kishte shpresë
më thanë çaje natën pa gjumë në pjesë – pjesë

kokërdhokët e syrit mbaji hapur gjerë sa të mavijosen
në erërat e ftohta mos prit që zemra më të parfymoset
me djersët palë-palë lebetinë ankthi çdoherë pranë
nën mungesën tënde hija yte ishte e thellë dhe e ranë

argëtoi ofshamat në rrezet e diellit të katandisur
zbrazjet janë pjesë e lodhjes së boshatisur
ndasia vetë le ti kërkoj gjymtyrët e saja të liga
mos len borxh mbi gjurmët, aty ku vajton vetmia